|
|
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{شروع متن}}
| |
| {{سوال}}
| |
| تواب صفت خداوند به چه معناست؟
| |
| {{پایان سوال}}
| |
| {{پاسخ}}
| |
| تواب
| |
| ==معنا و مفهوم==
| |
| صفت «توّاب (توبه پذير) » ، صيغه مبالغه از مادّه «تَوَبَ» است كه دلالت بر بازگشت دارد. گفته مى شود : «تاب من ذنبه ؛ از گناهش بازگشت». توبه، رجوع از گناه است. پس توّاب ، در صفات خداوند ، به معناى بسيار بازگردنده (توبه پذير) است.<ref>ج۵، ص۳۸۱.</ref>
| |
|
| |
|
| گاه پرسشى درباره توبه خدا مطرح مى شود كه مفاد آن ، اين است : هر گاه توبه ، به بنده گناهكار نسبت داده شود، به معناى بازگشت از گناه است. پس آن گاه كه به خدا نسبت داده شود و گفته شود : «خداوند ، بر او بازگشت» و «اوست بسيار توبه كننده» به چه معناست؟ در پاسخ گفته شده است : «خدا بر او توبه كرد»، يعنى او را آمرزيد و از گناهان رهايى بخشيد يا به او توفيق توبه داد يا با آمرزش، بر او بازگشت، يا با بخشش خود، بر بنده اش باز مى گردد، هنگامى كه وى از گناهش به سوى خدا باز مى گردد. ما مى دانيم كه مؤمنان و بندگان شايسته خدا، از عنايتى خاص از سوى او بهره مند هستند ؛ ولى هر گاه بنده مرتكب گناهى شود، اين عنايت از او سلب مى شود. حال اگر توبه كند و از ارتكاب گناه باز گردد، خداى سبحان نيز به سوى او باز مى گردد. بازگشت خدا به سوى توبه كننده، به معناى پذيرش توبه او و گذشت از او و آمرزش او و در بر گرفتن دوباره او با عنايت هاى ويژه است.<ref>محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه عقايد اسلامی، گروهی از مترجمان، قم، مؤسسه علمی فرهنگی دار الحديث، ۱۳۸۶ش، ح۵، ص۳۸۳.</ref>
| |
|
| |
| == تیتر ==
| |
| از واژه های هم ریشة توبه ، توّاب (صیغة مبالغه ، به معنای بسیار توبه کننده ؛ برای نظری دیگر در بارة این واژه رجوع کنید به جفری ، ص 95) است که غالباً به عنوان صفت خداوند آمده و، بجز دو مورد ( رجوع کنید به نور: 10؛ نصر:3)، همراه با صفت رحیم ذکر شده و دلالت دارد بر اینکه خداوند به سبب صفت رحمتش ، توبه را می پذیرد ( رجوع کنید به ادامة مقاله ، بحث کلامی ). توّاب را به معنای کسی ذکر کرده اند که توبة بندگانش را قبول و اسباب توبه را برایشان فراهم می کند، و هر قدر توبه از سوی بنده تکرار شود، قبول توبه نیز از جانب خداوند تکرار می شود (کَفْعَمی ، 1405، ص 333). واژة توّاب تنها در آیة 222 سورة بقره ، در مورد بنده و به معنای تائب ، آمده است.<ref>کیانی‌فرید، مریم، «توبه»، دانشنامه جهان اسلام، تهران، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، بیتا، ذیل مدخل.</ref>
| |
|
| |
| == تیتر ==
| |
| واژه تواب در قرآن، يازده بار آمده و در همه موارد به عنوان وصف خدا به كار رفته است، چنان كه مى فرمايد:
| |
|
| |
| (فَتَلَقّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمات فَتابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَوّابُ الرَّحيم).(بقره/37)
| |
| «آدم كلماتى را از خدا اخذ كرد، و خدا از طريق رحمت به او بازگشت، او توبه پذير و مهربان است»<ref>سبحانى، شیخ جعفر، منشور جاويد، قم، مؤسسه امام صادق (ع)، بیتا، ج۲، ص۱۶۷.</ref>
| |
|
| |
| ولى گاه اين كلمه به خدا نسبت داده مىشود، در آنجا به معنى بازگشت به رحمت است، يعنى رحمتى را كه به خاطر ارتكاب گناه از بنده سلب كرده بود بعد از بازگشت او به خط اطاعت و بندگى به او باز مىگرداند، و به همين جهت در مورد خدا تعبير به" تواب" (بسيار بازگشت كننده به رحمت) مىشود. و به تعبير ديگر" توبه" لفظى است مشترك، ميان خدا و بندگان، هنگامى كه بندگان به آن توصيف شوند مفهومش اين است كه به سوى خدا بازگشتهاند زيرا هر گنهكارى در حقيقت از پروردگارش فرار كرده، هنگامى كه توبه مىكند به سوى او باز مىگردد. خداوند نيز در حالت عصيان بندگان گويى از آنها روىگردان مىشود، هنگامى كه خداوند به توبه توصيف مىشود، مفهومش اين است كه نظر لطف و رحمت و محبتش را به آنها باز مىگرداند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسير نمونه، تهران، دار الكتب الإسلامية، ۱۳۷۱ش، ج۱، ص۱۹۶.</ref>
| |
|
| |
| توبه خدا آنست كه با لطف و عنايت و قبول به سوى بنده برگردد كلمه تواب هميشه وصف خدا آمده مگر در آيه إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ بقره/ 222.<ref>قرشى بنابى، علىاكبر، تفسير احسن الحديث، تهران، بنياد بعثت، ۱۳۷۵ش، ج۱، ص۱۰۰.
