وحدت شیعه و سنی در احادیث: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{پیش نویس|تکمیل}}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
در رابطه با وحدت بین شیعه و سنی چه روایاتی داریم و این وحدت تا چه حدّی باید باشد؟
آیا وحدت میان شیعه و سنی، سابقه تاریخی داشته و در روایات و کلام علمای شیعه مورد اشاره قرار گرفته است؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
{{درگاه|واژه‌ها}}
{{درگاه|واژه‌ها}}


در پاسخ به سؤال فوق، ابتدا اشاره ای به پیشینه و اهمیت مسئله [[وحدت مسلمانان از دیدگاه قرآن|وحدت]] در زمان [[پیامبر اکرم(ص)]] و [[امیر المؤمنین علی(ع)]] می‌کنیم، و سپس روایاتی از آن دو بزگوار(ع) نقل می‌کنیم، و در پایان نیز بیاناتی از [[امام خمینی|امام خمینی (رح)]] و مقام معظم [[سید علی خامنه‌ای|رهبری]] در این باره ذکر می‌کنیم:
تلاش‌های [[پیامبر اسلام(ص)]] برای ایجاد [[وحدت]] میان قبایل مدینه از طریق پیمان‌های سیاسی و اجتماعی و همینطور [[امام علی(ع)]] که با تدابیر حکیمانه و پرهیز از جنگ‌های داخلی، به حفظ وحدت امت اسلامی کمک کرد، از جمله شواهد تاریخی برای اجرای وحدت میان جامعه اسلامی بوده است.


== ایجاد وحدت مذهبی در زمان پیامبر اکرم و امیر المؤمنین(ع) ==
در برخی از روایات در منابع تفسیری، به موضوع اتحاد میان امت اسلامی اشاره شده است. در این روایات از تفرقه‌افکنی نهی شده و دستوراتی برای رعایت این اتحاد گفته شده است. همچنین علمای شیعه نیز بر رعایت اتحاد تاکید داشته‌اند.
قبائل ساکن مدینه سالها با یکدیگر نزاع و اختلاف داشتند، و [[اسرائیلیات در تفسیر قرآن|یهودیان]] با سوء استفاده از این اختلافات بر آنها سلطه سیاسی یافته بودند، [[پیغمبر اکرم (ص)]] پس از هجرت به مدینه و قبول رهبری، با پیمان‌هایی که میان آنها بستند همبستگی را برقرار نمودند، که یکی از مهمترین این پیمان‌ها، اولین قراردادی بود که بین [[پیغمبر اکرم (ص)]] و طوائف و قبایل موجود [[یثرب]] بسته شد و بعضی آنرا نخستین قانون اساسی مکتوب جهان دانسته‌اند.


این تدبیر بهترین روش برای به وجود آوردن وحدت [[دینی]] بود، چرا که وحدت میان قبایلی که درگیر بودند، حقوق اجتماعی [[اسرائیلیات در تفسیر قرآن|یهودیان]] و نیز مهاجران [[مسلمان]] را تضمین می‌کرد، و از سوی دیگر، این پیمان‌ها مقدمات تشکیل یک [[وحدت سیاسی و حکومتی]] را فراهم می‌آورد. به عنوان نمونه در مفاد قرار داد بین مسلمین به روشنی قید شده بود که مسلمین امّت واحده‌ای، جدای از مردم دیگر هستند، {{متن عربی|أنهم اُمة واحدة من دون الناس}} و ارتباطی بین مسلمانان و کافران نیست و بین مسلمانان نباید جدایی باشد.
==سابقه تاریخی وحدت مذهبی==


=== بعضی از قراردادهای بین مسلمین ===
=== در دوران حیات حضرت محمد(ص) ===
* مسلمین در برابر [[ظلم]] و [[تجاوز]]، [[توطئه]] و [[فساد]] با هم متحد خواهند بود.
قبائل ساکن [[مدینه]] سال‌ها با یکدیگر نزاع و اختلاف داشتند، و [[اسرائیلیات در تفسیر قرآن|یهودیان]] با سوء استفاده از این اختلافات بر آنها سلطه سیاسی یافته بودند، [[پیغمبر اکرم(ص)]] پس از [[هجرت حضرت محمد(ص) به مدینه|هجرت به مدینه]] و قبول رهبری، با انعقاد پیمان‌هایی میان اهالی مدینه، همبستگی را میان آنان برقرار کردند. یکی از مهمترین این پیمان‌ها، اولین قراردادی بود که بین پیغمبر اکرم(ص) و طوائف و قبایل موجود یثرب بسته شد و بعضی آن را نخستین قانون اساسی مکتوب جهان دانسته‌اند. این تدبیر بهترین روش برای به وجود آوردن وحدت دینی بود، چرا که وحدت میان قبایلی که درگیر بودند، حقوق اجتماعی یهودیان و نیز مهاجران [[مسلمان]] را تضمین می‌کرد، و از سوی دیگر، این پیمان‌ها مقدمات تشکیل یک وحدت سیاسی و حکومتی را فراهم می‌آورد. به عنوان نمونه در مفاد قرار داد بین مسلمین به روشنی قید شده بود که مسلمین امّت واحده‌ای، جدای از مردم دیگر هستند، {{متن عربی|أنهم اُمة واحدة من دون الناس}} و ارتباطی بین مسلمانان و کافران نیست و بین مسلمانان نباید جدایی باشد.{{مدرک|date=اکتبر ۲۰۲۴}}
* تمامی گروه‌هایی که به جنگ مشغول اند، به ترتیب وارد جنگ خواهند شد و جنگیدن به یک گروه دوباره پشت سرهم تحمیل نخواهد شد.
* اگر اختلافی بین مسلمین بروز کرد، مرجع حل آن، [[خدا]] و [[رسول خدا]] خواهند بود.
* مسلمین، فرد مقروض و مدیونی را که قرض او سنگین است، رها نخواهند ساخت، بلکه او را کمک می‌کنند.<ref>حمید الله، محمد، اولین قانون اساسی مکتوب در جهان؛ ترجمه غلامرضا سعیدی، تهران، انتشارات بعثت، ۱۳۶۵، ص۵۵–۶۴.</ref>


