صفت مجید و کریم برای قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۶: خط ۶:


== صفت مجید ==
== صفت مجید ==
«مجید» از ریشه «مجد» به معنای بزرگواری آمده که از کثرت خیر و فضل ناشی می‌شود، راغب اصفهانی در مفردات می‌گوید: [[خدا]] را در اثر کثرت فضل «مجید» می‌گویند: {{قرآن|قَالُوا أَتَعْجَبِینَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ رَحْمَه اللَّهِ وَبَرَکَاتُهُ عَلَیْکُمْ أَهْلَ الْبَیْتِ إِنَّهُ حَمِیدٌ مَجِیدٌ|ترجمه=گفتند: آیا از فرمان خدا تعجب می‌کنی‏؟! این رحمت خدا و برکاتش بر شما خانواده است‏؛ چرا که او ستوده و والا است‏!|سوره=هود|آیه=۷۳}}، قرآن نیز در دو جا با وصف «مجید» آمده است:
«مجید» از ریشه «مجد» به معنای بزرگواری است که از زیادی خیر و فضل ناشی می‌شود.[[خدا|خداوند]] نیز به جهت زیادی فضل «مجید» خوانده می‌شود.<ref>سوره هود، آیه۷۳.</ref>
 
قرآن نیز در دو جا با صفت «مجید» آمده است:
* {{قرآن|ق وَالْقُرْآنِ الْمَجِیدِ|ترجمه=ق، سوگند به قرآن مجید|سوره=ق|آیه=۱}}
* {{قرآن|ق وَالْقُرْآنِ الْمَجِیدِ|ترجمه=ق، سوگند به قرآن مجید|سوره=ق|آیه=۱}}
* {{قرآن|بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِیدٌ|۲۱|فِی لَوْحٍ مَحْفُوظٍ|۲۲
* {{قرآن|بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِیدٌ|۲۱|فِی لَوْحٍ مَحْفُوظٍ|۲۲
خط ۱۴: خط ۱۶:
}}
}}


مجید بودن قرآن در اثر کثرت خیرات و برکات آنست<ref>ابن منظور، لسان العرب، نشرادب حوزه، قم، ۱۳۶۳، ذیل ماده «مجد».</ref> به سبب آنکه محتوی قرآن عظیم و گسترده و معانیش بلند و پر مایه در تمام معارف و اعتقادات، اخلاق و مواعظ، احکام و سنن می‌باشد.<ref> مکارم شیرازی، ناصر، تفسیرنمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۲۶، ص۳۵۳ و ج۲۲، ص۲۲۷.</ref>
مجید بودن قرآن در اثر زیادی خیرات و برکات آن است.<ref>ابن منظور، لسان العرب، نشرادب حوزه، قم، ۱۳۶۳، ذیل ماده «مجد».</ref> همچنین به جهت آن‌که محتوای قرآن بزرگ و گسترده و معانی‌اش در تمام معارف و اعتقادات، اخلاق و مواعظ و احکام و سنن بلندمرتبه می‌باشد.<ref> مکارم شیرازی، ناصر، تفسیرنمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۲۶، ص۳۵۳ و ج۲۲، ص۲۲۷.</ref>


== صفت کریم ==
== صفت کریم ==
«کریم» از ماده «کرم» به معنای شرافت، سخاوت و عزت آمده است: {{قرآن| … فَإِنَّ رَبِّی غَنِیٌّ کَرِیمٌ|ترجمه=همانا پروردگارم بی‌نیاز و سخاوتمند است|سوره=نمل|آیه=۴۰}}
«کریم» از ماده «کرم» به معنای شرافت، سخاوت و عزت که به عنوان صفتی برای خداوند نیز استفاده شده است: {{قرآن| … فَإِنَّ رَبِّی غَنِیٌّ کَرِیمٌ|ترجمه=همانا پروردگارم بی‌نیاز و سخاوتمند است|سوره=نمل|آیه=۴۰}}


اگر «کرم» وصف خدا واقع شود، مراد از آن احسان و نعمت آشکار خداست و اگر وصف انسان باشد، نام اخلاق و افعال پسندیده اوست که از وی ظاهر می‌شود. «کریم» از اسماء حسنی است که در غیر خدا نیز به کار می‌رود و قرآن را که با وصف کریم می‌آورند به خاطر شرافت و عزت و گرانقدری اوست: {{قرآن|إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ
اگر «کرم» وصف خدا واقع شود، مراد از آن احسان و نعمت آشکار خداست و اگر وصف انسان باشد، نام اخلاق و افعال پسندیده اوست که از وی ظاهر می‌شود. «کریم» از اسماء حسنی است که در غیر خدا نیز به کار می‌رود و قرآن را که با وصف کریم می‌آورند به خاطر شرافت و عزت و گرانقدری اوست: {{قرآن|إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