اعتبار من لایحضره الفقیه: تفاوت میان نسخه‌ها

شیخ صدوق کتاب من لایحضره الفقیه را در سال ۳۶۸ق در سفر خود به خراسان در شهر بلخ نگاشته است. در منطقه‌ای به نام ایلاق، بزرگی با اشاره به کتاب محمد بن زکریا رازی با نام من لایحضره الطبیب (کسی که به طبیب دسترسی ندارد) از شیخ صدوق می‌خواهد که کتابی درباره موضوعات مختلف فقه شیعه بنویسد و نام آن را من لایحضره الفقیه بگذارد تا در وقت عدم دسترسی به فقیه به آن مراجعه شود.<ref>صدوق، من لایحضره الفقیه، ج۱، ص۲-۳.</ref> کتاب من لایحضره الفقیه شامل ۴ جزء دانسته‌اند که شامل ۶۳۶ یا ۶۶۶ باب و ۵۹۹۸ حدیث است.<ref>بحرانی، یوسف بن احمد، لولوة البحرین، نجف، دارالنعمان، ۱۳۸۶ق، ص۳۹۵.</ref> در این کتاب، مؤلف برای پرهیز از طولانی‌شدن آن، به‌رغم پرفایده‌بودن ذکر اسناد، از ذکر آنها پرهیز کرده و در پایان کتاب در فصلی گسترده اسناد خود را تحت عنوان مشیخه آورده است. این مشیخه به‌خاطر توثیقی که شیخ صدوق از رجال اسناد به‌دست داده به‌عنوان یکی از منابع نخستین رجالی بر شمرده شده است.<ref>نصیری، آشنایی با جوامع حدیثی شیعه و اهل‌سنت، ص۸۶.</ref>