نمایش مبدأ برای پیش نویس:جایگاه لعن در اسلام

{{شروع متن}}
{{سوال}}
جایگاه لعن در مفاهیم اسلامی چیست؟
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}

۱۲۳

== تفاوت سبّ و شتم و فحش با لعن ==
با توجه به [[قرآن]] و روایات و سیره مسلمانان فحش ، سَبّ و شتم -بویژه اگر دروغ باشد- از نظر شرع مقدس اسلام حرام و ممنوع است، اما مسئله لعن با سب فرق می‌کند؛ لعن به معنای بیزاری از اعمال زشت یک فرد و دعا برای دور شدن او از رحمت خدا جایز است. خداوند در قرآن کریم و پیامبر اسلام(ص) در سخنان خود برخی از گروه‌ها را جهت کارهای زشت و ناپسند لعن کرده‌اند. همچنین برخی از صحابه به سبب کارهای زشت و غیر مشروع، توسط برخی صحابه دیگر مورد لعن و نفرین قرار می‌گرفتند.

=== لعن در لغت ===
[[لعن]] را به معنای راندن و دور کردن همراه با ناراحتی دانسته‌اند. لعن از جانب خدا به معنای قطع رحمت و توفیق دنیوی و نیز به معنای عذاب اخروی است. لعن از سوی انسان، نوعی نفرین و بدخواهی برای دیگری است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مجمع البحرین|سال=۱۳۷۵|نام خانوادگی=طریحی|ناشر=مکتبة المرتضویة|جلد=6|صفحه=309|مکان=تهران}}</ref>

==جایگاه لعن در اسلام ==
کلمهٔ لعن و مشتقات آن ۳۷ بار در [[قرآن]] آمده است. در قرآن، [[کافر|کافران]]، ظالمان، [[منافق|منافقان]]، آزار رسانندگان به خدا و [[رسول]]، آنانی که از روی عمد قتل نفس کنند و کسانی که حقایق را کتمان و امر را بر مردم مشتبه می‌سازند، لعن شده‌اند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مجموعه گفتمان‌های مذاهب اسلامی|سال=۱۳۸۳|نام خانوادگی=فخلعی|جلد=1|صفحه=۳۰۰}}</ref>پیامبر نیز دشمنان رسالت، مشرکان، منافقان و برخی از [[صحابه]] را لعن کرده است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=شیعه‌شناسی|سال=1384|نام خانوادگی=رضوانی|جلد=1|صفحه=588}}</ref>

در روایات اهل بیت، غالیان و عاملان واقعه کربلا لعن شده‌اند. در [[زیارت عاشورا]] افرادی از بنی‌امیه همچون یزید، معاویه و ابوسفیان لعن شده‌اند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=کامل الزیارات|سال=1356|نام خانوادگی=ابن قولویه|جلد=1|صفحه=178}}</ref>برخی، [[خوارج]] را، نخستن کسانی دانسته‌اند که مسلمانان را با نام و نشان لعن کردند<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام|سال=1390|نام خانوادگی=معلمی|جلد=1|صفحه‌ها=191-192}}</ref>پس از خوارج، معاویه نیز به‌طور رسمی به ترویج لعن پرداخت او دستور داد در منابر امام علی(ع) را لعن کنند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=بنیان‌گذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام|سال=1390|نام خانوادگی=معلمی|جلد=1|صفحه‌ها=198}}</ref>

===معاویه ترویج کننده لعن===
ایرادی که که همواره از طرف اهل‌سنت نسبت به شیعیان رواج داشته و دارد، ایراد لعن به برخی از اصحاب پیامبر است که متأسفانه همین امر، رنج‌ها و مصیبت‌های فراوانی را متوجه شیعیان کرده است از جمله اثبات کفر، و به تبع آن حلال بودن خون شیعیان.

اما وقتی سخن از سب و ناسزاگویی معاویه به امام علی(ع) به میان می‌آید، با تعصب تمام از معاویه دفاع می‌کنند و سنت زشتی را که وی بنیان‌گذاری کرده است، با هزار ترفند، توجیه می‌کنند.

چگونه است که سب و ناسزاگویی به امیرالمؤمنین علی بر بالای منابر، اشکالی ندارد؛ اما کوچکترین ایرادگیری به ابوبکر سبب کفر و حلال بودن خون می‌شود؟ در حالی که علیّ بن ابی‌طالب(ع) از اصحاب و یاران رسول خدا(ص) بوده است!

==منابع==
{{پانویس|۲}}
{{شاخه
| شاخه اصلی = کلام
| شاخه فرعی۱ =
| شاخه فرعی۲ =
| شاخه فرعی۳ =
}}
{{تکمیل مقاله
| شناسه = شد
| تیترها = شد
| ویرایش = شد
| لینک‌دهی = شد
| ناوبری = 
| نمایه = 
| تغییر مسیر = 
| ارجاعات = 
| بازبینی = 
| تکمیل = 
| اولویت = ب
| کیفیت = ج
}}
{{پایان پاسخ}}