یاران امام زمان(ع)

سؤال

یاران امام زمان(ع) چند نفر و دارای چه اوصافی هستند؟

یاران امام زمان(ع) از مناطق و اقوام مختلف هستند که در روایات تعداد آنان را ۳۱۳ نفر برشمرده‌اند. حدود پنجاه نفرشان از زنان و بقیه مرد هستند که هنگام ظهور خدمت امام جمع می‌شوند. درباره آنها گفته شده؛ هرگز دچار شک و تردید نمی‌شوند، شب‌ها بیدارند و تا بامداد به عبادت خدای می‌پردازند، تنها از خدا می‌ترسند و همواره در آرزوی کشته شدن در راه خدا هستند.

تعداد یاران حضرت

اصحاب خاص امام زمان(ع) از مناطق و اقوام مختلف بوده و تعداد آنان ۳۱۳ نفر می‌باشد که هنگام ظهور خدمت حضرت جمع می‌شوند:

• قندوزی در تفسیر آیه ﴿وَلَئِنْ أَخَّرْنَا عَنْهُمُ الْعَذَابَ إِلَىٰ أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ لَيَقُولُنَّ مَا يَحْبِسُهُ ۗ﴾(هود:۸) از امام باقر(ع) و امام صادق(ع) نقل کرده است: همانا امت معدوده ۳۱۳ نفر از اصحاب مهدی(ع) در آخر الزمان هستند همانند عدد اهل بدر، اینان در یک ساعت اجتماع می‌کنند.
• جابر جعفی از امام باقر(ع) روایت نموده است: «یبایع القائم بین الرکن و المقام ثلاث مأته و نیف عده اهل بدر فیهم النجباء من اهل مصر و الابدال من اهل الشام و الاخبار من اهل العراق فیقیم ما شاء الله أن یقیم؛ بین رکن و مقام سیصد و اندی به عدد اهل بدر با قائم (ع) بیعت خواهند کرد در میان آن‌ها نجیبانی از اهل مصر و ابدالی از اهل شام و اخباری از اهل عراق وجود دارند آنگاه دین را تا زمانی که خدا بخواهد بر پا خواهند داشت».
• بر اساس روایتی از امام باقر(ع)، پنجاه نفر از آن سیصد و سیزده نفر یاران مخصوص امام زمان، زن هستند که در مکه خود را در اوّلین فرصت به امام می‌رسانند چنان‌که فرمود: «... سوگند به خدا سیصد و اندی نفر مرد می‌آیند در میان شان پنجاه نفر زن هستند، در مکّه اجتماع می‌کنند در غیر موسم حج (بی آن که قبلاً وعده داده باشند) آمدن شان هم چون ابرهای پاییزی است که با حرکات تند می‌آیند و در آن مرکز جمع می‌شوند».

اوصاف یاران حضرت

در روایات برای یاران حضرت مهدی(ع) اوصافی ذکر شده است. این افراد از ویژگی‌های برجسته‌ای برخوردارند که به آن اینگونه اشاره شده است:

• امام علی(ع) در توصیف اصحاب حضرت مهدی(ع) فرموده است: «آنان از نظر شایستگی‌ها بر اوج رفیعی هستند نه از نسل‌های گذشته کسی بر آنان پیشی گرفته است و نه از آیندگان کسی به مقام والای آنان می‌رسد».

