پیش نویس:روایت «توبه بداخلاق»: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۴ مارس ۲۰۲۵، ساعت ۱۴:۰۶

این متن یک پیش‌نویس است که در وضعیت تکمیل قرار دارد

سؤال

منظور از جمله «لاِنـَّهُ اِذا تابَ مِنْ ذَنـْبٍ وَقَعَ فی اَعْظَمَ مِنَ الذَّنـْبِ الّذی تابَ مِنْهُ» در حدیث نبوی(ص)«اَبَی اللّهُ لِصاحِبِ الْخُلْقِ السَّیِّیءِ بِالتَّوبَةِ. فَقیلَ: یا رَسول اللّهِ، وَ کَیْفَ ذلِکَ؟ قالَ: لاِنـَّهُ اِذا تابَ مِنْ ذَنـْبٍ وَقَعَ فی اَعْظَمَ مِنَ الذَّنـْبِ الّذی تابَ مِنْهُ خداوند از آدم بد اخلاق توبه نمی‌پذیرد. عرض شد: ای رسول خدا، چرا؟ فرمودند: چون هرگاه از گناهی توبه کند در ورطه گناهی بدتر از آن که توبه کرده است می‌افتد.»، چیست؟ آیا سند این حدیث قابل اطمینان و استناد است تا بتوان به دلالت آن تکیه کرد؟

درگاه‌ها

شروط خداوند برای پذیرش توبه

۱. مشرک نبودن توبه کننده

توبه همراه با شرک پذیرفتنی نیست. چنانچه می‌فرماید: خداوند شرک را نمی‌بخشد و پائین تر از آن برای هر کسی که شایسته بداند می‌بخشد و آن کسی که برای خدا شریکی قرار دهد گناه بزرگی کرده است.^[۱]

۲. اصلاح و جبران بعد از توبه

باید توبه کننده، حقوقی را که پایمال کرده جبران کند. اگر حق پایمال شده حق الناس است باید حق مردم را پس بدهد یا حلالیت گیرد. اگر حق ضایع شده از حقوق الهی قابل جبران است مانند نماز، روزه و …، باید آن‌ها را جبران کند؛ مثلاً اگر نمازی فوت شده آن را قضاء نماید.^[۲]^[۳]^[۴]

۳. اصرار نکردن بر گناه بعد از توبه

خداوند در آیه ۱۳۵ سوره آل عمران می‌فرماید: و آن‌ها که وقتی مرتکب عمل زشتی شوند یا به خود ستم کنند، به یاد خدا می‌افتند و برای گناهان خود، طلب آمرزش می‌کنند و کیست که جز خدا گناهان را ببخشد و بر گناه اصرار نمی‌ورزند با اینکه می‌دانند. آنها پاداش شان آمرزش پروردگار و بهشت است که از زیر درختانش، نهرها جاری است، جاودانه در آن می‌مانند.^[۵]

متن و ترجمه حدیث

«

عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ النَّوْفَلِیِّ عَنِ السَّکُونِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ النَّبِیُّ ص أَبَی اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِصَاحِبِ الْخُلُقِ السَّیِّئِ بِالتَّوْبَةِ قِیلَ وَ کَیْفَ ذَاکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ لِأَنَّهُ إِذَا تَابَ مِنْ ذَنْبٍ وَقَعَ فِی ذَنْبٍ أَعْظَمَ مِنْهُ.^[۶] خداوند از آدم بد اخلاق توبه نمی‌پذیرد. عرض شد: ای رسول خدا، چرا؟ فرمودند: چون هرگاه از گناهی توبه کند در ورطه گناهی بدتر از آن که توبه کرده است می‌افتد.