به هرحال، باید چنین نتیجه گرفت که کوشش برای ایجاد حساسیت مشترک دینی یکی از شاخص‌ترین راه حل‌های [[پیغمبر اکرم (ص)]] در جهت تحقق [[وحدت اسلامی]] شمرده می‌شود.
علاوه بر این، قراردادهای دیگری نیز میان مسلمانان بسته شد که همگی استحکام‌بخش و وحدت‌آفرین بودند. برخی از مفاد این قراردادها را چنین گزارش کرده‌اند:<ref>حمید الله، محمد، اولین قانون اساسی مکتوب در جهان؛ ترجمه غلامرضا سعیدی، تهران، انتشارات بعثت، ۱۳۶۵، ص۵۵–۶۴.</ref>
*مسلمین در برابر [[ظلم]] و [[تجاوز]]، [[توطئه]] و [[فساد]] با هم متحد خواهند بود.
*تمامی گروه‌هایی که به جنگ مشغول اند، به ترتیب وارد جنگ خواهند شد و جنگیدن به یک گروه دوباره پشت سرهم تحمیل نخواهد شد.
*اگر اختلافی بین مسلمین بروز کرد، مرجع حل آن، [[خدا]] و رسول خدا خواهند بود.
*مسلمین، فرد مقروض و مدیونی را که قرض او سنگین است، رها نخواهند ساخت، بلکه او را کمک می‌کنند.


امّا بعد از رحلت [[پیغمبر اکرم (ص)]]، اختلافات شدیدی میان مسلمانان پدید آمد، [[امام علی(ع)]] با روح بلندی که داشت به وظیفه بالاتر از [[غصب خلافت و علی(ع)|خلافت]] ظاهری پرداخت و به جای اینکه جنگ و جدال به راه بیندازد و خود را از جمع مسلمانان کنار بکشد و با توطئه کنندگان همدست شود، با [[اهل تقوا در قرآن|تقوای الهی]] مردم را از تفرقه به اتحاد فراخواند و فرمود:
=== بعد از رحلت پیامبر اکرم ===
بعد از [[رحلت پیغمبر اکرم(ص)]]، اختلافات شدیدی میان مسلمانان پدید آمد. در این میان، [[امام علی(ع)]] که مورد غصب خلافت قرار گرفته بود، وظیفه‌ای بالاتر از [[غصب خلافت و علی(ع)|خلافت]] ظاهری را برعهده گرفت و بدور از جنگ و جدال، اقداماتی را برای وحدت میان امت اسلامی در پیش گرفت. ایشان در جایی در این خصوص فرموده‌اند:<ref>نهج البلاغه، خطبه ۵</ref><blockquote>{{متن عربی|ای مردم! امواج فتنه‌ها را با كشتی‌های نجات (علم، ايمان، اتحاد) در هم شكنيد و از مسير اختلاف و پراكندگی دوری نمائيد و تاج تفاخر و برتری جويی را از سر برداريد. دو كس راه صحيح را پيمودند آن كس كه با داشتن يار و ياور و نيروی كافی به پا خاست، پيروز شد، و آن كس كه با نداشتن نيروی كافی كناره گيری كرد، مردم را راحت ساخت}}.</blockquote>امام علی(ع) که یکی از مهمترین اهدافش، حفظ [[اسلام]] و پایه اساسی جامعه اسلامی بود، با خلفا [[بیعت]] کرد. مجموعه اقدامات حضرت علی(ع) منجر به ایجاد وحدت ملی میان مسلمانان و اقدام به صدور اسلام به نواحی دیگر توسط آنان شد. مسلمانان موفق شدند در مدت بسیار کوتاهی، دو امپراطوری عظیم و پهناور روم و ساسانی را تصرف نمایند. اقدامی که جز با آرامش و وحدت در میان مسلمانان، میسور نمی‌شد.<ref>بی‌آزار شیرازی، عبدالکریم، همبستگی مذاهب اسلامی، سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، ۱۳۷۷، ص۱۱.</ref>


{{متن عربی|ای مردم! امواج فتنه‌ها را با كشتی‌های نجات (علم، ايمان، اتحاد) در هم شكنيد و از مسير اختلاف و پراكندگی دوری نمائيد و تاج تفاخر و برتری جويی را از سر برداريد. دو كس راه صحيح را پيمودند آن كس كه با داشتن يار و ياور و نيروی كافی به پا خاست، پيروز شد، و آن كس كه با نداشتن نيروی كافی كناره گيری كرد، مردم را راحت ساخت}}.<ref>نهج البلاغه، خطبه ۵</ref>
==وحدت و پرهیز از تفرقه در روایات==
[[قرآن کریم و معرفی اهداف آن|قرآن]] خطاب به مسلمین می‌فرماید: {{قرآن بزرگ|واعتَصموا بحَبلِ اللهِ جمیعاً و لاتَفَرَّقوا …
| سوره = آل عمران
| آیه = ۱۰۳
| ترجمه = و همگی به ریسمان الهی چنگ زنید و پراکنده نشوید
}}


