حضرت ابوطالب: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammad7576 (بحث | مشارکت‌ها) |
Mohammad7576 (بحث | مشارکت‌ها) |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
ابوطالب در هنگام بعثت حضرت محمد(ص) هشتاد و چند ساله بوده است. وفات او 10 سال بعد از بعثت اتفاق افتاده است. لذا مدت عمر او حدود 90 سال می باشد.<ref>{{پک|1=ابن سعد|2=1968|ک=الطبقات الکبری|ص=125|ج=1}}</ref> | ابوطالب در هنگام بعثت حضرت محمد(ص) هشتاد و چند ساله بوده است. وفات او 10 سال بعد از بعثت اتفاق افتاده است. لذا مدت عمر او حدود 90 سال می باشد.<ref>{{پک|1=ابن سعد|2=1968|ک=الطبقات الکبری|ص=125|ج=1}}</ref> | ||
=== حمایت از حضرت محمد(ص) و ایمان به او === | |||
ایشان بعد از مرگ پدرش عبدالمطّلب سرپرستی حضرت محمد(ص) را بنابر توصیه پدر بر عهده گرفت. سن حضرت محمد(ص) در آن زمان 8 سال بوده است.<ref>{{پک|1=بیهقی|2=1405|ک=دلائل النبوه|ص=22|ج=2}}</ref> در زمانی که ابوطالب سرپرستی حضرت محمد(ص) را برعهده داشت به قدری به ایشان توجه ویژه داشت که همیشه او را همراه خود داشت. ابوطالب حضرت محمد(ص) را از فرزندان خود بیشتر دوست داشت. همیشه هنگام خواب او را در کنار خود قرار می داد. ابوطالب به آن اندازه که از حضرت محمد(ص) مراقبت می کرد، از چیزی تا آن زمان مراقبت نکرده بود. پذیرایی او از حضرت محمد(ص) به طور خاص بوده است؛ به گونه ای که اهل و عیال ابوطالب وقتی همراه با حضرت محمد(ص) غذا می خوردند سیر می شدند اما اگر بدون او غذا می خوردند کاملاً سیر نمی شدند.<ref>{{پک|1=ابن سعد|2=1968|ک=الطبقات الکبری|ص=119|ج=1}}</ref> | ایشان بعد از مرگ پدرش عبدالمطّلب سرپرستی حضرت محمد(ص) را بنابر توصیه پدر بر عهده گرفت. سن حضرت محمد(ص) در آن زمان 8 سال بوده است.<ref>{{پک|1=بیهقی|2=1405|ک=دلائل النبوه|ص=22|ج=2}}</ref> در زمانی که ابوطالب سرپرستی حضرت محمد(ص) را برعهده داشت به قدری به ایشان توجه ویژه داشت که همیشه او را همراه خود داشت. ابوطالب حضرت محمد(ص) را از فرزندان خود بیشتر دوست داشت. همیشه هنگام خواب او را در کنار خود قرار می داد. ابوطالب به آن اندازه که از حضرت محمد(ص) مراقبت می کرد، از چیزی تا آن زمان مراقبت نکرده بود. پذیرایی او از حضرت محمد(ص) به طور خاص بوده است؛ به گونه ای که اهل و عیال ابوطالب وقتی همراه با حضرت محمد(ص) غذا می خوردند سیر می شدند اما اگر بدون او غذا می خوردند کاملاً سیر نمی شدند.<ref>{{پک|1=ابن سعد|2=1968|ک=الطبقات الکبری|ص=119|ج=1}}</ref> | ||
ابوطالب از همان ابتدای کار رسالت حضرت محمد(ص) به او دلگرمی داده و از او پشتیبانی نموده است. همراهی او تنها منحصر در حمایت و دلگرمی نبوده است بلکه خودش نیز در برابر حقیقت نبوت و رسالت سر فرود آورد و به رسول خدا ایمان آورد.<ref>{{پک|1=امینی|2=1386|ک=ترجمه الغدیر|ص=503|ج=7}}</ref> وقتی حضرت محمد(ص) کار دعوت را آغاز کرد و ندای هدایت را سر داد ابوطالب او را تصدیق کرد و گفت به خدا سوگند که همیشه پیرامون تو هستم و از تو پاسداری می کنم زیرا دلم اجازه نمی دهد که از دین و آیین عبدالمطلب روی برگردانم. صاحب الغدیر می نویسد دین عبدالمطلب چیزی جز دین یگانه پرستی، پذیرش خدا و رسولان او نبوده و هرگز آمیخته به بت پرستی نمی باشد.<ref>{{پک|1=امینی|2=1386|ک=ترجمه الغدیر|ص=509|ج=7}}</ref> | ابوطالب از همان ابتدای کار رسالت حضرت محمد(ص) به او دلگرمی داده و از او پشتیبانی نموده است. همراهی او تنها منحصر در حمایت و دلگرمی نبوده است بلکه خودش نیز در برابر حقیقت نبوت و رسالت سر فرود آورد و به رسول خدا ایمان آورد.