شفاعت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۳۲: خط ۳۲:
بت‌پرستان و مشرکین بت ها را شفیع خودشان میپنداشتند و اذعان داشتند که این بت‌ها در روز قیامت شفیع آنان خواهد شد:
بت‌پرستان و مشرکین بت ها را شفیع خودشان میپنداشتند و اذعان داشتند که این بت‌ها در روز قیامت شفیع آنان خواهد شد:


«و یقولون هولاء شفعونا عند الله» (و می‌گویند اینان شفیعان ما در نزد خداوند هستند). (۱۸/ یونس)
{{قرآن|وَيَقُولُونَ هَـٰؤُلَاءِ شُفَعَاؤُنَا عِندَ اللَّـهِ|ترجمه=و مى‌گويند: «اينها نزد خدا شفاعتگران ما هستند.»|سوره=یونس|آیه=۱۸}}


«و ما نری معکم شفعاءکم الذین زعمتم انهم فیکم شرکوا» (و شفیعانی را که گمان می‌بردید با {خدا در عبادت} شما شریک هستند، همراه شما نمی‌بینیم). (۹۴/ انعام)
{{قرآن|وَمَا نَرَ‌ىٰ مَعَكُمْ شُفَعَاءَكُمُ الَّذِينَ زَعَمْتُمْ أَنَّهُمْ فِيكُمْ شُرَ‌كَاءُ|ترجمه=و شفيعانى را كه در [كار] خودتان، شريكان [خدا] مى‌پنداشتيد با شما نمى‌بينيم.|سوره=انعام|آیه=۹۴}}


«ام اتخذوا من دون الله شفعا» (یا آنکه {کافران} به جای خداوند شفیعانی برگرفته اند). (۴۳/ زمر)
{{قرآن|أَمِ اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّـهِ شُفَعَاءَ|ترجمه=آيا غير از خدا شفاعتگرانى براى خود گرفته‌اند؟|سوره=زمر|آیه=۴۳}} (یا آنکه {کافران} به جای خداوند شفیعانی برگرفته اند). (۴۳/ زمر)


«فما لنا من شافعین» (حال هیچ شفیعی ندارین). (۱۰۰/ شعرا)
{{قرآن|فَمَا لَنَا مِن شَافِعِينَ|ترجمه=شفاعتگرانى نداريم|سوره=شعراء|آیه=۱۰۰}}


=== شفاعت با اذن و رضایت خداوند ===
=== شفاعت با اذن و رضایت خداوند ===
خط ۴۵: خط ۴۵:
مفسرین با تمسک به این آیات، اصل را بر وجود شفاعت گذاشته‌اند و وجود شفیع را ازبدیهیات دین گرفته‌اند:
مفسرین با تمسک به این آیات، اصل را بر وجود شفاعت گذاشته‌اند و وجود شفیع را ازبدیهیات دین گرفته‌اند:


«من ذا الذی یشفع عنده الا باذنه» (کیست که در نزد او، جز به اذن او، به شفاعت برخیزد) (۲۵۵/ بقره)
{{قرآن|مَن ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِندَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ|ترجمه=کیست آن کس که جز به اذن او در پیشگاهش شفاعت کند؟|سوره=بقره|آیه=۲۵۵}}


«ما من شفیع الا من بعد اذنه» (شفیعی نیست مگر پس از اذن او) (۳/ یونس)
{{قرآن|مَا مِن شَفِيعٍ إِلَّا مِن بَعْدِ إِذْنِهِ|ترجمه=مَا مِن شَفِيعٍ إِلَّا مِن بَعْدِ إِذْنِهِ|سوره=یونس|آیه=۳}}


«و لا تنفع الشفعة عنده الا لمن اذن له» (و شفاعت نزد او سودی ندهد، مگر درباره کسی که برای او اجازه دهد) (۲۳/ سبا)
«و لا تنفع الشفعة عنده الا لمن اذن له» (و شفاعت نزد او سودی ندهد، مگر درباره کسی که برای او اجازه دهد) (۲۳/ سبا)