[[امام علی(ع)]] که تنها هدفش حفظ اسلام و پایه اساسی آن یعنی وحدت بود با خلفا [[بیعت]] کرد، و از آنجا که روحش بالاتر از آن بود که بخاطر [[مقامات دنیوی]] [[کینه]] کسی را به دل گیرد با آنان صمیمانه رفتار نمود، و در نتیجه این [[حلم و صبر پیامبر(ص)|صبر]] انقلابی، آنچنان وحدتی میان مسلمانان به وجود آورد که مسلمانان بجای جنگ و اختلاف داخلی به صدور انقلاب عظیم اسلامی پرداختند.
مفسران درباره «حبل الله» در آیه فوق، احتمالات مختلفی را ذکر کرده‌اند؛ بعضی منظور از آن را [[قرآن]]، بعضی دیگر [[اسلام]]، و برخی نیز خاندان پیامبر و [[معصومین تنها وسیله برای شناخت خدا|ائمه معصومین]] دانسته‌اند. با این همه گفته شده است که این موارد مختلف، با یکدیگر تنافی نخواهند داشت. به عبارت دیگر، منظور از ریسمان الهی هرگونه وسیله ارتباط با ذات پاک خداوند است، خواه این وسیله، اسلام باشد، یا قرآن، یا پیامبر و اهل‌بیت او و به عبارت دیگر تمام آنچه گفته شد، در مفهوم وسیع «ارتباط با خدا» که از معنی «حبل الله» استفاده می‌شود، جمع است.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، و دیگران؛ تفسیر نمونه، تهران، دارلکتب الاسلامیه، ۱۳۷۳، ج۳، ص۲۹.</ref>


همین وحدت باعث پیروزی و پیشرفت آنان شد بطوریکه در مدت بسیار کوتاهی دو امپراطوری عظیم و پهناور روم و ساسانی را تصرف نمودند، اگر [[امام علی(ع)]] این وحدت و [[آرامش]] را به وجود نمی‌آوردند، محال بود که این همه پیشرفت و فتوحات نصیب مسلمانان گردد.<ref>بی‌آزار شیرازی، عبدالکریم، همبستگی مذاهب اسلامی، سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، ۱۳۷۷، ص۱۱.</ref>
===روایت اوّل===
مرحوم [[ویژگی‌های محمدحسین طباطبایی|علامه طباطبایی]] در ذیل آیه فوق روایتی را از پیامبر اکرم(ص) نقل می‌کند که ایشان می‌فرمودند: «حبل الله» که از آسمان به زمین کشیده شده، همان کتاب خداست و در حدیثی دیگر نیز فرموده‌اند: این قرآن سبب رابطه‌ای است که یک طرفش به دست خدا و سر دیگرش به دست شماست، پس به آن تمسک کنید که اگر تمسک کنید نه هرگز از بین می‌روید و نه هرگز تا ابد گمراه می‌شوید.<ref>طباطبایی، محمدحسین، المیزان، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۹۷ق، ج۳، ص۴۰۶.</ref>


== روایاتی پیرامون وحدت و پرهیز از تفرقه و پراکندگی ==
===روایت دوّم===
[[قرآن کریم و معرفی اهداف آن|قرآن]] خطاب به مسلمین می‌فرماید: {{قرآن بزرگ|واعتَصموا بحَبلِ اللهِ جمیعاً و لاتَفَرَّقوا …|ترجمه=و همگی به ریسمان الهی چنگ زنید و پراکنده نشوید<ref>آل عمران/۱۰۳.</ref>}}
پیامبر اکرم(ص) همچنین فرمودند: «کسی که یک وجب از جماعت خارج شود، قلاده اسلام را از گردن خود باز کرده، مگر آن که دوباره به جماعت برگردد، و کسیکه از دنیا برود در حالیکه در تحت رهبری کسیکه جامعه را رهبری می‌کند نباشد، به مرگ جاهلیت مرده است».<ref>همان، ص۴۰۶.</ref>


درباره اینکه منظور از «حبل الله» چیست؟ مفسران احتمالات مختلفی ذکر کرده‌اند: بعضی می‌گویند منظور از آن [[قرآن کریم و معرفی اهداف آن|قرآن]] است، و بعضی می‌گویند اسلام، و بعضی دیگر گفته‌اند منظور خاندان پیامبر و [[معصومین تنها وسیله برای شناخت خدا|ائمه معصومین]] هستند.
=== مفهوم کلی روایات ===
 
این روایات و روایات دیگر که در ذیل آیه مذکور، در این [[تفسیر]] و تفاسیر دیگرآمده است، همچون آیه فوق و آیات دیگر، دستور به وحدت داده‌اند و از تفرقه و پراکندگی نهی‌کرده‌اند، که در ذیل به چند مورد دیگر از روایاتی که دستور به وحدت و همبستگی داده‌اند اشاره می‌شود:
ولی این تفسیرها، هیچ‌کدام با یکدیگر اختلاف ندارند، زیرا منظور از ریسمان الهی هرگونه وسیله ارتباط با ذات پاک خداوند است، خواه این وسیله، [[اسلام]] باشد، یا [[قرآن کریم و معرفی اهداف آن|قرآن]]، یا پیامبر و اهل بیت او و به عبارت دیگر تمام آنچه گفته شد، در مفهوم وسیع «ارتباط با خدا» که از معنی «حبل الله» استفاده می‌شود، جمع است.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، و دیگران؛ تفسیر نمونه، تهران، دارلکتب الاسلامیه، ۱۳۷۳، ج۳، ص۲۹.</ref>
#پیامبر اکرم(ص) فرمودند:{{متن عربی|المؤمنون كالنفس الواحده|ترجمه= مؤمنان همچون یک روحند}}.<ref>تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۳، ج۳، ص۳۳.</ref>
 