<ref>{{پک|1=امینی|2=1386|ک=ترجمه الغدیر|ص=503|ج=7}}</ref> وقتی حضرت محمد(ص) کار دعوت را آغاز کرد و ندای هدایت را سر داد ابوطالب او را تصدیق کرد و گفت به خدا سوگند که همیشه پیرامون تو هستم و از تو پاسداری می کنم زیرا دلم اجازه نمی دهد که از دین و آیین عبدالمطلب روی برگردانم. صاحب الغدیر می نویسد دین عبدالمطلب چیزی جز دین یگانه پرستی، پذیرش خدا و رسولان او نبوده و هرگز آمیخته به بت پرستی نمی باشد.<ref>{{پک|1=امینی|2=1386|ک=ترجمه الغدیر|ص=509|ج=7}}</ref> | ||
=== جایگاه اجتماعی === | |||
زمانی که حضرت محمد(ص) دعوت خویش را آغاز کرده بود، ابوطالب رئیس قبیله بنی هاشم بود. او مردی پاکدل، بلند همت بود و خانه او پناهگاه افتادگان، درماندگان و یتیمان بود. او در میان جامعه عرب جایگاه و منزلت بزرگ و مهمی داشت. جایگاه او به گونه ای بود که هنگام قیام رسول خدا سران قریش نزد ابوطالب آمدند و از او خواستند که یا به برادرزاده ات بگو دست از ما بردارد و یا حمایت خود را از او سلب کن و او را در اختیار ما قرار بده. این خواسته سران قریش نشان می دهد که ابوطالب نفوذ اجتماعی بالایی داشته است.<ref>{{پک|1=سبحانی|2=1368|ک=فروغ ابدیت|ص=266|ج=1}}</ref> | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
| خط ۳۰: | خط ۳۴: | ||
* {{یادکرد کتاب|عنوان=دلائل النبوه|سال=1405|پیوند=|نام=احمد بن حسین|نام خانوادگی=بیهقی|پیوند نویسنده=|ناشر=دارالکتب العلمیة|مکان=بیروت|کوشش=عبدالمعطی|مترجم=}} | * {{یادکرد کتاب|عنوان=دلائل النبوه|سال=1405|پیوند=|نام=احمد بن حسین|نام خانوادگی=بیهقی|پیوند نویسنده=|ناشر=دارالکتب العلمیة|مکان=بیروت|کوشش=عبدالمعطی|مترجم=}} | ||
* {{یادکرد کتاب|عنوان=ترجمه الغدیر|سال=1386|پیوند=|نام=عبدالحسین|نام خانوادگی=امینی|پیوند نویسنده=|ناشر=بنیاد بعثت، مرکز چاپ و نشر|مکان=تهران|کوشش=|مترجم=محمد تقی واحدی}} | * {{یادکرد کتاب|عنوان=ترجمه الغدیر|سال=1386|پیوند=|نام=عبدالحسین|نام خانوادگی=امینی|پیوند نویسنده=|ناشر=بنیاد بعثت، مرکز چاپ و نشر|مکان=تهران|کوشش=|مترجم=محمد تقی واحدی}} | ||
* {{یادکرد کتاب|عنوان=فروغ ابدیت|سال=1368|پیوند=|نام=جعفر|نام خانوادگی=سبحانی|پیوند نویسنده=|ناشر=مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم|مکان=قم|کوشش=|مترجم=}} | |||
نسخهٔ ۲۳ آوریل ۲۰۲۵، ساعت ۱۱:۴۳
 | این متن یک پیشنویس است که در وضعیت در دست نگارش قرار دارد |
حضرت ابوطالب کیست؟ چگونه زیست و در کجا دفن شد؟
نسب و تبار
عبدالله، زبیر و عبدمَناف فرزندان عبدالمطِّلب هستند. مادر این فرزندان و همسر عبدالمطِّلب فاطمه بنت عمرو بن عائذ بن عمران ابن مخزوم بوده است. به عبدمناف ابوطالب می گفتند که کنیه ایشان است.[۱] عبدالله پدر حضرت محمد(ص) بوده است. لذا ابوطالب عموی حضرت محمد(ص) بوده[۲] و پدر امام اول شیعیان، علی(ع) است. ابوطالب با عبدالله، پدر حضرت محمد(ص) برادران پدری و مادری هستند.[۳]
همسر و فرزندان
فاطمه بنت اسد، مادر امام علی(ع) که همسر ابوطالب بود[۴]، غیر از علی(ع) سه پسر به نام های طالب، عقیل و جعفر و سه دختر به نام های أمّ هانی(فاخِته)، جُمانَه[۵] و رَیطَه (اسماء) داشته است.[۶]
زندگی نامه و شرح حال
ابوطالب در هنگام بعثت حضرت محمد(ص) هشتاد و چند ساله بوده است. وفات او 10 سال بعد از بعثت اتفاق افتاده است. لذا مدت عمر او حدود 90 سال می باشد.[۷]
