ایام‌الله در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
(ابرابزار)
خط ۱: خط ۱:
{{در دست ویرایش|کاربر=A.ahmadi }}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
معني ايام الله در آيه ۵ سوره ابراهيم چيست؟
معنی ایام الله در آیه ۵ سوره ابراهیم چیست؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}


{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
ایام الله لحظه‌های مخصوص و ظرف حوادث وقایعی مهم و سر نوشت‌ساز است و نسبت آن به خدا به خاطر همین حوادثی است که دیگر حادثه‌ها را تحت الشعاع قرار داده است و سلطه و عزت خداوند بیشتر از دیگر ایام در آن خود نمایی کرده و آشکار می‌شود و این ظهور قدرت و مشیت الهی ممکن است در جنبه‌های انعام و رحمت و متنعم شدن امتی در اثر لیاقت آنان باشد و ممکن است در جنبه‌های انتقام و عذاب بخاطر کفران و طغیان امتی باشد.
ایام الله لحظه‌های مخصوص و ظرف حوادث وقایعی مهم و سر نوشت‌ساز است و نسبت آن به خدا به خاطر همین حوادثی است که دیگر حادثه‌ها را تحت الشعاع قرار داده است و سلطه و عزت خداوند بیشتر از دیگر ایام در آن خود نمایی کرده و آشکار می‌شود و این ظهور قدرت و مشیت الهی ممکن است در جنبه‌های انعام و رحمت و متنعم شدن امتی در اثر لیاقت آنان باشد و ممکن است در جنبه‌های انتقام و عذاب بخاطر کفران و طغیان امتی باشد.


خط ۱۲: خط ۱۰:


{{ستون-شروع|۲}}
{{ستون-شروع|۲}}
*
** روز مرگ
*روز مرگ
* روز [[ظهور امام زمان(ع)]]
*روز [[ظهور امام زمان(ع)]]
* روز [[قیامت]]
* روز [[قیامت]]
* روز عذاب دنیوی، مانند روزهای [[عذاب قوم نوح]] و [[قوم ثمود|ثمود]]
* روز عذاب دنیوی، مانند روزهای [[عذاب قوم نوح]] و [[قوم ثمود|ثمود]]
* روز خروج [[حضرت نوح|نوح]] و اصحابش از کشتی با سلامتی
* روز خروج [[حضرت نوح|نوح]] و اصحابش از کشتی با سلامتی
* روز نجات یافتن [[حضرت ابراهیم|ابراهیم]] از آتش<ref>طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدان، قم، دفتر انتشارات اسلامی،۱۳۷۴ش، ج۱۲، ص۲۳.</ref>
* روز نجات یافتن [[حضرت ابراهیم|ابراهیم]] از آتش<ref>طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدان، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۳۷۴ش، ج۱۲، ص۲۳.</ref>
{{پایان}}
{{پایان}}


به نظر [[ناصر مکارم شیرازی]] مرجع تقلید و مفسر شیعه نیز، «ایام الله» روزهایی است كه يكى از فرمان‌هاى خدا در آن چنان درخشيده، كه بقيه امور را تحت الشعاع خود قرار داده است؛ بنابراین روز ظهور پیامبران یا نابودی گردنکشان ایام الله هستند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴ش، ج۱۰، ص۲۷۲.</ref>
به نظر [[ناصر مکارم شیرازی]] مرجع تقلید و مفسر شیعه نیز، «ایام الله» روزهایی است که یکی از فرمان‌های خدا در آن چنان درخشیده، که بقیه امور را تحت الشعاع خود قرار داده است؛ بنابراین روز ظهور پیامبران یا نابودی گردنکشان ایام الله هستند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴ش، ج۱۰، ص۲۷۲.</ref>
 
<span></span>


== منابع ==
== منابع ==
خط ۴۶: خط ۴۰:
  | بازبینی =
  | بازبینی =
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | بازبینی نویسنده =  
  | بازبینی نویسنده =
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت =
  | اولویت =

نسخهٔ ‏۲۳ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۲:۵۹

سؤال

معنی ایام الله در آیه ۵ سوره ابراهیم چیست؟


ایام الله لحظه‌های مخصوص و ظرف حوادث وقایعی مهم و سر نوشت‌ساز است و نسبت آن به خدا به خاطر همین حوادثی است که دیگر حادثه‌ها را تحت الشعاع قرار داده است و سلطه و عزت خداوند بیشتر از دیگر ایام در آن خود نمایی کرده و آشکار می‌شود و این ظهور قدرت و مشیت الهی ممکن است در جنبه‌های انعام و رحمت و متنعم شدن امتی در اثر لیاقت آنان باشد و ممکن است در جنبه‌های انتقام و عذاب بخاطر کفران و طغیان امتی باشد.

به اعتقاد علامه طباطبایی مفسر شیعه، ایام الله روزهایی است که در آن حوادثی رخ داده که فرمان خدا در آن بسیار آشکار است، به‌طوری که جز خدا ظهوری دیگر نیست. نسبت دادن ایام خاصی به خدا -با اینکه همه روزها روز خدا است- به این دلیل است که در آن روزها سلطه وحدانیت خدا آشکار شده یا آشکار خواهد شد. ممکن است در این روزها قهر و غلبه و عزّت الهی آشکار شود و نیز ممکن است رحمت و مهربانی او بیش از روزهای معمولی برای مردم آشکار شود. برخی از این روزها چنین‌اند:


به نظر ناصر مکارم شیرازی مرجع تقلید و مفسر شیعه نیز، «ایام الله» روزهایی است که یکی از فرمان‌های خدا در آن چنان درخشیده، که بقیه امور را تحت الشعاع خود قرار داده است؛ بنابراین روز ظهور پیامبران یا نابودی گردنکشان ایام الله هستند.[۲]

منابع

  1. طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدان، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۳۷۴ش، ج۱۲، ص۲۳.
  2. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴ش، ج۱۰، ص۲۷۲.