»

بررسی سند حدیث

دو تن از روایانی که در این حدیث مورد تضعیف قرار گرفته‌اند «حسین بن یزید نخعی» ملقّب به «نوفلی»^[۷] و اسماعیل بن ابی زیاد السکونی می‌باشند؛ لذا به جهت وجود این دو راوی در سند حدیث، نمی‌توان به آن اطمینان و استناد کرد.^[۸]

روایتی دیگر شبیه این روایت با اختلاف عبارت از شیخ صدوق در علل الشرایع ذکر شده است که در سند این روایت آمده «عَمَّن ذکره» یعنی یونس این روایت را از کسی که به او گفته نقل می‌کند.^[۹] به حدیثی که چنین وضعیتی داشته باشد حدیث مجهول گفته می‌شود که از اقسام حدیث ضعیف بوده و لذا قابل استناد و اطمینان نیست.^[۱۰]^[۱۱] در مستدرک الوسائل و بحارالانوار نیز این روایت از علل الشرایع با همین سند نقل شده است.^[۱۲]^[۱۳]

بررسی دلالت حدیث

محتوای این حدیث با مطالب مسلم موجود در منابع اسلامی سازگاری ندارد؛ زیرا بداخلاقی نیز همانند سایر گناهان با توبه و جبران گذشته و تغییر دادن رویه سابق قابل بخشش است.^[۱۴]

پانویس

↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، 3:‎ 409.
↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، 2:‎ 649.
↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، 4:‎ 375.
↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، 2:‎ 650.
↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، 3:‎ 90.
↑ کلینی، الکافی (ط- الإسلامیة)، 2:‎ 321.
↑ طوسی، رجال الطوسی، 355.
↑ تقی الدین حلی (ابن داود)، الرجال، 28.
↑ ابن بابویه (شیخ صدوق)، علل الشرایع، 2:‎ 492.
↑ جدیدی نژاد، معجم مصطلحات الرجال و الدرایة، 147.
↑ سبحانی، اصول الحدیث و احکامه فی علم الدرایة، 119.
↑ نوری، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل‏، 12:‎ 74.
↑ مجلسی، بحار الأنوار (ط- بیروت)، 70:‎ 298.
↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، 19:‎ 498.

منابع

کلینی، محمد بن یعقوب (۱۴۰۷). کافی. تهران: دار الکتب الإسلامیة.
مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. به کوشش محمدرضا آشتیانی. تهران: دار الکتب الإسلامیة.
تقی الدین حلی (ابن داود)، حسن بن علی (۱۳۴۲). الرجال. تهران: دانشگاه تهران.
طوسی، محمد بن حسن (۱۴۲۷). رجال الطوسی. به کوشش جواد قیومی اصفهانی. قم: جماعة المدرسین فی الحوزة العلمیة بقم. مؤسسة النشر الإسلامی.
ابن بابویه (شیخ صدوق)، محمد بن علی (بی تا). علل الشرایع. قم: مکتبة الداوری. تاریخ وارد شده در |سال= را بررسی کنید (کمک)
جدیدی نژاد، محمد رضا (۱۴۲۲). معجم مصطلحات الرجال و الدرایة. قم: مؤسسه علمی فرهنگی دار الحدیث. سازمان چاپ و نشر.
سبحانی، جعفر (۱۳۸۴). اصول الحدیث و احکامه فی علم الدرایة. قم: مؤسسه امام صادق(ع).
نوری، حسین بن محمد تقی (۱۴۰۸). مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل‏. قم: مؤسسة آل البیت علیهم السلام‏.
مجلسی، محمد باقر بن محمدتقی (۱۴۰۳). بحار الأنوار (ط- بیروت). بیروت: دار إحیاء التراث العربی‏.

[1] مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، 3:‎ 409.

[2] مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، 2:‎ 649.

[3] مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، 4:‎ 375.

[4] مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، 2:‎ 650.

[5] مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، 3:‎ 90.

[6] کلینی، الکافی (ط- الإسلامیة)، 2:‎ 321.

[7] طوسی، رجال الطوسی، 355.

[8] تقی الدین حلی (ابن داود)، الرجال، 28.

[9] ابن بابویه (شیخ صدوق)، علل الشرایع، 2:‎ 492.

