الهی بودن امامت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

آیات قرآن به روشنی اشاره دارند که مسئله امامت باید مقامی الهی باشد و توسط باری تعالی نصب گردد و هیچ شخص دیگری توانایی چنین کاری ندارد، زیرا ویژگی‌هایی بیان شده که کسی جز خدا آنها را نمی‌داند مانند [[آیه ۱۲۴ سوره بقره]] که می‌فرماید: «ابراهیم گفت: از ذریه من نیز کسی امام خواهد شد. پروردگار فرمود عهد من به ظالمین نمی‌رسد»، یعنی کسی که به هر نحوی ظلمی مرتکب شود عهد من که همان مقام امامت است به او نمی‌رسد، آیه نیز مطلق است هم قبل از امامت را شامل می‌گردد و هم بعد از امامت را، یعنی اگر کسی ظلمی مرتکب شود صلاحیت امامت را ندارد یا اگر در مقام امامت ظلمی مرتکب شود از این مقام باید عزل گردد، در نتیجه امام کسی است که طبق آیه بالا هیچ ظلمی مرتکب نمی‌شود چه قبل از امامت و چه بعد از امامت. از طرفی قرآن کریم می‌فرماید: «همانا شرک ظلمی بزرگ و عظیم است».<ref>(طلاق:۱)</ref> یا می‌فرماید: «هر کس از حدود الهی (دستورات الهی) تعدی کند (گناهی مرتکب گردد) به راستی که به خود ظلم کرده است».<ref>(لقمان:۱۳)</ref> طبق این دو آیه گناه و معصیت، ظلم است، از این رو امام باید کسی باشد که هیچ گناهی مرتکب نگردد، هیچ شرکی مرتکب نشده باشد، یعنی [[عصمت]] داشته باشد، و چون بعضی از گناهان را مانند گناهان قلبی کسی غیر از خداوند نمی‌داند، لذا تنها اوست که می‌داند کدام یک از بندگان مقام عصمت را دارد و در خفاء و در قلب و در هیچ جای دیگر گناهی مرتکب نمی‌شود.<ref>علی ربانی گلپایگانی، عقاید استدلالی، معاونت پژوهش، واحد نشر مدیریت خدمات پژوهشی، انتشارات نصایح ۱۳۸۰ش، قم، ج۲، ص۱۰۸.</ref> حال طبق این آیه تنها خداست که می‌تواند عصمت را تشخیص دهد و تنها اوست که می‌تواند امام را نصب کند، در نتیجه باید امامت منصبی الهی باشد نه انتخابی تا به رأی مردم انتخاب گردد چون مردم هرگز نمی‌دانند چه شخصی عصمت از گناه و معصیت دارد.