#و نیز فرمودند: افراد با ایمان نسبت به یکدیگر همانند اجزای یک ساختمانند که هر جزئی از آن جزء دیگر را محکم نگه می‌دارد»<ref>همان، ص۳۳.</ref>
=== روایت اوّل ===
#پیامبر اکرم(ص) همچنین فرمودند: «مَثَل افراد با ایمان در دوستی و نیکی به یکدیگر همچون اعضای یک پیکر است که چون بعضی از آن رنجور شود و به درد آید، اعضای دیگر را قرار و آرامش نخواهد بود».<ref>همان، ص۳۳.</ref>
مرحوم [[ویژگی‌های محمدحسین طباطبایی|علامه طباطبایی]] در ذیل آیه فوق روایتی را از [[پیامبر اکرم(ص)]] نقل می‌کند که ایشان می‌فرمودند: «حبل الله» که از آسمان به زمین کشیده شده، همان کتاب خداست و در حدیثی دیگر نیز فرموده‌اند: این [[قرآن کریم و معرفی اهداف آن|قرآن]] سبب رابطه ای است که یک طرفش به دست خدا و سر دیگرش به دست شماست، پس به آن تمسک کنید که اگر تمسک کنید نه هرگز از بین می‌روید و نه هرگز تا ابد گمراه می‌شوید.<ref>طباطبایی، محمدحسین، المیزان، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۹۷ق، ج۳، ص۴۰۶.</ref>
#امیر المؤمنین علی(ع) می‌فرماید: همیشه همراه جمعیت‌های بزرگ باشید که دست خدا با جماعت است و از پراکندگی بپرهیزید که انسان تک و تنها بهره [[شیطان در قرآن|شیطان]] است، همانطورکه گوسفند تنها طعمه گرگ است»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۲۷.</ref>
 
#همچنین امام علی(ع) فرمودند: «آنچه را که پیوند جمعیت با آن گره خورده است رها مکنید».<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۵۱.</ref>
=== روایت دوّم ===
[[پیامبر اکرم(ص)]] همچنین فرمودند: «کسیکه یک وجب از جماعت خارج شود، قلاده اسلام را از گردن خود باز کرده، مگر آن که دوباره به جماعت برگردد، و کسیکه از دنیا برود در حالیکه در تحت رهبری کسیکه جامعه را رهبری می‌کند نباشد، به مرگ جاهلیت مرده است».<ref>همان، ص۴۰۶.</ref>


این روایات و روایات دیگر که در ذیل آیه مذکور، در این [[تفسیر]] و تفاسیر دیگرآمده است، همچون آیه فوق و آیات دیگر، دستور به وحدت داده‌اند و از تفرقه و پراکندگی نهی‌کرده‌اند، که در ذیل به چند مورد دیگر از روایاتی که دستور به وحدت و همبستگی داده‌اند اشاره می‌شود:
همه این روایات، توصیه به وحدت و همبستگی و پرهیز از تفرقه دارند، وحدت در صورتی محقق می‌گردد که در بین افراد [[اعتقادات]] مشترک لحاظ گردد و بر روی آنها پافشاری شود و البته اعتقادات غیر مشترک را فراموش نکنند بلکه به مرور زمان در مورد آن بحث گردد تا [[حقیقت]] روشن گردد، [[شیعه]] و [[سنی]] هم چنین‌اند. برای ایجاد وحدت باید روی مشترکات قرآن، پیامبر اکرم(ص) و … همّت گماشته شود و سپس در مورد غیر مشترکات مثل امام علی(ع) و فرزندانش بحث شود تا حقیقت روشن گردد.{{مدرک|date=اکتبر ۲۰۲۴}}
# [[پیامبر اکرم(ص)]] فرمودند:{{متن عربی|المؤمنون كالنفس الواحده|ترجمه= مؤمنان همچون یک روحند}}.<ref>تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۳، ج۳، ص۳۳.</ref>
# و نیز فرمودند: افراد با ایمان نسبت به یکدیگر همانند اجزای یک ساختمانند که هر جزئی از آن جزء دیگر را محکم نگه می‌دارد»<ref>همان، ص۳۳.</ref>
# [[پیامبر اکرم(ص)]] همچنین فرمودند: «مَثَل افراد با ایمان در دوستی و نیکی به یکدیگر همچون اعضای یک پیکر است که چون بعضی از آن رنجور شود و به درد آید، اعضای دیگر را قرار و آرامش نخواهد بود».<ref>همان، ص۳۳.</ref>
# [[امیر المؤمنین علی(ع)]] می‌فرماید: همیشه همراه جمعیت‌های بزرگ باشید که دست خدا با جماعت است و از پراکندگی بپرهیزید که انسان تک و تنها بهره [[شیطان در قرآن|شیطان]] است، همانطورکه گوسفند تنها طعمه گرگ است»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۲۷.</ref>
# همچنین [[امام علی(ع)]] فرمودند: «آنچه را که پیوند جمعیت با آن گره خورده است رها مکنید».<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۵۱.</ref>