[10] جدیدی نژاد، معجم مصطلحات الرجال و الدرایة، 147.

[11] سبحانی، اصول الحدیث و احکامه فی علم الدرایة، 119.

[12] نوری، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل‏، 12:‎ 74.

[13] مجلسی، بحار الأنوار (ط- بیروت)، 70:‎ 298.

[14] مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، 19:‎ 498.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{پیش نویس|در حال نگارش}}
+{{پیش نویس|تکمیل}}
 {{شروع متن}}
 {{سوال}}
-منظور از جمله {{متن عربی|لاِنـَّهُ اِذا تابَ مِنْ ذَنـْبٍ وَقَعَ فى اَعْظَمَ مِنَ الذَّنـْبِ الّذى تابَ مِنْهُ}} در حدیث نبوی(ص){{متن عربی|اَبَى اللّه‏ُ لِصاحِبِ الْخُلْقِ السَّيِّى‏ءِ بِالتَّوبَةِ. فَقيلَ: يا رَسول اللّه‏ِ، وَ كَيْفَ ذلِكَ؟ قالَ: لاِنـَّهُ اِذا تابَ مِنْ ذَنـْبٍ وَقَعَ فى اَعْظَمَ مِنَ الذَّنـْبِ الّذى تابَ مِنْهُ‏ خداوند از آدم بد اخلاق توبه نمى ‏پذيرد. عرض شد: اى رسول خدا، چرا؟ فرمودند: چون هرگاه از گناهى توبه كند در ورطه گناهى بدتر از آن كه توبه كرده است مى ‏افتد.}}، چیست؟ آیا سند این حدیث قابل اطمینان و استناد است تا بتوان به دلالت آن تکیه کرد؟
+منظور از جمله {{متن عربی|لاِنـَّهُ اِذا تابَ مِنْ ذَنـْبٍ وَقَعَ فی اَعْظَمَ مِنَ الذَّنـْبِ الّذی تابَ مِنْهُ}} در حدیث نبوی(ص){{متن عربی|اَبَی اللّهُ لِصاحِبِ الْخُلْقِ السَّیِّیءِ بِالتَّوبَةِ. فَقیلَ: یا رَسول اللّهِ، وَ کَیْفَ ذلِکَ؟ قالَ: لاِنـَّهُ اِذا تابَ مِنْ ذَنـْبٍ وَقَعَ فی اَعْظَمَ مِنَ الذَّنـْبِ الّذی تابَ مِنْهُ خداوند از آدم بد اخلاق توبه نمی‌پذیرد. عرض شد: ای رسول خدا، چرا؟ فرمودند: چون هرگاه از گناهی توبه کند در ورطه گناهی بدتر از آن که توبه کرده است می‌افتد.}}، چیست؟ آیا سند این حدیث قابل اطمینان و استناد است تا بتوان به دلالت آن تکیه کرد؟
 {{پایان سوال}}
+{{درگاه|سنت}}
 == شروط خداوند برای پذیرش توبه ==
-=== 1. مشرك نبودن توبه کننده ===
+=== ۱. مشرک نبودن توبه کننده ===
-[[توبه]] همراه با شرك پذیرفتنی نیست. چنانچه می فرماید:
+[[توبه]] همراه با شرک پذیرفتنی نیست. چنانچه می‌فرماید:
-خداوند شرك را نمی بخشد و پائین تر از آن برای هر كسی كه شایسته بداند می بخشد و آن كسی كه برای خدا شریكی قرار دهد [[گناه]] بزرگی كرده است.<ref>{{پک|1=مکارم شیرازی|2=1374|ک=تفسیر نمونه|ص=409|ج=3}}</ref>
+خداوند شرک را نمی‌بخشد و پائین تر از آن برای هر کسی که شایسته بداند می‌بخشد و آن کسی که برای خدا شریکی قرار دهد [[گناه]] بزرگی کرده است.<ref>{{پک|1=مکارم شیرازی|2=1374|ک=تفسیر نمونه|ص=409|ج=3}}</ref>
-=== 2. اصلاح و جبران بعد از توبه ===
