نمایش مبدأ برای دلیل استغفار معصومان(ع)

{{شروع متن}}
{{سوال}}
اگر پیامبران و امامان(ع) معصوم هستند و هیچ‌گاه مرتکب گناه نمی‌شوند، دلیل آن همه گریه و استغفارشان چیست؟
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{درگاه|مدیا}}
{{صوت|http://ftpadmin.ismc.ir/public/mx7/pasokhtv-padcast/009.mp3|توضیح=[https://pasokh.tv/?audio=اینکه-امام-محمد-باقر-ع-بعد-از-نماز-صبح-ا استغفار امام صادق(ع) پس از نماز صبح] در سایت پاسخ تی وی}}
گریه و [[استغفار]] پیامبران و [[امامان]] همواره از فضایل ایشان به شمار می‌آمده است. استغفار امامان(ع) به منزله گناهکار بودن و توبه ایشان به درگاه [[خدا]] نیست بلکه برای تقرب بیشتر نزد خداوند صورت می‌گرفته است. گریه و استغفار به درگاه خداوند از مراتب خود سازی و از راه های سیر و سلوک دانسته می‌شود. 

'''دلیل گریه پیامبران'''

اندیشمندی یهودی، [[یحیی بن زکریا]] را با این ویژگی می‌ستاید که «کانَ یَبکی مِن غَیر ذَنب»(بی آنکه گناهی کرده باشد می‌گریست). [[امیرمؤمنان]] علی(ع) در مورد گریه‌های پیامبر(ص) می‌فرماید:
[[محمد(ص)]] به درجاتی بالاتر [از یحیی در گریه به درگاه خدا] دست یافت. یحیی بن زکریا در زمانی می‌زیست که نه جاهلیتی وجود داشت و نه بتی در کار بود، ولی به محمد(ص) در سن کودکی و در میان بت پرستان و حزب [[شیطان]]، حکم الهی، فهم و آگاهی داده شد و هرگز گرایشی به بت‌ها در او پدید نیامد… آن حضرت بدون آن که جرم و گناهی از او سر زده باشد از خشیت خدا چندان می‌گریست که جایگاه نمازش مرطوب می‌گشت. 

'''احساس گناه در معصومان'''

گناهی که معصومان راه گریزی از آن ندارند و برای جبران آن ناله سر می‌دهند، آلودگی به محرّمات الهی نیست؛ بلکه هر کس در آن درگه مقربتر است، معیار دقیقتری را برای سنجش تخلفات خود در نظر می‌گیرد و چیزی را گناه می‌شمارد که دیگران به سادگی از کنار آن می‌گذرند. 

به طور مثال بسیارند کسانی که از قضا شدن نماز واجبشان اندوهی به خود راه نمی‌دهند و کم نبوده‌اند تقوا پیشه‌گانی که از به جا نیاوردن نمازی مستحبی ناله سر داده‌اند و این زنجیره همچنان ادامه دارد و هیچگاه پایان نمی‌پذیرد. هر چه بر معرفت و محبّت ره رو راه خدا افزوده گردد، بار سنگین‌تری بر دوش خود احساس می‌کند و بیش از پیش بر کوتاهی خود در انجام وظیفه، آن چنانکه شایسته پروردگار است، پی می‌برد.

'''حسنات الابرار سیئات المقربین'''

پیامبران و امامان همواره در یاد خدا به سر می‌بردند و در بالاترین مراتب قرب الهی ره می‌سپردند و پیوسته در این اندیشه بودند که مبادا لحظه‌ای از یاد او غافل گردند. پس هر گاه اندکی از این مرتبه والا فروتر می‌آمدند، این را گناهی بزرگ برای خویش می‌شمردند. بر این اساس است که پیامبر(ص) می‌فرماید: «حَسَناتُ الابرار سَیِّئاتُ المُقرَّبین»؛ چه بسا اعمالی که برای نیکان، پسندیده و برای مقرّبان، ناپسند‌ است.

{{پایان پاسخ}}