شهادت امام باقر(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

امام محمدبن علی، امام پنجم از ائمه اثناعشر و یکی از چهارده معصوم است. راویان و محدثان شیعه غالباً با کنیه ابوجعفر از آن او یاد کرده‌اند. لقب مشهورشان «باقر» است. همه منابع محل تولد آن حضرت را مدینه نوشته اند<ref>طارمی، حسن، «الباقر امام محمدبن علی علیه السلام»، دانشنامه جهان اسلام، تهران، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ذیل مدخل. ج۱، ۱۳۹۳ش.</ref> روز تولد امام باقر(ع) را در برخی نقل‌ها اول رجب و در برخی دیگر سوم صفر دانسته‌اند. سال تولد امام در منابع متعددی ۵۷ دانسته شده است<ref>طارمی، حسن، «الباقر امام محمدبن علی علیه السلام»، دانشنامه جهان اسلام، تهران، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ذیل مدخل. ج۱، ۱۳۹۳ش.</ref>.<ref>جعفریان، رسول، حیات فکری سیاسی امامان شیعه، تهران، نشر علم، ۱۳۹۰ش، ص۳۳۲.</ref> او هنگام وفات پدر خود امام زین العابدین (ع) سی و هفت یا سی و هشت سال داشت. مادر او، «ام عبدالله» دختر امام حسن مجتبی (ع) و از این جهت نخستین کسی بود که هم از نظر پدر و هم از نظر مادر فاطمی و علوی بوده است.<ref>پیشوایی، مهدی، سیره پیشوایان، قم، مؤسسه امام صادق (علیه السلام)، ۱۳۹۰ش، ص۳۱۵.</ref>

دوران زندگی امام پنجم بیشتر در شهر مدینه به نشر معارف دینی و ارشاد شیعیان و تربیت شاگردان گذشت. همة مؤلّفان در ادیان شیعه و سنّی سبب ملقب شدن آن حضرت را به «باقر» دانش فراوان او دانسته‌اند؛ و غالباً این نامگذاری را از پیامبر(ص) می‌دانند که جابربن عبداللّه انصاری از آن حضرت نقل کرده است.<ref>طارمی، حسن، «الباقر امام محمدبن علی علیه السلام»، دانشنامه جهان اسلام، تهران، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ذیل مدخل. ج۱، ۱۳۹۳ش.</ref> امام باقر(ع) طی مدت امامت خود، در همان شرائط نامساعد، به نشر معارف الهی پرداخت و مشکلات علمی را تشریح نمود و جنبش علمی دامنه‌داری به وجود آورد که در دوران امامت فرزندش امام صادق(ع) به اوج خود رسید، پی ریزی کرد. امام پنجم در علم، زهد، عظمت و فضیلت، سرآمد همه بزرگان بنی هاشم بود و مقام بزرگ علمی و اخلاقی او مورد تصدیق دوست و دشمن بود. به قدری روایات و احادیث، در زمینه مسائل و احکام اسلامی، تفسیر، تاریخ اسلام، و انواع علوم، از آن حضرت به یادگار مانده است که تا آن روز از هیچ‌یک از فرزندان امام حسن و امام حسین (ع) به جا نمانده بود.<ref>پیشوایی، مهدی، سیره پیشوایان، قم، مؤسسه امام صادق (علیه السلام)، ۱۳۹۰ش، ، ص۳۱۶.</ref>