نمایش مبدأ برای مقصود از نفخ روح

{{در دست ویرایش|کاربر=A.rezapour }}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
آیا نفخ روحی که در قرآن آمده است، در عالم رحم است یا در جای دیگر؟
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}قرآن در شرح خلقت انسان، به موضوع دمیدن روح خداوند در انسان اشاره کرده است. انتساب این روح به خداوند نشان‌دهنده شرافت انسان است و او را موجود زنده‌ای قرار داده است. و این تفویض روح  اعطای حیات واقعی غیر از حیات نباتی است.

== دمیدن روح خداوند به انسان در قرآن ==
«[[نفخ]]» به معنای دمیدن در چیزی است.<ref>قاموس قرآن، قرشی، سید علی اکبر، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ذیل ماده نفخ.</ref> در قرآن سه بار آمده است که خداوند روح خود را در انسان دمیده است.

'''سوره سجده آیه ۹'''، اشاره به نفخ روح دارد: {{قرآن|ثُمَّ سَوَّاهُ وَ نَفَخَ فيهِ مِنْ رُوحِهِ|ترجمه=سپس بدنش را آراستیم و در آن از روح خویش دمیدیم.}} 

آیه فوق اشاره به رحم مادر دارد. زمانی که نطفه منعقد می‌شود تنها یک نوع «حیات نباتی» است و دارای تغذیه و رشد و نمو است ولی از حس و حرکت که نشانه حیات حیوانی و قوه ادراکیه که نشانه حیات انسانی است؛ در آن خبری نیست. اما تکامل نطفه به مرحله‌ای می‌رسد که شروع به حرکت می‌کند که قرآن تعبیر به نفخ روح می‌نماید<ref>مکارم شیرازی، ناصر و همکاران، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ بیست و هشتم، ۱۳۷۱، ج۱۷، ص۱۲۶.</ref> و از لحاظ حقوق اسلامی، اگر اقدامی علیه جنین صورت بگیرد و جنین سقط شود و از چهار ماه بیشتر باشد؛ حکم یک انسان کامل را دارد و لذا لازم است دیه یک انسان کامل پرداخت شود.

خداوند، روحی که به انسان دمیده را به خود نسبت می‌دهد. واژه «روحی» نشان‌دهنده آن است که روح انسان روح الهی است و اضافه، اضافه تشریفی است به این معنا که مقام انسان رابالا ببرد.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، قم، انتشارات اسراء، ج۱۲، ص۲۲۶.</ref>

در '''سوره حجر آیه ۲۹''' آمده است: {{قرآن|وَنَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي|ترجمه=و از روح خود در آن دمیدم...}} اشاره به خلقت حضرت آدم از خاک و دمیدن روح دارد. «نفخ به معناى دميدن هوا در داخل جسمى است بوسيله دهان يا وسيله‏اى ديگر- اين معناى لغوى نفخ است، ولى آن را بطور كنايه در تاثير گذاشتن در چيزى و يا القاء امر غير محسوسى در آن چيز استعمال مى‏كنند، و در آيه شريفه مقصود از آن ايجاد روح در آدمى است. البته اينكه مى‏گوييم در آدمى، معنايش اين نيست كه روح مانند باد كه در جسم باد كرده داخل است در بدن آدمى داخل باشد، بلكه معنايش ارتباط دادن و بر قرار كردن رابطه ميان بدن و روح است‏.»<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، ترجمه تفسیر المیزان، قم، جلد۱۲، ص۲۲۷</ref>

'''سوره ص، آیه ۷۲'''

{{قرآن|فَإِذَا سَوَّیتُهُ وَنَفَخْتُ فِیهِ مِن رُّ‌وحِی|ترجمه=پس چون او را [کاملاً] درست کردم و از روح خویش در آن دمیدم}}

[[علامه طباطبایی]] درباره این آیه می فرماید: «و "دميدن روح در آن"، عبارت است از اينكه او را موجودى زنده قرار دهد، و اگر روح دميده شده در انسان را به خود خداى تعالى نسبت داده و فرموده:" از روح خودم در آن دميدم"، به منظور شرافت دادن به آن روح است‏.»{{مطالعه بیشتر}}

== مطالعه بیشتر ==
۱. مجمع البیان، طبرسی، ج۱۳، ص۱۸۴.

۲. تفسیر نمونه، مکارم شیرازی، ج۱۷، ص۱۲۶.

۳. المیزان، علامه طباطبایی، ج۱۲، ص۲۲۶.
== منابع ==
{{پانویس}}
{{شاخه
 | شاخه اصلی = علوم و معارف قرآن
| شاخه فرعی۱ = انسان‌شناسی در قرآن
| شاخه فرعی۲ = انسان‌شناسی
| شاخه فرعی۳ =
}}
{{تکمیل مقاله
 | شناسه =شد
 | تیترها =شد
 | ویرایش =شد
 | لینک‌دهی =شد
 | ناوبری =
 | نمایه =شد
 | تغییر مسیر =
 | ارجاعات =
 | بازبینی نویسنده = 
 | بازبینی =
 | تکمیل =
 | اولویت =ج
 | کیفیت =ج
}}
{{پایان متن}}