• در روایت دیگری امام صادق(ع) اوصاف ایشان را چنین ذکر می کند: ««رِجَالٌ كَأَنَّ قُلُوبَهُمْ زُبَرُ اَلْحَدِيدِ لاَ يَشُوبُهَا شَكٌّ فِي ذَاتِ اَللَّهِ أَشَدُّ مِنَ اَلْحَجَرِ لَوْ حَمَلُوا عَلَى اَلْجِبَالِ لَأَزَالُوهَا لاَ يَقْصِدُونَ بِرَايَاتِهِمْ بَلْدَةً إِلاَّ خَرَّبُوهَا كَأَنَّ عَلَى خُيُولِهِمُ اَلْعِقْبَانَ يَتَمَسَّحُونَ بِسَرْجِ اَلْإِمَامِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ يَطْلُبُونَ بِذَلِكَ اَلْبَرَكَةَ وَ يَحُفُّونَ بِهِ يَقُونَهُ بِأَنْفُسِهِمْ فِي اَلْحُرُوبِ وَ يَكْفُونَهُ مَا يُرِيدُ فِيهِمْ رِجَالٌ لاَ يَنَامُونَ اَللَّيْلَ لَهُمْ دَوِيٌّ فِي صَلاَتِهِمْ كَدَوِيِّ اَلنَّحْلِ يَبِيتُونَ قِيَاماً عَلَى أَطْرَافِهِمْ وَ يُصْبِحُونَ عَلَى خُيُولِهِمْ رُهْبَانٌ بِاللَّيْلِ لُيُوثٌ بِالنَّهَارِ هُمْ أَطْوَعُ لَهُ مِنَ اَلْأَمَةِ لِسَيِّدِهَا كَالْمَصَابِيحِ كَأَنَّ قُلُوبَهُمُ اَلْقَنَادِيلُ وَ هُمْ مِنْ خَشْيَةِ اَللَّهِ مُشْفِقُونَ يَدْعُونَ بِالشَّهَادَةِ وَ يَتَمَنَّوْنَ أَنْ يُقْتَلُوا فِي سَبِيلِ اَللَّهِ شِعَارُهُمْ يَا لَثَارَاتِ اَلْحُسَيْنِ إِذَا سَارُوا يَسِيرُ اَلرُّعْبُ أَمَامَهُمْ مَسِيرَةَ شَهْرٍ يَمْشُونَ إِلَى اَلْمَوْلَى إِرْسَالاً بِهِمْ يَنْصُرُ اَللَّهُ إِمَامَ اَلْحَقِّ؛ یاران مهدی، مردانی شیردل، تمام وجودشان لبریز از یقین بـه خـدا، سـخت تر از صخره ها، اگر به کوه ها روی آرند، آن را از جای بـرکنند، پرچـم پیروزمـند آنـان بـه هـر شهری روی نهد، آنجا را به سقوط وادار سازد، گویی آن مردان عقابان تیز پروازند که بر مرکب می نشینند، برای تبرک، دست خود را به زین اسب امام می کشند و بدین سان تبرک می جویند. آنان او را در میان مـی گیرند بـا جان خویش او را در جنگها حفظ می کنند و هر چه را اشاره کند، با جان و دل انجام دهند. در میانشان مردانی اند که شب هنگام نخوابند و زمزمۀ قرآن و مناجات آنان، چون نغمۀ زنبور به گوش می رسد و تـا بـامدادان به عبادت خدا بایستند و صبح سوار بر مرکبها باشند. زاهدان شب و شیران روزند و گوش به فرمان امام بسان کنیز در برابر مولا خویش، و چـون مـشعلهای فروزانند که دلهای منور آنان بـسان قـندیلهای نور در سینه هایشان آویخته است. این مردان تنها از خدا می ترسند و فریاد «لا اله الّا الله» آنان بلند است و همواره در آرزوی شهادت در راه خدایند. شعار آنان: "بیایید به طلب خون حسین" می باشد. بـه هـر سو روی آورند، ترس از آنـان، پیشـاپیش در دل مردمان افتد [و تاب مقاومت از همه بگیرد]. این خداجویان، دسته دسته به سوی خداوند (یا امام خویش) روی می آورند و خدا به دست آنان امام حق را یاری می کند.»»

در این روایت به هفت ویژگی برجسته اشاره شده است:

1. آنها مردانی هستند که دلهای شان همانند قطعه‌های آهن است.
2. هرگز دچار شک و تردید نمی‌شوند و یقین به خداوند همه وجودشان را فراگرفته است.
3. مردانی سخت‌تر از صخره‌ها، اگر به کوه‌ها روی آورند آنها را از جای برکنند..
4. این شیرمردان شب‌ها بیدارند و زمزمه قرآن و نمازشان چون صدای زنبوران عسل می‌ماند و تا بامداد به عبادت خدای می‌پردازند،...
5. آنان راهبانان شب و شیران روزند،...
6. این مردان تنها از خدا می‌ترسند و فریاد لا اله الاّ اللَّه آنان بلند است.
7. همواره در آرزوی شهادت و کشته شدن در راه خدا هستند و…»