موارد جایز بودن دروغ: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۱۴

سؤال

در چه موردی دروغ جایز است؟

دروغ از گناهان کبیره است و تنها زمانی جواز پیدا می‌کند که امر شرعی مهم‌تری در میان باشد. مانند حفظ جان خود یا جان دیگری یا اصلاح میان دو مؤمن یا ضرورت مهم دیگری. تقدیم اهم بر مهم و فاسد بر افسد می‌تواند سبب جواز دروغ شود.

تقدیم اهم بر مهم

شیخ انصاری تنها در موارد اضطراری و اجباری و برای اصلاح‌گری، دروغ را جایز می‌داند. این جواز دروغ را تقدیم اهم بر مهم و فاسد بر افسد می‌دانند.^[۱]

حفظ جان

دروغ در مورد دفع ضرر از خود یا از مؤمنی دیگر بلکه قسم خوردن بر آن نیز جایز است. اگر حفظ جان و مال شخص يا برادر دينی، متوقف بر دروغ گفتن باشد، انسان می‌تواند مرتكب دروغ شود.

آیه ۱۰۶ سوره نحل بر این دلالت دارد که اظهار کفر برای حفظ جان ایرادی ندارد.

با توجه به این که قبح ذاتی دروغ به صورت مقتضی است نه به صورت علّت تامّه، یعنی شرایط و موانع می‌تواند در آن تأثیر گذارد، جواز قسم دروغ مبتنی بر مسئله اهم و مهم خواهد بود؛ یعنی در جایی که اگر راست بگوید، هدف مهم‌تر شرعی به خطر می‌افتد، مجاز خواهد بود؛ در غیر این صورت نه.^[۲]

اصلاح بین دو مؤمن

دروغ برای اصلاح دو مؤمن جایز است اما تا جایی که می‌شود باید توریه کرد.^[۳] در صورتى كه کسی قصد اصلاح و سازش دادن ميانه دو مسلمان يا دو جمعيت از مسلمانان را داشته باشد، در چنين صورتی فقهاى عظام بر طبق رواياتى كه آمده است دروغ را جايز می‌دانند.^[۴]

مطالعه بیشتر

دروغ مصلحت آمیز، اسلامی حسن، بوستان کتاب، ۱۳۸۷.

منابع

↑ شمول ادله حرمت دروغ نسبت به خانواده و بستگان و حکم وعده دروغ به همسر، مصطفی همدانی، فصلنامه علمی پژوهشی فقه، شماره ۸۴.
↑ پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حضرت آیت الله مکارم شیرازی https://makarem.ir/main.aspx?lid=0&typeinfo=21&catid=46435
↑ سایت رسمی دفتر مرجع عالیقدر آقای سید علی حسینی سیستانی https://www.sistani.org/persian/qa/0903/
↑ ترجمه اصول کافي شيخ کلينی، مصطفوى، سيد جواد، ج۴، ص۳۹

[1] شمول ادله حرمت دروغ نسبت به خانواده و بستگان و حکم وعده دروغ به همسر، مصطفی همدانی، فصلنامه علمی پژوهشی فقه، شماره ۸۴.

[2] پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حضرت آیت الله مکارم شیرازی https://makarem.ir/main.aspx?lid=0&typeinfo=21&catid=46435

[3] سایت رسمی دفتر مرجع عالیقدر آقای سید علی حسینی سیستانی https://www.sistani.org/persian/qa/0903/

