دلیل نزول قرآن به زبان عربی: تفاوت میان نسخهها
Mnazarzadeh (بحث | مشارکتها) (اصلاح کلی) |
Mnazarzadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
{{مطالعه بیشتر}} | {{مطالعه بیشتر}} | ||
==مطالعه بیشتر== | |||
* محمد حسین طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه سید محمد باقر موسوی، (قم، دفتر انتشارات اسلامی)، ج۱۷، ص۵۴۵. | * محمد حسین طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه سید محمد باقر موسوی، (قم، دفتر انتشارات اسلامی)، ج۱۷، ص۵۴۵. | ||
* ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، (تهران، دارالکتب الاسلامیه)، ج۹، ص۲۹۹. | * ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، (تهران، دارالکتب الاسلامیه)، ج۹، ص۲۹۹. |
نسخهٔ ۱ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۵:۱۷
چرا قرآن به زبان عربی و آن هم در عربستان نازل شده و به زبانهای مختلف در ممالک مختلف مانند زبانهای چینی، انگلیسی و… و به گروههای مختلف نازل نشده است؟
پیامبر(ص) از منطقه جزیره العرب بود. جزیرة العرب دارای ویژگی هایی نظیر وجود خانه کعبه، نزول شریعت حضرت ابراهیم، مسیر عبور تجار و اهتمام به زبان و بلاغت گفتار بود.
خداوند میفرماید: ﴿وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلا بِلِسَانِ قَوْمِهِ لِیُبَیِّنَ لَهُمْ …؛ ما هیچ پیامبری را جز به زبان قومش نفرستادیم تا (معارف الهی را) برای آنها روشن کند.»﴾(ابراهیم:۴) مانند انبیاء گذشته که هر کدام به زبان قوم خودشان صحبت میکردند، و کتاب آسمانی آنها نیز به همان زبان بوده است؛ زبان قرآن نیز باید به زبان پیامبر و آن منطقه باشد، چرا که در غیر این صورت به آن پیامبر و کتابش ایمان نمیآوردند، همانطور که در قرآن آمده است: «هرگاه آن را برای عجم (غیر عرب)ها نازل میکردیم و او آن را بر ایشان میخواند، به آن ایمان نمیآوردند». (شعراء:۱۹۸ و ۱۹۹)
بنابراین آیه، بدیهی است که باید زبان قرآن و زبان پیامبر(ص)، زبان مرسوم آن قوم باشد تا فهم و ارتباط میان پیامبر(ص) و مردم صورت بگیرد. با توجه به خصوصیات جزیرة العرب و زبان عربی که یکی از کامل ترین و غنی ترین زبانها و دارای شیوایی بسیاری است، قرآن با بهترین زبان و در بهترین مکان نازل شده است. علاوه بر اینکه اگر قرآن به هر زبان و در هر مکان دیگری هم نازل میشد، این سؤال وجود داشت که چرا قرآن به آن زبان نازل شده است!
مطالعه بیشتر
- محمد حسین طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه سید محمد باقر موسوی، (قم، دفتر انتشارات اسلامی)، ج۱۷، ص۵۴۵.
- ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، (تهران، دارالکتب الاسلامیه)، ج۹، ص۲۹۹.
- سید عبدالحسین اطیب، البیان فی تفسیر القرآن، (تهران، انتشارات اسلام، چ سوم، ج۷، ص۱۴۹.
- امین الدین طبرسی، مجمع البیان، (بیروت، دارالاحیاء التراث العربی)، ج۲، ص۲۰۶.
- محمد جواد مغینه، الکاشف، (بیروت، دارالعلم للملامین، چ سوم)، ج۴، ص۲۸۶.