حمایت از حضرت محمد(ص) و ایمان به او
ایشان بعد از مرگ پدرش عبدالمطّلب سرپرستی حضرت محمد(ص) را بنابر توصیه پدر بر عهده گرفت. سن حضرت محمد(ص) در آن زمان 8 سال بوده است.[۸] در زمانی که ابوطالب سرپرستی حضرت محمد(ص) را برعهده داشت به قدری به ایشان توجه ویژه داشت که همیشه او را همراه خود داشت. ابوطالب حضرت محمد(ص) را از فرزندان خود بیشتر دوست داشت. همیشه هنگام خواب او را در کنار خود قرار می داد. ابوطالب به آن اندازه که از حضرت محمد(ص) مراقبت می کرد، از چیزی تا آن زمان مراقبت نکرده بود. پذیرایی او از حضرت محمد(ص) به طور خاص بوده است؛ به گونه ای که اهل و عیال ابوطالب وقتی همراه با حضرت محمد(ص) غذا می خوردند سیر می شدند اما اگر بدون او غذا می خوردند کاملاً سیر نمی شدند.[۹]
ابوطالب از همان ابتدای کار رسالت حضرت محمد(ص) به او دلگرمی داده و از او پشتیبانی نموده است. همراهی او تنها منحصر در حمایت و دلگرمی نبوده است بلکه خودش نیز در برابر حقیقت نبوت و رسالت سر فرود آورد و به رسول خدا ایمان آورد.[۱۰] وقتی حضرت محمد(ص) کار دعوت را آغاز کرد و ندای هدایت را سر داد ابوطالب او را تصدیق کرد و گفت به خدا سوگند که همیشه پیرامون تو هستم و از تو پاسداری می کنم زیرا دلم اجازه نمی دهد که از دین و آیین عبدالمطلب روی برگردانم. صاحب الغدیر می نویسد دین عبدالمطلب چیزی جز دین یگانه پرستی، پذیرش خدا و رسولان او نبوده و هرگز آمیخته به بت پرستی نمی باشد.[۱۱]
جایگاه اجتماعی
زمانی که حضرت محمد(ص) دعوت خویش را آغاز کرده بود، ابوطالب رئیس قبیله بنی هاشم بود. او مردی پاکدل، بلند همت بود و خانه او پناهگاه افتادگان، درماندگان و یتیمان بود. او در میان جامعه عرب جایگاه و منزلت بزرگ و مهمی داشت. جایگاه او به گونه ای بود که هنگام قیام رسول خدا سران قریش نزد ابوطالب آمدند و از او خواستند که یا به برادرزاده ات بگو دست از ما بردارد و یا حمایت خود را از او سلب کن و او را در اختیار ما قرار بده. این خواسته سران قریش نشان می دهد که ابوطالب نفوذ اجتماعی بالایی داشته است.[۱۲]
پانویس
- ↑ بلاذری، انساب الاشراف، 2: 288.
- ↑ طبری، تاریخ الطبری، 2: 2.
- ↑ قمی، منتهى الآمال في تواريخ النبي و الآل، 1: 347.
- ↑ قمی، منتهى الآمال في تواريخ النبي و الآل، 1: 347.
- ↑ ابن جوزی، تذکرة الخواص، 157 - 168.
- ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، 1: 121-122.
- ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، 1: 125.
- ↑ بیهقی، دلائل النبوه، 2: 22.
- ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، 1: 119.
- ↑ امینی، ترجمه الغدیر، 7: 503.
- ↑ امینی، ترجمه الغدیر، 7: 509.
- ↑ سبحانی، فروغ ابدیت، 1: 266.
منابع
- طبری، محمد بن جریر (۱۴۰۳). تاریخ الطبری. بیروت: مؤسسة الأعلمی للمطبوعات.
- قمی، عباس (۱۳۷۹). منتهى الآمال في تواريخ النبي و الآل. قم: دليل ما.
- بلاذری، احمد بن یحیی (۱۴۲۰). انساب الاشراف. بیروت: دارالفکر.
- ابن جوزی، یوسف بن قزاوغلی (۱۴۲۶). تذکرة الخواص. قم: مجمع جهانی اهل‌بیت.
- ابن سعد، محمد (۱۹۶۸). الطبقات الکبری. بیروت: دار صادر.
- بیهقی، احمد بن حسین (۱۴۰۵). دلائل النبوه. به کوشش عبدالمعطی. بیروت: دارالکتب العلمیة.
- امینی، عبدالحسین (۱۳۸۶). ترجمه الغدیر. ترجمهٔ محمد تقی واحدی. تهران: بنیاد بعثت، مرکز چاپ و نشر.
- سبحانی، جعفر (۱۳۶۸). فروغ ابدیت. قم: مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم.