مصادیق نیکی در آیه ۱۷۷ سوره بقره: تفاوت میان نسخه‌ها

این آیه نمونه جامع و کامل تربیتی را نشان داده که عقل بمرتبه ایمان رسیده و ایمان منشأ انفاق و اقامه صلاة و دادن زکات شده و در میان ایمان و این اعمال خوی وفای بعهد و صبر در مصائب تکوین یافته تا انسانی موزون و راست و متقی پدیدآورده است. تربیت بهر معنا و بهر صورت جز این باشد ناقص و یک جانبه و ناهماهنگ می‌باشد. احکام و شرایع آسمانی مقدمه یا وسیله برای پرورش چنین انسانیست.<ref>آیت الله طالقانی، پرتوی از قرآن، ج۲، ص۵۲</ref>

در تفسیر کشف الاسرار آمده است: «گفتند این آیت بشأن مؤمنان آمد که در بدایت اسلام پیش از هجرت و لزوم فرائض هر کس که کلمه شهادت و توحید بگفتی و نماز کردی بهر سوی که خواستی، اگر در آن حال از دنیا می‌برفت مردمان از بهر وی می‌گفتند- وجبت له الجنّة- بهشت او را واجب شد که نیکی و پارسایی جمله بجای آورد. پس چون مصطفی علیه السلام هجرت کرد و آیات فرائض فروآمد و قبله با کعبه گردانیدند، رب العالمین این آیت فرو فرستاد تا کسی را گمان نیفتد که دین‌داری و نیکی همه آنست که نماز کنند، بل که نماز خصلتی است از خصال برّ و بابی از ابواب آن.»<ref>تفسیر کشف الاسرار و عده الابرار، جلد۱، صفحه ۴۴۲</ref>

در این آیه برای نیکوکاری مصادیقی آورده شده است. «تعریف ابرار و بیان حقیقت حال ایشان است که هم در مرتبه اعتقاد تعریفشان می‌کند و هم در مرتبه اعمال و هم اخلاق‏»<ref>ترجمه تفسیر المیزان، جلد ۱، صفحه ۶۴۹</ref>

'''یک:''' ایمان به خدا و روز قیمت و فرشتگان و قرآن و پیامبران. این نخستین پایه همه نیکی‌ها و خوبی‌ها است: ایمان به مبدء و معاد و برنامه‌های الهی، و پیامبران که مأمور ابلاغ و اجرای این برنامه‌ها بودند، و فرشتگانی که واسطه ابلاغ این دعوت محسوب می‌شدند، ایمان به اصولی که تمام وجود انسان را روشن می‌کند و انگیزه نیرومندی برای حرکت به سوی برنامه‌های سازنده و اعمال صالح است‏.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱، ص۵۹۸</ref>

'''دو:''' [[انفاق]] مال به خویشاوندان، یتیمان، بینوایان، در راه‌ماندگان و گدایان. بدون شک گذشتن از مال و ثروت برای همه کس کار آسانی نیست، مخصوصاً هنگامی که به مرحله ایثار برسد، چرا که حب آن تقریباً در همه دلها است، و تعبیر علی حبه نیز اشاره به همین حقیقت است که آنها در برابر این خواسته دل برای رضای خدا مقاومت می‌کنند. جالب اینکه در اینجا شش گروه از نیازمندان ذکر شده‌اند: در درجه اول بستگان و خویشاوندان آبرومند، و در درجه بعد یتیمان و مستمندان، سپس آنهایی که نیازشان کاملاً موقتی است مانند واماندگان در راه، بعد سائلان، اشاره به اینکه نیازمندان همه اهل سؤال نیستند، گاهی چنان خویشتن دارند که ظاهر آنها همچون اغنیا است در حالی که در باطن سخت محتاجند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱، ص۵۹۸</ref>

'''چهار:''' برپا داشتن [[نماز]]. [[علامه طباطبایی]] درباره اهمیت نماز و اینکه چطور نماز انسان را از کارهای شنیع بازمی‌دارد می‌فرماید: «توجه به خدا از در بندگی، آن هم در چنین محیط و از چنین افراد، طبیعتاً باید انسان را از هر معصیتی کبیره و هر عملی که ذوق دینی آن را شنیع می‌داند، از قبیل قتل نفس، تجاوز به جانها و به مال ایتام، زنا، و لواط، باز بدارد، بلکه نه تنها از ارتکاب آنها، بلکه حتی از تلقین آن نیز جلوگیری کند. برای اینکه نماز مشتمل است بر ذکر خدا، و این ذکر، اولا ایمان به وحدانیت خدای تعالی، و رسالت و جزای روز قیامت را به نمازگزار تلقین می‌کند، و به او میی‌گوید که خدای خود را با اخلاص در عبادت مخاطب قرار داده و از او استعانت بنما، و درخواست کن که تو را به سوی صراط مستقیم هدایت نموده، و از ضلالت و غضبش به او پناه ببر. و ثانیاً او را وادار می‌کند بر اینکه با روح و بدن خود متوجه ساحت عظمت و کبریایی خدا شده، پروردگار خود را با حمد و ثنا و تسبیح و تکبیر یاد آورد، و در آخر بر خود و هم مسلکان خود و بر همه بندگان صالح سلام بفرستد.<ref>ترجمه تفسیر المیزان، جلد ۱۶، صفحه ۱۹۹</ref>

'''شش:''' وفای به عهد. اطلاق عهد در آیه شریفه شامل تمامی وعده‌های انسان و قول‌هایی که اشخاص می‌دهد می‌شود، مثل اینکه بگوید: (من این کار را می‌کنم، یا این کاری که می‌کردم ترک می‌کنم) و نیز شامل هر عقد و معامله و معاشرت و امثال آن می‌شود.<ref>ترجمه تفسیر المیزان، جلد ۱، صفحه ۶۴۹</ref>

'''هفت:''' صبر در جنگ و زیان و سختی: ابن مسعود و قتادة و جماعتی از مفسرین می‌گویند مراد از «باساء» فقر و تهیدستی از منظور از «ضرّاء» درد و مرض است. و مراد از «بأس» جنگ است یعنی در هنگام جنگ و جهاد با دشمنان، خویشتن‌دار هستند دلیل اینکه «بأس» بمعنای جنگ می‌آید.<ref>ترجمه تفسیر مجمع‌البیان، جلد۲، صفحه ۱۸۳</ref>