فرشته بودن حورالعین: تفاوت میان نسخه‌ها

(جایگزینی متن - ' | ارجاعات =' به ' | ارجاعات = | بازبینی نویسنده = ')
جز (جایگزینی متن - '|شاخه فرعی' به '| شاخه فرعی')
خط ۲۷: خط ۲۷:
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی = کلام
  | شاخه اصلی = کلام
  |شاخه فرعی۱ = جهان‌شناسی
  | شاخه فرعی۱ = جهان‌شناسی
  |شاخه فرعی۲ = فرشتگان
  | شاخه فرعی۲ = فرشتگان
  |شاخه فرعی۳ =
  | شاخه فرعی۳ =
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله

نسخهٔ ‏۱۸ مارس ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۲۸

سؤال

آیا حور العین فرشته است؟


برخی احادیث شیعه با اشاره به حورالعین، خلقت آن‌ها را از خاک و سرشت بهشتی دانسته‌اند. اما آیات قرآن بدون اشاره به جنسیت حورالعین تنها برخی اوصاف آن‌ها را برشمرده است.

اوصاف حور العین

قرآن بدون اشاره به جنسیت حورالعین، تنها اوصافی از آنها گفته که با توجه به این آیات و اوصاف پی خواهیم برد که یک سری ویژگی‌هایی مخصوص زنان را دارند، مثلا در آیه‌ای که می‌فرماید: ﴿و جعلناهن ابکارا ما آنها را باکره آفریدیم.[۱]

و یا در آیه‌ای دیگر که می‌فرماید: ﴿و لهم فیها ازواج مطهره که در بهشت برای متّقین زوجهای پاکیزه‌ای است.[۲] و در تفسیر آن ذکر فرموده‌اند اینها زوجهایی هستند که از تمام خبائث ظاهری و باطنی بدور هستند.

و از این‌ها که بگذریم در خود معنای حور العین و وجه تسمیه این کلمه فرموده‌اند حور به معنی سفید اندام و عین به معنای گشاده چشم یا معنای این که سفیده چشم که در نهایت سفیدی است و سیاهی آن در غایت سیاهی و صفا و طراوت. همه اینها و اوصافی که ذکر شد دلالت دارند بر اینکه این موجودات بهشتی را خداوند به شکل زنان دنیوی با ویژگی‌های خاص خلق فرموده است.

خلقت حورالعین

ابی بصیر از امام صادق(ع) درخواس می‌کند که او را با توصیف بهشت به شوق آورد، حضرت نیز پس از بیان اوصافی از بهشت و نعمت‌هایش به توصیف حور العین می‌پردازد. راوی سؤال می‌کند: فدایت شوم، حور العین از چه چیزی خلق شده است؟ امام فرمودند: از خاک و سرشت بهشتی.[۳] در روایتی دیگر نیز امام رضا(ع) فرموده‌اند حور العین جنسش از خاک و زعفران بهشتی است که هرگز فاسد نمی‌شود.[۴]

با توجه به آیات و روایات و توضیحات مذکور می‌توان دریافت که حوریان موجودات بهشتی از جنس خاک بهشت هستند که خداوند آنها را به شکل زنان خلق کرده و با ملائکه فرق دارند.

جستارهای وابسته


منابع

  1. واقعه/ ۳.
  2. آل عمران/ ۱۵.
  3. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۸، ص۱۲۱.
  4. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۸، ص۱۲۱.