مراد از آیه «یوم ندعو کل اناس بامامهم»: تفاوت میان نسخه‌ها

==متن آیه==

{{قرآن بزرگ|يَوْمَ نَدْعُو کلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ|ترجمه=روزى كه هر گروه از مردم را به پيشوايانشان بخوانيم|سوره=اسراء|آیه=۷۲}}

[[علامه طباطبائي]]مي‌فرمايد: کلمه امام به معناي مقتدا است و خداوند افرادي از بشر را به اين نام ناميده که بشر را به امر خدا هدايت مي‌کنند همچنان که درباره حضرت [[ابراهيم(ع)]] اين اسم را به کار برده است. در مقابل افراد ديگري را که مقتدا و رهبر گمراهانند ائمه کفر خوانده است.<ref>طباطبایی، محمد حسین، ترجمه الميزان، دفتر نشر اسلامي قم، ج۱۳، ص۲۲۷ و ۲۲۸.</ref>، علامه طباطبایی با استفاده از ظاهر آيه استدلال می‌کند که منظور از امام لوح محفوظ و کتاب و ديگر احتمالات نيستند بلکه مراد از امام هر طائفه همان اشخاصي هستند که مردم هر طائفه به آنها إقتدا و در راه حق يا باطل از آنها پيروي مي کرده‌اند. در نتيجه مقتداي ضلالت مثل مقتداي هدايت امام خوانده مي شود و مراد از امامي که روز قيامت خوانده مي‌شود آن کسي است که مردم او را امام خود گرفته باشند و به او اقتدا کرده باشند نه آن کسي که خداوند به امامت برگزيده باشد.<ref>طباطبایی، محمد حسین، ترجمه الميزان، دفتر نشر اسلامي قم، ج۱۳، ص۲۲۹.</ref>

==وجود پیشوا برای همه امت‌ها==

از نظر قرآن کريم همه امت‌هاي پيش از اسلام داراي امام و رسول و هادي بوده‌اند {{قرآن|وَلِکلِّ أُمَّه رَّسُولٌ فَإِذَا جَاء رَسُولُهُمْ قُضِيَ بَيْنَهُم بِالْقِسْطِ|ترجمه=برای هر امّتی، رسولی است؛ هنگامی که رسولشان به سوی آنان بیاید، بعدالت در میان آنها داوری می‌شود|سوره=یونس|آیه=۴۷}}، و نيز آيه: {{قرآن|إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرٌ وَلِکلِّ قَوْمٍ هَادٍ|ترجمه=تو تنها بیم دهنده هستي و براي هر قومي يک هادي و راهنمايي هست.|سوره=رعد|آیه=۷}} و آيه: {{قرآن|وَمَا کنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولاً|ترجمه=ما هيچگاه چنين نبوده ايم که مردمي را قبل از آن که رسولي براي شان مبعوث کنيم عذاب دهيم.|سوره=اسراء|آیه=۱۵}}.

==منابع==

|شاخه فرعی۳ =  

  | شناسه =  

  | تیترها =  

  | ویرایش =  

  | لینک‌دهی =  

  | ناوبری =  

  | نمایه =  

  | تغییر مسیر =  

  | ارجاعات =  

  | بازبینی =  

  | تکمیل =  

  | اولویت =  

  | کیفیت =