کاربر:Rezapour/صفحه تمرین

Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
از ویکی پاسخ
سؤال

دعای یا محسن


متن دعا

«يَا مُحْسِنُ قَدْ أَتَاكَ الْمُسِي‌ءُ وَ قَدْ أَمَرْتَ الْمُحْسِنَ أَنْ يَتَجَاوَزَ عَنِ الْمُسِي‌ءِ وَ أَنْتَ الْمُحْسِنُ وَ أَنَا الْمُسِي‌ءُ فَبِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ تَجَاوَزْ عَنْ قَبِيحِ مَا تَعْلَمُ مِنِّي‌؛ اى خداوند نیکوکار، بنده گنه‌كار، به نزد تو آمده. تو امر كرده‌‏اى كه نیكوكار از گنه‌كار بگذرد. تو نيکوكار و من گنه‌كارم، به حق محمد و آل‌محمد، رحمتت را بر او و خاندانش بفرست و از كارهاى زشت من كه از آن اطلاع داری، بگذر.[۱]»

پیش از آغاز نماز

از امام علی(ع)‌ نقل شده که به یارانش دستور داد که که پیش از تکبیره‌الاحرام نماز «يَا مُحْسِنُ‏ قَدْ أَتَاكَ‏ الْمُسِي‏ءُ ...» را بخوانند، خداوند می‌گوید ای ملائکه من، گواهی دهید که من از او گذشتم.[۲] برخی منابع دعایی[۳] و رساله‌های فقهی[۴] به خواندن این دعا پیش از تکبیره الاحرام نماز توصیه کرده و آن‌را مستحب دانسته‌اند.

برخی مراجع تقلید معاصر مانند امام خمینی،[۵] آیت الله سیستانی[۴] و دیگران[۶] به مستحب بود ناین دعا پیش از نماز، اذعان کرده‌اند.

برخی دیگر معتقدند این دعا پس از تکبیره الاحرام و با قصد رجاء خوانده می‌شود.[۷]

موارد دیگر

امام حسن مجتبی(ع)

أَن حَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ ع كَانَ إِذَا تَوَضَّأَ ارْتَعَدَتْ مَفَاصِلُهُ وَ اصْفَرَّ لَوْنُهُ فَقِيلَ لَهُ فِي ذَلِكَ فَقَالَ حَقٌّ عَلَى كُلِّ مَنْ وَقَفَ بَيْنَ يَدَيْ رَبِّ الْعَرْشِ أَنْ يَصْفَرَّ لَوْنُهُ وَ تَرْتَعِدَ مَفَاصِلُهُ وَ كَانَ ع إِذَا بَلَغَ بَابَ الْمَسْجِدِ رَفَعَ رَأْسَهُ وَ يَقُولُ إِلَهِي ضَيْفُكَ بِبَابِكَ يَا مُحْسِنُ‏ قَدْ أَتَاكَ‏ الْمُسِي‏ءُ فَتَجَاوَزْ عَنْ قَبِيحِ مَا عِنْدِي بِجَمِيلِ مَا عِنْدَكَ يَا كَرِيم‏[۸]

منابع

  1. مصباح المتهجد، ج‌1، ص: 30‌
  2. فلاح السائل و نجاح المسائل، ص: 155
  3. مصباح المتهجد، ج‌1، ص: 30‌
  4. ۴٫۰ ۴٫۱ توضيح المسائل (محشى - امام خمينى)، ج‌1، ص: ۵۳۵- ۵۳۶.
  5. توضيح المسائل (امام خمينى)، ص: 211‌
  6. توضيح المسائل (وحيد)، ص: 191‌
  7. رسالة توضيح المسائل (لمكارم)، ص: 158‌.
  8. مناقب آل أبي طالب عليهم السلام (لابن شهرآشوب)، ج‏4، ص: 14