| |
|
| |
| </ref>
| |
|
| |
| == تیتر ==
| |
| بسیار توبه پذیر، تواب ضیغه مبالغه از توب است. در مجموع در قرآن کریم سی و چهار بار توبه به خدا نسبت داده شده است. از این تعداد در هشت آیه، توبه خداوند در پی توبه بنده و در دو آیه در پی استغفار بنده و در چهار آیه همراه با مغرفت الهی آمده است. در این مجموعه آیات، یازده مرتبه خداوند به نام تواب خوانده شده است. از این تعداد نام تواب نه بار همراه بانام رحیم آمده است.ص۵۵۷.
| |
|
| |
| صفت تواب از آن روی که بر وقوع فعلی از خداوند دلالت دارد صفت فعلی ثبوتی به شمار می آید. شیخ طوسی بر این باور است که پذیرش توبه بنده بر خداوند وجوب عقلی ندارد. خداوند وعده داده که توبه بندگان را بپذیرد و از آنجا که خلف وعده قبیح است، پذیرش توبه بنده بر خدا واجب میشود. بر این اساس توبه پذیری خداوند وجوب عقلی ندارد بلکه وجوب سمعی دارد و بر پایه رحمت و تفضل خدا شکل میگیرد. به گزارش طبرسی، عموم متکلمان شیعه قبول توبه را بر خداوند واجب نمی دانند و عموم متکلمان معتزلی قبول توبه را بر خدا واجب می‌دانند.ص۵۵۸.
| |
|
| |
| تواب به معنای نام نیکوی خداوند در ادعیه و روایات بسیاری آمده بویژه در حدیث مشهور اسماء حسنی یکی از نود و نه نام خدابرشمرده شده است. امام سجاد درباره توبه خداوند در دعای ابوحمزه ثمالی گفته است: «اللهم و تُب عَلَیَّ حَتی لااَعصیک؛ خدایا به من روی آور تا نافرمانی‌ات نکنم»<ref>سلطانی، محمد، «توّاب» دانشنامه معاصر قرآن کریم، سرپرست علمی: سید سلمان صفوی، قم، سلمان آزاده، ۱۳۹۶ش، ص۵۵۸.</ref>
| |
|
| |
| == منابع ==
| |
| {{پانویس|۲}}
| |
| {{شاخه
| |
| | شاخه اصلی = علوم و معارف قرآن
| |
| | شاخه فرعی۱ =معارف قرآنی
| |
| | شاخه فرعی۲ =
| |
| | شاخه فرعی۳ =
| |
| }}
| |
| {{تکمیل مقاله
| |
| | شناسه = شد
| |
| | تیترها = شد
| |
| | ویرایش = شد
| |
| | لینک‌دهی = شد
| |
| | ناوبری =
| |
| | نمایه =شد
| |
| | تغییر مسیر =
| |
| | ارجاعات =
| |
| | بازبینی نویسنده =
| |
| | بازبینی =شد
| |
| | تکمیل =
| |
| | اولویت = ب
| |
| | کیفیت = ب
| |
| }}
| |
| {{پایان متن}}
| |