[4] ترجمه اصول کافي شيخ کلينی، مصطفوى، سيد جواد، ج۴، ص۳۹

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{در دست ویرایش|کاربر=A.rezapour }}
 {{شروع متن}}
 {{سوال}}در چه موردی دروغ جایز است؟
@@ خط ۵: / خط ۴: @@
 {{پاسخ}}
-==در میدان جنگ==
+[[دروغ]] از گناهان کبیره است و تنها زمانی جواز پیدا می‌کند که امر شرعی مهم‌تری در میان باشد. مانند حفظ جان خود یا جان دیگری یا اصلاح میان دو مؤمن یا ضرورت مهم دیگری. تقدیم اهم بر مهم و فاسد بر افسد می‌تواند سبب جواز دروغ شود.
-مجاز بودن دروغ در جنگ، در نظام اخلاق اسلامی، فقیهان، محدثان و عالمان اخلاق آن را رد نکرده و حتی در آن تردید نیز ننموده‌اند. در بیشتر کتاب‌های روایی بابی با عنوان {{متن عربی|اَلکِذْبُ فیِ الْحَرْب}} احادیث و اقوال مربوط را گرد آورده و درباره مفهوم و دامنه آن بحث نموده‌اند. برخی از این شخصیت‌ها مانند طبری، درباره مقصود از دروغ در جنگ مناقشاتی نیز کرده‌اند.
-روایاتی از پیامبر(ص) نقل شده ‌است که ایشان در مواردی از جمله جنگ، دروغ را روا شمرده‌اند. الفاظ برخی از این احادیث با یکدیگر اختلاف دارد، اما مضمون همه آنها یکی است و همه مسلمانان بر صحت آن‌ها اجماع دارند. رسول خدا(ص) فرمود: {{متن عربی|اَلحَرْبُ خُدْعَةٌ؛|ترجمه=جنگ نیرنگ است.}}<ref>شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ج۴، ص۳۷۸.</ref>
+== تقدیم اهم بر مهم ==
+[[شیخ انصاری]] تنها در موارد اضطراری و اجباری و برای اصلاح‌گری، دروغ را جایز می‌داند. این جواز دروغ را تقدیم اهم بر مهم و فاسد بر افسد می‌دانند.<ref>شمول ادله حرمت دروغ نسبت به خانواده و بستگان و حکم وعده دروغ به همسر، مصطفی همدانی، فصلنامه علمی پژوهشی فقه، شماره ۸۴.</ref>
-معنای این حدیث از طریق احادیث مشابه یا متنی که این حدیث در آن قرار دارد، بهتر فهمیده می‌شود. حاصل معنای این گونه روایات آن است که جنگ، عرصه نیرنگ باختن است؛ برای مثال هرگاه پیامبر(ص) عازم جنگی می‌شد، چنان وانمود می‌کرد که می‌خواهد مسیر دیگری را بپیماید و می‌فرمود: «الحرب خدعه» هم چنین در جریان پیمان‌شکنی بنی قریظه و خیانت آنان، به نعیم بن مسعود فرمود: {{متن عربی|خَذِّلْ عَنّا ؛ فإنَّ الحَرْبَ خُدْعَةٌ؛ دشمن را از جنگ با ما منصرف كن، كه جنگ نيرنگ است.}}<ref>محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، ج۱، ص۵۶۶.</ref>
+=== حفظ جان ===
+دروغ در مورد دفع ضرر از خود یا از مؤمنی دیگر بلکه قسم خوردن بر آن نیز جایز است. اگر حفظ جان و مال شخص يا برادر دينی، متوقف بر دروغ گفتن باشد، انسان می‌تواند مرتكب دروغ شود.
-'''مجاز بودن دروغ تنها در حالت جنگی'''
+آیه ۱۰۶ [[سوره نحل]] بر این دلالت دارد که اظهار کفر برای حفظ جان ایرادی ندارد.
-جایز بودن دروغ در جنگ به اتفاق تمام کسانی که این روایات را نقل نموده‌اند، تا زمانی است که مسلمانان با طرف نزاع در حال جنگ باشند و آتش جنگ فرو ننشیند؛ اما در حالت ترک نبرد یا [[صلح]] با دشمن، نمی‌توان به او دروغ گفت. نکته دیگر آن است که دروغی که گفته می‌شود، در باب صلح و امان دادن به دشمن نباشد. یعنی نمی‌توان به دروغ به دشمن پیشنهاد صلح کرد یا به او امان داد و آن گاه او را فریب داد؛