همه این روایات، توصیه به وحدت و همبستگی و پرهیز از تفرقه دارند، وحدت در صورتی محقق می‌گردد که در بین افراد [[اعتقادات]] مشترک لحاظ گردد و بر روی آنها پافشاری شود و البته اعتقادات غیر مشترک را فراموش نکنند بلکه به مرور زمان در مورد آن بحث گردد تا [[حقیقت]] روشن گردد، [[شیعه]] و [[سنی]] هم چنین‌اند. برای ایجاد وحدت باید روی مشترکات [[قرآن کریم و معرفی اهداف آن|قرآن]]، [[پیامبر اکرم(ص)]] و … همّت گماشته شود و سپس در مورد غیر مشترکات مثل [[امام علی(ع)]] و فرزندانش بحث شود تا حقیقت روشن گردد.
==وحدت در کلام علمای شیعه==


== سخنانی از معمار انقلاب حضرت امام خمینی (رح) و مقام معظم رهبری ==
=== امام خمینی ===
=== امام خمینی (ره) در وصیتنامه سیاسی الهی خود دو فرمایش دارند ===
امام خمینی در وصیتنامه سیاسی الهی خود به دو موضوع در مورد وحدت اشاره می‌کنند:<ref>وصیتنامه موضوعی امام خمینی (ره)، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام، ۱۳۷۸، ص۱۰۲–۱۰۴.</ref><blockquote>
# [[علماء]] اعلام و خطباء محترم کشورهای اسلامی دولتها را دعوت کنند که از وابستگی به قدرت‌های بزرگ خارجی خود را رها کنند و با ملت خود تفاهم کنند در این صورت پیروزی را در آغوش خواهند کشید و نیز ملتها را دعوت به وحدت کنند و از [[نژادپرستی]] که مخالف دستور اسلام است، بپرهیزند و با برادران ایمانی خود در هر کشوری و با هر نژادی که هستند، دست برادری دهند که اسلام بزرگ آنان را برادر خوانده و اگر این برادری ایمانی با همت دولتها و ملتها و با تأیید خداوند متعال روزی تحقق یابد، خواهید دید که بزرگترین قدرت جهان را تشکیل می‌دهند. به امید روزی که با خواست پروردگار عالم این برادری و برابری حاصل شود.
#«علماء اعلام و خطباء محترم کشورهای اسلامی دولتها را دعوت کنند که از وابستگی به قدرت‌های بزرگ خارجی خود را رها کنند و با ملت خود تفاهم کنند در این صورت پیروزی را در آغوش خواهند کشید و نیز ملتها را دعوت به وحدت کنند و از [[نژادپرستی]] که مخالف دستور اسلام است، بپرهیزند و با برادران ایمانی خود در هر کشوری و با هر نژادی که هستند، دست برادری دهند که اسلام بزرگ آنان را برادر خوانده و اگر این برادری ایمانی با همت دولتها و ملتها و با تأیید خداوند متعال روزی تحقق یابد، خواهید دید که بزرگترین قدرت جهان را تشکیل می‌دهند. به امید روزی که با خواست پروردگار عالم این برادری و برابری حاصل شود.»
# توصیه اینجانب به مسلمین و خصوص ایرانیان بویژه در عصر حاضر آن است که در مقابل این توطئه‌های [[استعمارگران]] عکس العمل نشان دهند و به انسجام و وحدت خود و به هر راه ممکن افزایش داده و کفار و منافقان را مأیوس نمایند.<ref>وصیتنامه موضوعی امام خمینی (ره)، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام، ۱۳۷۸، ص۱۰۲–۱۰۴.</ref>
#«توصیه اینجانب به مسلمین و خصوص ایرانیان بویژه در عصر حاضر آن است که در مقابل این توطئه‌های [[استعمارگران]] عکس‌العمل نشان دهند و به انسجام و وحدت خود و به هر راه ممکن افزایش داده و کفار و منافقان را مأیوس نمایند.»
</blockquote>


=== مقام عظمای ولایت حضرت آیت الله خامنه ای در رابطة با اهمیت و حدود وحدت می‌فرمایند ===
===امام خامنه‌ای===
نکته ای که من مکرر بر آن پا می‌فشارم، این است که در بین فرق اسلامی یک نقطه وجود دارد که در آن نقطه، هیچ اختلاف بین فرق اسلامی نیست … و آن [[محبت]] و [[ارادت]] به [[نبی مکرم اسلام]] است. این، یک نقطه اجتماع و اتحاد است و روی آن بایستی تلاش بشود… امروز مسلمانان وحدت اسلامی را جدی بگیرند. [[وحدت اسلامی]] هم معنایش معلوم است. مقصود این نیست که مذاهب، در یک مذهب حل بشوند، بعضیها برای اینکه اتحاد مسلمین را تحصیل نمایند، مذاهب را نفی می‌کنند، نفی مذاهب، مشکلی را حل نمی‌کند: اثبات مذاهب، مشکلات را حل می‌کند. همین مذاهبی که هستند، هر کدام در منطقه خودشان، کارهای معمولی خودشان را انجام بدهند: اما روابطشان را با یکدیگر حسنه کنند.<ref>شبکه شارح، بیانات مقام معظم رهبری در دیدار با میهمانان کنفرانس وحدت اسلامی، تاریخ ۱/۵/۱۳۷۶.</ref>
[[سید علی خامنه‌ای]]، رهبر وقت [[جمهوری اسلامی ایران]] نیز در پیام‌های خود بارها به موضوع وحدت اشاره داشته است؛ ایشان در جایی می‌فرمایند:<ref>شبکه شارح، بیانات مقام معظم رهبری در دیدار با میهمانان کنفرانس وحدت اسلامی، تاریخ ۱/۵/۱۳۷۶.</ref><blockquote>«نکته‌ای که من مکرر بر آن پا می‌فشارم، این است که در بین فرق اسلامی یک نقطه وجود دارد که در آن نقطه، هیچ اختلاف بین فرق اسلامی نیست … و آن محبت و ارادت به نبی مکرم اسلام است. این، یک نقطه اجتماع و اتحاد است و روی آن بایستی تلاش بشود… امروز مسلمانان وحدت اسلامی را جدی بگیرند. وحدت اسلامی هم معنایش معلوم است. مقصود این نیست که مذاهب، در یک مذهب حل بشوند، بعضیها برای اینکه اتحاد مسلمین را تحصیل نمایند، مذاهب را نفی می‌کنند، نفی مذاهب، مشکلی را حل نمی‌کند: اثبات مذاهب، مشکلات را حل می‌کند. همین مذاهبی که هستند، هر کدام در منطقه خودشان، کارهای معمولی خودشان را انجام بدهند: اما روابطشان را با یکدیگر حسنه کنند.»</blockquote>


== معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر ==
==معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر==
۱. بی‌آزار شیرازی، عبدالکریم، همبستگی مذاهب اسلامی، ص۷و۲۳۹.
۱. بی‌آزار شیرازی، عبدالکریم، همبستگی مذاهب اسلامی، ص۷و۲۳۹.


خط ۶۹: خط ۶۷:
۳. سبحانی، جعفر، منطق شیعه در کنگره‌ها و مجامع علمی، ص۴۵.
۳. سبحانی، جعفر، منطق شیعه در کنگره‌ها و مجامع علمی، ص۴۵.


== جستارهای وابسته ==
==جستارهای وابسته==
{{ستون|۲}}
{{ستون|۲}}
* [[وحدت مسلمانان از دیدگاه قرآن]]
* [[وحدت مسلمانان از دیدگاه قرآن]]
خط ۸۰: خط ۷۸:
{{پایان}}
{{پایان}}


== منابع ==
==منابع==
{{پانویس|۲}}
{{پانویس|۲}}
{{شاخه
{{شاخه
| شاخه اصلی =ادیان و مذاهب
| شاخه اصلی = ادیان و مذاهب
| شاخه فرعی۱ = اسلام
| شاخه فرعی۱ = اسلام
| شاخه فرعی۲ =
| شاخه فرعی۲ =  
| شاخه فرعی۳ =
| شاخه فرعی۳ =  
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
| شناسه =
| شناسه = شد
| تیترها =
| تیترها = شد
| ویرایش =
| ویرایش = شد
| لینک‌دهی =
| لینک‌دهی = شد
| ناوبری =
| ناوبری =  
| نمایه =
| نمایه =  
| تغییر مسیر =
| تغییر مسیر = شد
| ارجاعات =
| ارجاعات =  
| بازبینی نویسنده =
| بازبینی کمی = شد
| بازبینی =
| بازبینی =  
| تکمیل =
| تکمیل =  
| اولویت = ب
| اولویت = ب
| کیفیت = ب
| کیفیت = ب
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۱:۳۱

سؤال

آیا وحدت میان شیعه و سنی، سابقه تاریخی داشته و در روایات و کلام علمای شیعه مورد اشاره قرار گرفته است؟

درگاه‌ها
واژه-ها.png


تلاش‌های پیامبر اسلام(ص) برای ایجاد وحدت میان قبایل مدینه از طریق پیمان‌های سیاسی و اجتماعی و همینطور امام علی(ع) که با تدابیر حکیمانه و پرهیز از جنگ‌های داخلی، به حفظ وحدت امت اسلامی کمک کرد، از جمله شواهد تاریخی برای اجرای وحدت میان جامعه اسلامی بوده است.

در برخی از روایات در منابع تفسیری، به موضوع اتحاد میان امت اسلامی اشاره شده است. در این روایات از تفرقه‌افکنی نهی شده و دستوراتی برای رعایت این اتحاد گفته شده است. همچنین علمای شیعه نیز بر رعایت اتحاد تاکید داشته‌اند.

سابقه تاریخی وحدت مذهبی

در دوران حیات حضرت محمد(ص)

قبائل ساکن مدینه سال‌ها با یکدیگر نزاع و اختلاف داشتند، و یهودیان با سوء استفاده از این اختلافات بر آنها سلطه سیاسی یافته بودند، پیغمبر اکرم(ص) پس از هجرت به مدینه و قبول رهبری، با انعقاد پیمان‌هایی میان اهالی مدینه، همبستگی را میان آنان برقرار کردند. یکی از مهمترین این پیمان‌ها، اولین قراردادی بود که بین پیغمبر اکرم(ص) و طوائف و قبایل موجود یثرب بسته شد و بعضی آن را نخستین قانون اساسی مکتوب جهان دانسته‌اند. این تدبیر بهترین روش برای به وجود آوردن وحدت دینی بود، چرا که وحدت میان قبایلی که درگیر بودند، حقوق اجتماعی یهودیان و نیز مهاجران مسلمان را تضمین می‌کرد، و از سوی دیگر، این پیمان‌ها مقدمات تشکیل یک وحدت سیاسی و حکومتی را فراهم می‌آورد. به عنوان نمونه در مفاد قرار داد بین مسلمین به روشنی قید شده بود که مسلمین امّت واحده‌ای، جدای از مردم دیگر هستند، «أنهم اُمة واحدة من دون الناس» و ارتباطی بین مسلمانان و کافران نیست و بین مسلمانان نباید جدایی باشد.[نیازمند منبع]

علاوه بر این، قراردادهای دیگری نیز میان مسلمانان بسته شد که همگی استحکام‌بخش و وحدت‌آفرین بودند. برخی از مفاد این قراردادها را چنین گزارش کرده‌اند:[۱]

  • مسلمین در برابر ظلم و تجاوز، توطئه و فساد با هم متحد خواهند بود.
  • تمامی گروه‌هایی که به جنگ مشغول اند، به ترتیب وارد جنگ خواهند شد و جنگیدن به یک گروه دوباره پشت سرهم تحمیل نخواهد شد.
  • اگر اختلافی بین مسلمین بروز کرد، مرجع حل آن، خدا و رسول خدا خواهند بود.
  • مسلمین، فرد مقروض و مدیونی را که قرض او سنگین است، رها نخواهند ساخت، بلکه او را کمک می‌کنند.