+=== ۲. اصلاح و جبران بعد از توبه ===
-باید توبه كننده، حقوقی را كه پایمال كرده جبران كند. اگر حق پایمال شده حق الناس است باید حق مردم را پس بدهد و یا حلالیت گیرد. اگر حق ضایع شده از حقوق الهی قابل جبران است مانند نماز، روزه و ... ، باید آن ها را جبران کند. مثلاً اگر نمازی فوت شده آن را قضاء نماید.<ref>{{پک|1=مکارم شیرازی|2=1374|ک=تفسیر نمونه|ص=649|ج=2}}</ref><ref>{{پک|1=مکارم شیرازی|2=1374|ک=تفسیر نمونه|ص=375|ج=4}}</ref><ref>{{پک|1=مکارم شیرازی|2=1374|ک=تفسیر نمونه|ص=650|ج=2}}</ref>
+باید توبه کننده، حقوقی را که پایمال کرده جبران کند. اگر حق پایمال شده حق الناس است باید حق مردم را پس بدهد یا حلالیت گیرد. اگر حق ضایع شده از حقوق الهی قابل جبران است مانند نماز، روزه و …، باید آن‌ها را جبران کند؛ مثلاً اگر نمازی فوت شده آن را قضاء نماید.<ref>{{پک|1=مکارم شیرازی|2=1374|ک=تفسیر نمونه|ص=649|ج=2}}</ref><ref>{{پک|1=مکارم شیرازی|2=1374|ک=تفسیر نمونه|ص=375|ج=4}}</ref><ref>{{پک|1=مکارم شیرازی|2=1374|ک=تفسیر نمونه|ص=650|ج=2}}</ref>
-=== 3. اصرار نكردن بر گناه بعد از توبه ===
+=== ۳. اصرار نکردن بر گناه بعد از توبه ===
-خداوند در آیه 135 [[سوره آل عمران]] می فرماید: و آن ها كه وقتی مرتكب عمل زشتی شوند یا به خود ستم كنند، به یاد خدا می افتند و برای گناهان خود، طلب آمرزش می كنند و كیست كه جز خدا گناهان را ببخشد و بر گناه اصرار نمی ورزند با اینكه می دانند. آنها پاداش شان آمرزش پروردگار و بهشت است كه از زیر درختانش، نهرها جاری است، جاودانه در آن می مانند.<ref>{{پک|1=مکارم شیرازی|2=1374|ک=تفسیر نمونه|ص=90|ج=3}}</ref>
+خداوند در آیه ۱۳۵ [[سوره آل عمران]] می‌فرماید: و آن‌ها که وقتی مرتکب عمل زشتی شوند یا به خود ستم کنند، به یاد خدا می‌افتند و برای گناهان خود، طلب آمرزش می‌کنند و کیست که جز خدا گناهان را ببخشد و بر گناه اصرار نمی‌ورزند با اینکه می‌دانند. آنها پاداش شان آمرزش پروردگار و بهشت است که از زیر درختانش، نهرها جاری است، جاودانه در آن می‌مانند.<ref>{{پک|1=مکارم شیرازی|2=1374|ک=تفسیر نمونه|ص=90|ج=3}}</ref>
 == متن و ترجمه حدیث ==
-{{عربی بزرگ| عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ النَّوْفَلِيِّ عَنِ السَّكُونِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ النَّبِيُّ ص أَبَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِصَاحِبِ الْخُلُقِ السَّيِّئِ بِالتَّوْبَةِ قِيلَ وَ كَيْفَ ذَاكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ لِأَنَّهُ إِذَا تَابَ مِنْ ذَنْبٍ وَقَعَ فِي ذَنْبٍ أَعْظَمَ مِنْهُ.<ref>{{پک|کلینی|1407|ک=الكافي( ط- الإسلامية)|ص=321|ج=2}}</ref> خداوند از آدم بد اخلاق توبه نمى ‏پذيرد. عرض شد: اى رسول خدا، چرا؟ فرمودند: چون هرگاه از گناهى توبه كند در ورطه گناهى بدتر از آن كه توبه كرده است مى ‏افتد.}}
