نمایش مبدأ برای شکر نعمت و کفران نعمت

{{شروع متن}}
{{سوال}}
شکر نعمت و کفران نعمت چیست؟
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}در [[قرآن]] و [[روایات]]، شکر نعمت دارای اهمیت فراوانی است و شامل شکر قلبی، زبانی، و عملی است. شکر قلبی یعنی اعتراف به اینکه همه نعمت‌ها از خداوند است؛ شکر زبانی شامل ستایش خداوند، مانند گفتن «[[الحمدلله]]»؛ و شکر عملی شامل صرف نعمت‌ها در راه رضای خداوند و خدمت به مردم است. به عقیده مفسران قرآن، شکرگزاری حقیقی باعث افزایش نعمت‌های الهی و رشد معنوی افراد می‌شود، و خداوند این امر را برای تربیت و کمال بنده‌ها سفارش کرده است.

در مقابل، کفران نعمت به معنای ناسپاسی و استفاده نادرست از نعمت‌های الهی، پیامدهای منفی دارد. قرآن در سوره‌های [[سوره نحل|نحل]] و [[سوره سباء|سباء]] به بیان نتایج کفران نعمت پرداخته و زوال نعمت‌ها را برای کافران پیش‌بینی می‌کند. همچنین روایات اسلامی، کفران نعمت را عاملی برای از دست رفتن برکت و ناپایداری نعمت‌ها می‌دانند و از آن به عنوان یکی از انواع کفر یاد می‌کنند. امامان معصوم نیز، کفران نعمت را مذمت کرده و بر پایداری نعمت‌ها با شکرگزاری تأکید کرده‌اند.