بعد از رحلت پیامبر اکرم

بعد از رحلت پیغمبر اکرم(ص)، اختلافات شدیدی میان مسلمانان پدید آمد. در این میان، امام علی(ع) که مورد غصب خلافت قرار گرفته بود، وظیفه‌ای بالاتر از خلافت ظاهری را برعهده گرفت و بدور از جنگ و جدال، اقداماتی را برای وحدت میان امت اسلامی در پیش گرفت. ایشان در جایی در این خصوص فرموده‌اند:[۲]

«ای مردم! امواج فتنه‌ها را با كشتی‌های نجات (علم، ايمان، اتحاد) در هم شكنيد و از مسير اختلاف و پراكندگی دوری نمائيد و تاج تفاخر و برتری جويی را از سر برداريد. دو كس راه صحيح را پيمودند آن كس كه با داشتن يار و ياور و نيروی كافی به پا خاست، پيروز شد، و آن كس كه با نداشتن نيروی كافی كناره گيری كرد، مردم را راحت ساخت».

امام علی(ع) که یکی از مهمترین اهدافش، حفظ اسلام و پایه اساسی جامعه اسلامی بود، با خلفا بیعت کرد. مجموعه اقدامات حضرت علی(ع) منجر به ایجاد وحدت ملی میان مسلمانان و اقدام به صدور اسلام به نواحی دیگر توسط آنان شد. مسلمانان موفق شدند در مدت بسیار کوتاهی، دو امپراطوری عظیم و پهناور روم و ساسانی را تصرف نمایند. اقدامی که جز با آرامش و وحدت در میان مسلمانان، میسور نمی‌شد.[۳]

وحدت و پرهیز از تفرقه در روایات

قرآن خطاب به مسلمین می‌فرماید:

مفسران درباره «حبل الله» در آیه فوق، احتمالات مختلفی را ذکر کرده‌اند؛ بعضی منظور از آن را قرآن، بعضی دیگر اسلام، و برخی نیز خاندان پیامبر و ائمه معصومین دانسته‌اند. با این همه گفته شده است که این موارد مختلف، با یکدیگر تنافی نخواهند داشت. به عبارت دیگر، منظور از ریسمان الهی هرگونه وسیله ارتباط با ذات پاک خداوند است، خواه این وسیله، اسلام باشد، یا قرآن، یا پیامبر و اهل‌بیت او و به عبارت دیگر تمام آنچه گفته شد، در مفهوم وسیع «ارتباط با خدا» که از معنی «حبل الله» استفاده می‌شود، جمع است.[۴]

روایت اوّل

مرحوم علامه طباطبایی در ذیل آیه فوق روایتی را از پیامبر اکرم(ص) نقل می‌کند که ایشان می‌فرمودند: «حبل الله» که از آسمان به زمین کشیده شده، همان کتاب خداست و در حدیثی دیگر نیز فرموده‌اند: این قرآن سبب رابطه‌ای است که یک طرفش به دست خدا و سر دیگرش به دست شماست، پس به آن تمسک کنید که اگر تمسک کنید نه هرگز از بین می‌روید و نه هرگز تا ابد گمراه می‌شوید.[۵]

روایت دوّم

پیامبر اکرم(ص) همچنین فرمودند: «کسی که یک وجب از جماعت خارج شود، قلاده اسلام را از گردن خود باز کرده، مگر آن که دوباره به جماعت برگردد، و کسیکه از دنیا برود در حالیکه در تحت رهبری کسیکه جامعه را رهبری می‌کند نباشد، به مرگ جاهلیت مرده است».[۶]

مفهوم کلی روایات

این روایات و روایات دیگر که در ذیل آیه مذکور، در این تفسیر و تفاسیر دیگرآمده است، همچون آیه فوق و آیات دیگر، دستور به وحدت داده‌اند و از تفرقه و پراکندگی نهی‌کرده‌اند، که در ذیل به چند مورد دیگر از روایاتی که دستور به وحدت و همبستگی داده‌اند اشاره می‌شود:

  1. پیامبر اکرم(ص) فرمودند:«المؤمنون كالنفس الواحده؛ مؤمنان همچون یک روحند».[۷]
  2. و نیز فرمودند: افراد با ایمان نسبت به یکدیگر همانند اجزای یک ساختمانند که هر جزئی از آن جزء دیگر را محکم نگه می‌دارد»[۸]
  3. پیامبر اکرم(ص) همچنین فرمودند: «مَثَل افراد با ایمان در دوستی و نیکی به یکدیگر همچون اعضای یک پیکر است که چون بعضی از آن رنجور شود و به درد آید، اعضای دیگر را قرار و آرامش نخواهد بود».[۹]
  4. امیر المؤمنین علی(ع) می‌فرماید: همیشه همراه جمعیت‌های بزرگ باشید که دست خدا با جماعت است و از پراکندگی بپرهیزید که انسان تک و تنها بهره شیطان است، همانطورکه گوسفند تنها طعمه گرگ است»[۱۰]
  5. همچنین امام علی(ع) فرمودند: «آنچه را که پیوند جمعیت با آن گره خورده است رها مکنید».[۱۱]