+{{عربی بزرگ| عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ النَّوْفَلِیِّ عَنِ السَّکُونِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ النَّبِیُّ ص أَبَی اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِصَاحِبِ الْخُلُقِ السَّیِّئِ بِالتَّوْبَةِ قِیلَ وَ کَیْفَ ذَاکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ لِأَنَّهُ إِذَا تَابَ مِنْ ذَنْبٍ وَقَعَ فِی ذَنْبٍ أَعْظَمَ مِنْهُ.<ref>{{پک|کلینی|1407|ک=الکافی (ط- الإسلامیة)|ص=321|ج=2}}</ref> خداوند از آدم بد اخلاق توبه نمی‌پذیرد. عرض شد: ای رسول خدا، چرا؟ فرمودند: چون هرگاه از گناهی توبه کند در ورطه گناهی بدتر از آن که توبه کرده است می‌افتد.}}
 == بررسی سند حدیث ==
-دو تن از روایانی که در این حدیث مورد تضعیف قرار گرفته اند «حسین بن یزید نخعی» ملقّب به «نوفلی»<ref>{{پک|1=طوسی|2=1427|ک=رجال الطوسي|ص=355}}</ref> و اسماعیل بن ابی زیاد السکونی می باشند. لذا به جهت وجود این دو راوی در [[سند حدیث]]، نمی توان به آن اطمینان و استناد کرد.<ref>{{پک|1=تقی الدین حلی(ابن داود)|2=1342|ک=الرجال|ص=28}}</ref>
+دو تن از روایانی که در این حدیث مورد تضعیف قرار گرفته‌اند «حسین بن یزید نخعی» ملقّب به «نوفلی»<ref>{{پک|1=طوسی|2=1427|ک=رجال الطوسی|ص=355}}</ref> و اسماعیل بن ابی زیاد السکونی می‌باشند؛ لذا به جهت وجود این دو راوی در [[سند حدیث]]، نمی‌توان به آن اطمینان و استناد کرد.<ref>{{پک|1=تقی الدین حلی (ابن داود)|2=1342|ک=الرجال|ص=28}}</ref>
-روایتی دیگر شبیه این روایت با اختلاف عبارت از شیخ صدوق در علل الشرایع ذكر شده است كه در سند این روایت آمده «عَمَّن ذكره» یعنی یونس این روایت را از كسی كه به او گفته نقل می كند.<ref>{{پک|1=ابن بابویه(شیخ صدوق)|2=بی تا|ک=علل الشرایع|ص=492|ج=2}}</ref> به حدیثی که چنین وضعیتی داشته باشد حدیث مجهول گفته می شود که از اقسام [[حدیث ضعیف]] بوده و لذا قابل استناد و اطمینان نیست.<ref>{{پک|1=جدیدی نژاد|2=1422|ک=معجم مصطلحات الرجال و الدراية|ص=147}}</ref><ref>{{پک|1=سبحانی|2=1384|ک=اصول الحدیث و احکامه فی علم الدرایة|ص=119}}</ref> در مستدرك الوسائل و بحارالانوار نیز این روایت از علل الشرایع با همین سند نقل شده است.<ref>{{پک|1=نوری|2=1408|ک=مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل‏|ص=74|ج=12}}</ref><ref>{{پک|1=مجلسی|2=1403|ک=بحار الأنوار( ط- بيروت)|ص=298|ج=70}}</ref>
