ایمان شهودی تجربی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پایان سوال}}

{{پاسخ}}

[[ایمان]] تجربی و شهودی دارای پیامدها و عناصری است.  

همین رویکرد در برخی نوشته‌ها درباره [[قرآن]] هم دیده می‌شود. وحی امر تاریخی و نوعی فرهنگ شفاهی تلقی می‌شود و در این صورت، قرآن موجود «حکایت» آن کلامی است که بر [[پیامبر]] اکرم(ص) نازل شده است، نه «عین کلام خداوند». «آیات قرآن در بطن یک فرهنگ شفاهی نازل می‌شد و ما از این که در آن فرهنگ شفاهی میان پیامبر اکرم(ص) و مخاطبانش چه ارتباطی برقرار می‌شد، به‌درستی خبر نداریم؛ زیرا آن فرهنگ شفاهی، پس از پیامبر اکرم(ص) به یک فرهنگ مکتوب تبدیل شده است و قرآنی که امروزه در دست ما است در واقع صورت مکتوب آن فرهنگ شفاهی است».<ref>مجله کیان، ۱۳۷۹، ش ۵۲، ص۱۰.</ref> این سخن خلاف اجماع علمای شیعه بوده و تحریف لفظی قرآن شمرده شده است.

* '''تجربه درونی'''؛ دیدگاه غیر زبانی در این رویکرد می‌گوید که چون وحی نوعی تجربه درونی [[انسان]] است و تجربه از دیدگاه برخی از اندیشمندان غربی نظیر استیس<ref>استیس، وات، عرفان و فلسفه، ترجمهٔ بهاءالدین خرمشاهی، ص۲۸–۱۹.</ref> همیشه با تعبیر همراه است، هیچ وحی تعبیر ناشده‌ای وجود ندارد. از خصایص مهم تلقی تجربی شهودی آن است که وحی [[تجربه]] عریان نیست؛ حتی وقایع خطیر تاریخی گذشته نمی‌تواند از تعبیر انسانی گذشته و حال تفکیک شود. در تجربه وحیانی نیز سهم داننده و فاعل شناسایی را نمی‌توان نادیده گرفت؛ بنابراین علقه‌ها و انتظارات او در تفسیر و تعبیر [[وحی]] بسی مؤثر است. وحی به مثابه انکشاف نفس [[خدا]] در مقام یک واقعه تاریخی، به صورت تمام‌عیار تفسیر می‌شود. معنای هر واقعه وحیانی، ضرورتاً معنا از دیدِ کسی یا برای کسی است و حاصل کلام این‌که، وحی در این تلقی، از سنخ «تجربه نبوی» بوده که طبعاً ذومراتب است و از این طریق قابل تعمیم.