همه این روایات، توصیه به وحدت و همبستگی و پرهیز از تفرقه دارند، وحدت در صورتی محقق می‌گردد که در بین افراد اعتقادات مشترک لحاظ گردد و بر روی آنها پافشاری شود و البته اعتقادات غیر مشترک را فراموش نکنند بلکه به مرور زمان در مورد آن بحث گردد تا حقیقت روشن گردد، شیعه و سنی هم چنین‌اند. برای ایجاد وحدت باید روی مشترکات قرآن، پیامبر اکرم(ص) و … همّت گماشته شود و سپس در مورد غیر مشترکات مثل امام علی(ع) و فرزندانش بحث شود تا حقیقت روشن گردد.[نیازمند منبع]

وحدت در کلام علمای شیعه

امام خمینی

امام خمینی در وصیتنامه سیاسی الهی خود به دو موضوع در مورد وحدت اشاره می‌کنند:[۱۲]

  1. «علماء اعلام و خطباء محترم کشورهای اسلامی دولتها را دعوت کنند که از وابستگی به قدرت‌های بزرگ خارجی خود را رها کنند و با ملت خود تفاهم کنند در این صورت پیروزی را در آغوش خواهند کشید و نیز ملتها را دعوت به وحدت کنند و از نژادپرستی که مخالف دستور اسلام است، بپرهیزند و با برادران ایمانی خود در هر کشوری و با هر نژادی که هستند، دست برادری دهند که اسلام بزرگ آنان را برادر خوانده و اگر این برادری ایمانی با همت دولتها و ملتها و با تأیید خداوند متعال روزی تحقق یابد، خواهید دید که بزرگترین قدرت جهان را تشکیل می‌دهند. به امید روزی که با خواست پروردگار عالم این برادری و برابری حاصل شود.»
  2. «توصیه اینجانب به مسلمین و خصوص ایرانیان بویژه در عصر حاضر آن است که در مقابل این توطئه‌های استعمارگران عکس‌العمل نشان دهند و به انسجام و وحدت خود و به هر راه ممکن افزایش داده و کفار و منافقان را مأیوس نمایند.»

امام خامنه‌ای

سید علی خامنه‌ای، رهبر وقت جمهوری اسلامی ایران نیز در پیام‌های خود بارها به موضوع وحدت اشاره داشته است؛ ایشان در جایی می‌فرمایند:[۱۳]

«نکته‌ای که من مکرر بر آن پا می‌فشارم، این است که در بین فرق اسلامی یک نقطه وجود دارد که در آن نقطه، هیچ اختلاف بین فرق اسلامی نیست … و آن محبت و ارادت به نبی مکرم اسلام است. این، یک نقطه اجتماع و اتحاد است و روی آن بایستی تلاش بشود… امروز مسلمانان وحدت اسلامی را جدی بگیرند. وحدت اسلامی هم معنایش معلوم است. مقصود این نیست که مذاهب، در یک مذهب حل بشوند، بعضیها برای اینکه اتحاد مسلمین را تحصیل نمایند، مذاهب را نفی می‌کنند، نفی مذاهب، مشکلی را حل نمی‌کند: اثبات مذاهب، مشکلات را حل می‌کند. همین مذاهبی که هستند، هر کدام در منطقه خودشان، کارهای معمولی خودشان را انجام بدهند: اما روابطشان را با یکدیگر حسنه کنند.»

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر

۱. بی‌آزار شیرازی، عبدالکریم، همبستگی مذاهب اسلامی، ص۷و۲۳۹.

۲. مکارم شیرازی، ناصر، و دیگران، تفسیر نمونه، ج۳، ص۴۲–۲۸.

۳. سبحانی، جعفر، منطق شیعه در کنگره‌ها و مجامع علمی، ص۴۵.

جستارهای وابسته


منابع

  1. ↑ حمید الله، محمد، اولین قانون اساسی مکتوب در جهان؛ ترجمه غلامرضا سعیدی، تهران، انتشارات بعثت، ۱۳۶۵، ص۵۵–۶۴.
  2. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۵
  3. ↑ بی‌آزار شیرازی، عبدالکریم، همبستگی مذاهب اسلامی، سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، ۱۳۷۷، ص۱۱.
  4. ↑ مکارم شیرازی، ناصر، و دیگران؛ تفسیر نمونه، تهران، دارلکتب الاسلامیه، ۱۳۷۳، ج۳، ص۲۹.
  5. ↑ طباطبایی، محمدحسین، المیزان، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۹۷ق، ج۳، ص۴۰۶.
  6. ↑ همان، ص۴۰۶.
  7. ↑ تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۳، ج۳، ص۳۳.
  8. ↑ همان، ص۳۳.
  9. ↑ همان، ص۳۳.
  10. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۲۷.
  11. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۵۱.
  12. ↑ وصیتنامه موضوعی امام خمینی (ره)، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام، ۱۳۷۸، ص۱۰۲–۱۰۴.
  13. ↑ شبکه شارح، بیانات مقام معظم رهبری در دیدار با میهمانان کنفرانس وحدت اسلامی، تاریخ ۱/۵/۱۳۷۶.
مقاله‌های مرتبط
برگرفته از «https://fa.wikipasokh.com/index.php?title=وحدت_شیعه_و_سنی_در_احادیث&oldid=75076»