+روایتی دیگر شبیه این روایت با اختلاف عبارت از شیخ صدوق در علل الشرایع ذکر شده است که در سند این روایت آمده «عَمَّن ذکره» یعنی یونس این روایت را از کسی که به او گفته نقل می‌کند.<ref>{{پک|1=ابن بابویه (شیخ صدوق)|2=بی تا|ک=علل الشرایع|ص=492|ج=2}}</ref> به حدیثی که چنین وضعیتی داشته باشد حدیث مجهول گفته می‌شود که از اقسام [[حدیث ضعیف]] بوده و لذا قابل استناد و اطمینان نیست.<ref>{{پک|1=جدیدی نژاد|2=1422|ک=معجم مصطلحات الرجال و الدرایة|ص=147}}</ref><ref>{{پک|1=سبحانی|2=1384|ک=اصول الحدیث و احکامه فی علم الدرایة|ص=119}}</ref> در مستدرک الوسائل و بحارالانوار نیز این روایت از علل الشرایع با همین سند نقل شده است.<ref>{{پک|1=نوری|2=1408|ک=مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل‏|ص=74|ج=12}}</ref><ref>{{پک|1=مجلسی|2=1403|ک=بحار الأنوار (ط- بیروت)|ص=298|ج=70}}</ref>
 == بررسی دلالت حدیث ==
-محتوای این حدیث با مطالب مسلم موجود در منابع اسلامی سازگاری ندارد. زیرا بداخلاقی نیز همانند سایر گناهان با توبه و جبران گذشته و تغییر دادن رویه سابق قابل بخشش است.<ref>{{پک|1=مکارم شیرازی|2=1374|ک=تفسیر نمونه|ص=498|ج=19}}</ref>
+محتوای این حدیث با مطالب مسلم موجود در منابع اسلامی سازگاری ندارد؛ زیرا بداخلاقی نیز همانند سایر گناهان با توبه و جبران گذشته و تغییر دادن رویه سابق قابل بخشش است.<ref>{{پک|1=مکارم شیرازی|2=1374|ک=تفسیر نمونه|ص=498|ج=19}}</ref>
 == پانویس ==
@@ خط ۳۲: / خط ۳۳: @@
 == منابع ==
 * {{شاخه
-| شاخه اصلی = قرآن
+| شاخه اصلی = سنت
 | شاخه فرعی۱ =
 | شاخه فرعی۲ =
 | شاخه فرعی۳ =
 }}{{یادکرد کتاب|عنوان=کافی|سال=1407|پیوند=|نام=محمد بن یعقوب|نام خانوادگی=کلینی|پیوند نویسنده=|ناشر=دار الکتب الإسلامیة|مکان=تهران|کوشش=|مترجم=}}
-*{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسیر نمونه|سال=1374|پیوند=|نام=ناصر|نام خانوادگی=مکارم شیرازی|پیوند نویسنده=|ناشر=دار الکتب الإسلامیة|مکان=تهران|کوشش=محمدرضا آشتیانی|مترجم=}}
+* {{یادکرد کتاب|عنوان=تفسیر نمونه|سال=1374|پیوند=|نام=ناصر|نام خانوادگی=مکارم شیرازی|پیوند نویسنده=|ناشر=دار الکتب الإسلامیة|مکان=تهران|کوشش=محمدرضا آشتیانی|مترجم=}}
-*{{یادکرد کتاب|عنوان=الرجال|سال=1342|پیوند=|نام=حسن بن علی|نام خانوادگی=تقی الدین حلی(ابن داود)|پیوند نویسنده=|ناشر=دانشگاه تهران|مکان=تهران|کوشش=|مترجم=}}
+* {{یادکرد کتاب|عنوان=الرجال|سال=1342|پیوند=|نام=حسن بن علی|نام خانوادگی=تقی الدین حلی (ابن داود)|پیوند نویسنده=|ناشر=دانشگاه تهران|مکان=تهران|کوشش=|مترجم=}}
