شراب طهور: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
== معنای شراب و طهور == | == معنای شراب و طهور == | ||
شراب در لغت عربی به مطلق نوشیدنی گفته شده است؛ چه | شراب در لغت عربی به مطلق نوشیدنی گفته شده است؛ چه مُسْکِر (مست‌کننده) باشد و چه نباشد.<ref>راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات في غريب القرآن، صفوان عدنان الداودی، دمشق، دارالقلم و الدار الشامية، ۱۴۱۲ق، ص۴۴۸.</ref> معنای این واژه در قرآن نیز همین دانسته شده است.<ref>قرشى، سید على‌اکبر، قاموس قرآن، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۳۷۱ش، ج ۴، ص۱۲.</ref> این معنا خلاف معنای رایج از این کلمه در زبان فارسی است که نوع نوشیدنی مسکر را به ذهن می‌آورد.<ref>قرشی، سید علی‌اکبر، تفسیر احسن القصص، قم، دفتر نشر نوید اسلام، ۱۳۹۱ش، ج۵، ص۴۶۸.</ref> | ||
== در تفاسیر قرآن == | == در تفاسیر قرآن == | ||
نسخهٔ ۳۱ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۰۹
شراب طهور، که در قرآن از آن یاد شده، به چه معناست؟
جایگاه
شراب طهور ترکیبی قرآنی است که از آیه ۲۱ سوره انسان برداشت شده است. در این آیه شراب طهور نوشیدنی ابرار در بهشت دانسته شده است. ابرار واﮊه‌ای است قرآنی به‌معنی نیکان و نیکوکاران که چندبار در قرآن آمده است.[۱] در سوره انسان، از نعمت‌های بهشتی که برای ابرار آماده شده یاد شده است. از جمله اینکه﴿وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا؛ و پروردگارشان از شرابى پاكيزه سيرابشان سازد﴾.
در قرآن از نوشیدنی‌های مختلفی، که روزی بهشتیان است، یاد شده است. از نظر برخی مفسران، این نوشیدنی‌ها نام‌های متفاوتی دارند و مخصوص گروه‌های مختلف بهشتیان هستند.[۲] ناصر مکارم شیرازی با مقایسه این شراب‌های بهشتی با هم به این نتیجه رسیده است که شراب طهور تنها شرابى كه در قرآن که ساقی آن خداوند بر شمرده شده است.[۳]
مفسران در معنا و کیفیت این نوشیدنی بهشتی نظرات مختلفی ابراز کرده‌اند: برخی بیشتر به معانی ظاهری از آن توجه کرده‌اند و آن را مانند یک نوشیدنی دنیایی تفسیر کرده‌اند[۴] و برخی دیگر دست به تأویل آن زده و معنایی عرفانی از آن ارائه کرده‌اند.[۵]
معنای شراب و طهور
شراب در لغت عربی به مطلق نوشیدنی گفته شده است؛ چه مُسْکِر (مست‌کننده) باشد و چه نباشد.[۶] معنای این واژه در قرآن نیز همین دانسته شده است.[۷] این معنا خلاف معنای رایج از این کلمه در زبان فارسی است که نوع نوشیدنی مسکر را به ذهن می‌آورد.[۸]
در تفاسیر قرآن
- ↑ شایسته، رسول، «ابرار»، رسول، دانشنامه بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۸۲ش، ج۲، ذیل واژه.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، پیام قرآن، تهران، دار الكتب الاسلاميه، ۱۳۸۶ش، ج۶، ص۱۹۲.
- ↑ مکارم شیرازی، پیام قرآن، ج۶، ص۱۹۲.
- ↑ برای نمونه ن.ک: طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، ناصرخسرو، ۱۳۷۳ش، ج۱۰، ص۶۲۳.
- ↑ برای نمونه ن.ک: حسن‌زاده آملی، حسن، رساله نور علی نور در ذکر و ذاکر و مذکور، قم، انتشارات تشيع، ۱۳۷۱ش، ص۸۵.
- ↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات في غريب القرآن، صفوان عدنان الداودی، دمشق، دارالقلم و الدار الشامية، ۱۴۱۲ق، ص۴۴۸.
- ↑ قرشى، سید على‌اکبر، قاموس قرآن، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۳۷۱ش، ج ۴، ص۱۲.
- ↑ قرشی، سید علی‌اکبر، تفسیر احسن القصص، قم، دفتر نشر نوید اسلام، ۱۳۹۱ش، ج۵، ص۴۶۸.