-بنابراین محدوده دروغ، به شیوه‌ها و تاکتیک‌های جنگی منحصر است، از این رو بزرگان حدیث در برخی کتاب‌ها بابی با عنوان {{متن عربی|تَحْریْمُ الغَدَرِ وَ لَوْ شَیْئاً یَسْیِراًَ؛|ترجمه=حرام شمردن نیرنگ گرچه اندک باشد.}} را بیان کرده‌اند.<ref>وسائل الشیعه، قم، آل البیت، چاپ دوم، ۱۴۱۴ق، ج۱۵، ص۶۹، باب ۲۱.</ref> و طی آن بحث کرده‌اند که حتی به دشمن نمی‌توان [[نیرنگ]] زد.
-همچنین باید توجه داشت که مجاز بودن دروغ، مشروط به آن است که [[پیمان‌شکنی]] یا [[نقض امان]] نباشد. دروغ در جنگ، به همان مسائل جنگی و پیش بردن آن محدود است و مسائل دیگر و خارج از میدان جنگ را شامل نمی‌شود. دروغ در حالت جنگی، انواع نیرنگ‌های سیاسی و نظامی و تاکتیک‌های جنگی را شامل می‌شود.
-'''تاکید قرآن در پای‌بندی به عهد'''
-قرآن بر این آموزه تاکید دارد که هرگاه با دشمن عهدی بسته شد، مسلمانان ملزم هستند که آن را تا پایان مدتش نگه دارند و هیچ قدمی برخلاف آن برندارند؛ اما این پای‌بندی مشروط به آن است که دشمن نیز پای‌بند مفاد پیمان باشد و در جهت گسستن آن حرکتی نکند. این پای‌بندی نشانه [[تقوی]] شمرده شده است. با این حال نمی‌توانند بی آن‌که دشمن را خبردار کنند، پیمان را ندیده بگیرند، بلکه باید به آنان اعلام نمایند که از این پس، آن پیمان ارزشی ندارد و آنان پای‌بند آن نیستند. خداوند می‌فرماید: {{قرآن|وَإِمَّا تَخَافَنَّ مِنْ قَوْمٍ خِيَانَةً فَانْبِذْ إِلَيْهِمْ عَلَىٰ سَوَاءٍ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْخَائِنِينَ|ترجمه=اگر می دانی که گروهی در پیمان خیانت می‌ورزند، به آنان اعلام کن که همانند خودشان عمل خواهی کرد، زیرا خدا خائنان را دوست ندارد|سوره=انفال|آیه=۵۸}}
+با توجه به این که قبح ذاتی دروغ به صورت مقتضی است نه به صورت علّت تامّه، یعنی شرایط و موانع می‌تواند در آن تأثیر گذارد، جواز قسم دروغ مبتنی بر مسئله اهم و مهم خواهد بود؛ یعنی در جایی که اگر راست بگوید، هدف مهم‌تر شرعی به خطر می‌افتد، مجاز خواهد بود؛ در غیر این صورت نه.<ref>پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حضرت آیت الله مکارم شیرازی
+https://makarem.ir/main.aspx?lid=0&typeinfo=21&catid=46435</ref>
+=== اصلاح بین دو مؤمن ===
+دروغ برای اصلاح دو مؤمن جایز است اما تا جایی که می‌شود باید توریه کرد.<ref>سایت رسمی دفتر مرجع عالیقدر آقای سید علی حسینی سیستانی
+https://www.sistani.org/persian/qa/0903/</ref> در صورتى كه کسی قصد اصلاح و سازش دادن ميانه دو مسلمان يا دو جمعيت از مسلمانان را داشته باشد، در چنين صورتی فقهاى عظام بر طبق رواياتى كه آمده است دروغ را جايز می‌دانند.<ref>ترجمه اصول کافي شيخ کلينی، مصطفوى، سيد جواد، ج۴، ص۳۹</ref>
+== مطالعه بیشتر ==
+* دروغ مصلحت آمیز، اسلامی حسن، بوستان کتاب، ۱۳۸۷.
 {{پایان پاسخ}}