-*{{یادکرد کتاب|عنوان=رجال الطوسي|سال=1427|پیوند=|نام=محمد بن حسن|نام خانوادگی=طوسی|پیوند نویسنده=|ناشر=جماعة المدرسين في الحوزة العلمیة بقم. مؤسسة النشر الإسلامي|مکان=قم|کوشش=جواد قیومی اصفهانی|مترجم=}}
+* {{یادکرد کتاب|عنوان=رجال الطوسی|سال=1427|پیوند=|نام=محمد بن حسن|نام خانوادگی=طوسی|پیوند نویسنده=|ناشر=جماعة المدرسین فی الحوزة العلمیة بقم. مؤسسة النشر الإسلامی|مکان=قم|کوشش=جواد قیومی اصفهانی|مترجم=}}
-*{{یادکرد کتاب|عنوان=علل الشرایع|سال=بی تا|پیوند=|نام=محمد بن علی|نام خانوادگی=ابن بابویه(شیخ صدوق)|پیوند نویسنده=|ناشر=مکتبة الداوري|مکان=قم|کوشش=|مترجم=}}
+* {{یادکرد کتاب|عنوان=علل الشرایع|سال=بی تا|پیوند=|نام=محمد بن علی|نام خانوادگی=ابن بابویه (شیخ صدوق)|پیوند نویسنده=|ناشر=مکتبة الداوری|مکان=قم|کوشش=|مترجم=}}
-*{{یادکرد کتاب|عنوان=معجم مصطلحات الرجال و الدراية|سال=1422|پیوند=|نام=محمد رضا|نام خانوادگی=جدیدی نژاد|پیوند نویسنده=|ناشر=مؤسسه علمی فرهنگی دار الحديث. سازمان چاپ و نشر|مکان=قم|کوشش=|مترجم=}}
+* {{یادکرد کتاب|عنوان=معجم مصطلحات الرجال و الدرایة|سال=1422|پیوند=|نام=محمد رضا|نام خانوادگی=جدیدی نژاد|پیوند نویسنده=|ناشر=مؤسسه علمی فرهنگی دار الحدیث. سازمان چاپ و نشر|مکان=قم|کوشش=|مترجم=}}
-*{{یادکرد کتاب|عنوان=اصول الحدیث و احکامه فی علم الدرایة|سال=1384|پیوند=|نام=جعفر|نام خانوادگی=سبحانی|پیوند نویسنده=|ناشر=مؤسسه امام صادق(ع)|مکان=قم|کوشش=|مترجم=}}
+* {{یادکرد کتاب|عنوان=اصول الحدیث و احکامه فی علم الدرایة|سال=1384|پیوند=|نام=جعفر|نام خانوادگی=سبحانی|پیوند نویسنده=|ناشر=مؤسسه امام صادق(ع)|مکان=قم|کوشش=|مترجم=}}
-*{{یادکرد کتاب|عنوان=مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل‏|سال=1408|پیوند=|نام=حسین بن محمد تقی|نام خانوادگی=نوری|پیوند نویسنده=|ناشر=مؤسسة آل البيت عليهم السلام‏|مکان=قم|کوشش=|مترجم=}}
+* {{یادکرد کتاب|عنوان=مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل‏|سال=1408|پیوند=|نام=حسین بن محمد تقی|نام خانوادگی=نوری|پیوند نویسنده=|ناشر=مؤسسة آل البیت علیهم السلام‏|مکان=قم|کوشش=|مترجم=}}
-*{{یادکرد کتاب|عنوان=بحار الأنوار( ط- بيروت)|سال=1403|پیوند=|نام=محمد باقر بن محمدتقی|نام خانوادگی=مجلسی|پیوند نویسنده=|ناشر=دار إحياء التراث العربي‏|مکان=بیروت|کوشش=|مترجم=}}
+* {{یادکرد کتاب|عنوان=بحار الأنوار (ط- بیروت)|سال=1403|پیوند=|نام=محمد باقر بن محمدتقی|نام خانوادگی=مجلسی|پیوند نویسنده=|ناشر=دار إحیاء التراث العربی‏|مکان=بیروت|کوشش=|مترجم=}}