ویکی پاسخ:سوال برگزیده/۳۷: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div style="bor der: 1px solid #a7d7f9; padding: 10px; background-color: #eff7ff; border-radius: 5px; font-size: 115%"> | <div style="bor der: 1px solid #a7d7f9; padding: 10px; background-color: #eff7ff; border-radius: 5px; font-size: 115%"> | ||
آیا توسل به امامان به نوعی شرک محسوب نمی‌شود؟ و چرا در برخی دعاهای شیعی، امامان به جای خداوند مورد خطاب واقع می‌شوند؟ | |||
</div> | </div> | ||
توسل در فرهنگ اسلامی به معنای وسیله‌ای برای نزدیکی به خداوند است که هم در [[قرآن]] به آن فرمان داده شده و هم در سنت پیامبر(ص) و سیره [[صحابه]] ریشه دارد. شیعیان و بسیاری از [[اهل‌سنت]] بر این باورند که همان‌گونه که خداوند اسباب مادی را برای رفع نیازهای جسمی انسان قرار داده، [[توسل]] نیز یکی از اسباب معنوی مشروع برای دریافت [[واسطه فیض الهی|فیض الهی]] است. در این دیدگاه، متوسل از خداوند درخواست می‌کند و تنها از مقام و منزلت بندگان مقرب الهی مانند [[پیامبر(ص)]] و [[امامان(ع)]] به عنوان وسیله بهره می‌برد، نه اینکه آنان را در کنار خدا قرار دهد، و این نه تنها شرک نیست بلکه عین [[توحید]] است. مخالفت‌هایی که این عمل را بدعت یا شرک می‌دانند، عمدتاً از سوی جریان [[وهابیت]] مطرح شده، اما علمای بزرگی از شیعه و اهل‌سنت چون [[تقی‌الدین سبکی]]، [[سمهودی]]، [[شوکانی]] و [[آلوسی]] با استناد به قرآن، روایات معتبر و سیره صحابه، مشروعیت توسل را در زمان حیات و پس از وفات اولیای الهی تأیید کرده‌اند و آن را بخشی از ایمان و سنت اسلامی دانسته‌اند. | |||
{{چپ|[[ | {{چپ|[[شرک در توسل|... مطالعه بیشتر]]}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۸:۴۶
آیا توسل به امامان به نوعی شرک محسوب نمی‌شود؟ و چرا در برخی دعاهای شیعی، امامان به جای خداوند مورد خطاب واقع می‌شوند؟
توسل در فرهنگ اسلامی به معنای وسیله‌ای برای نزدیکی به خداوند است که هم در قرآن به آن فرمان داده شده و هم در سنت پیامبر(ص) و سیره صحابه ریشه دارد. شیعیان و بسیاری از اهل‌سنت بر این باورند که همان‌گونه که خداوند اسباب مادی را برای رفع نیازهای جسمی انسان قرار داده، توسل نیز یکی از اسباب معنوی مشروع برای دریافت فیض الهی است. در این دیدگاه، متوسل از خداوند درخواست می‌کند و تنها از مقام و منزلت بندگان مقرب الهی مانند پیامبر(ص) و امامان(ع) به عنوان وسیله بهره می‌برد، نه اینکه آنان را در کنار خدا قرار دهد، و این نه تنها شرک نیست بلکه عین توحید است. مخالفت‌هایی که این عمل را بدعت یا شرک می‌دانند، عمدتاً از سوی جریان وهابیت مطرح شده، اما علمای بزرگی از شیعه و اهل‌سنت چون تقی‌الدین سبکی، سمهودی، شوکانی و آلوسی با استناد به قرآن، روایات معتبر و سیره صحابه، مشروعیت توسل را در زمان حیات و پس از وفات اولیای الهی تأیید کرده‌اند و آن را بخشی از ایمان و سنت اسلامی دانسته‌اند.