تسبیح: تفاوت میان نسخه‌ها

تسبيح، پاک دانستن خداوند، از همه كاستى‌ها و ناشايستگى‌ها است.<ref>نهج الذكر، محمدی ری‌شهری، محمد، ج۱، ص۴۳۹</ref> برخی استفاده‌های قرآنی، نشان از معنای سلبی تسبیح دارد؛ تسبیح از شرک، تسبیح از اینکه فرزندی بگیرد و تسبیح از اینکه به وعده‌اش عمل نکند.<ref>دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۱۵، ص۵۹۱۵</ref> در قرآن، تسبیح خداوند، عبادت شمرده شده<ref>آیه ۲۰۶ سوره اعراف</ref> و همراه با ذکر<ref>آیه ۴۲ سوره احزاب</ref> و حمد<ref>آیه ۱۳۰ سوره طه و ۳۹ سوره ق و آیه ۴۸ سوره طور</ref> آمده است.  

در تفاوت [[حمد]] و ستایش با تسبیح گفته‌اند که حمد و ثنا، ستايش خدا در برابر صفات كمالى و ثبوتى او است، اما تسبيح، پيراسته ساختن او از معايب بوده و توصيف خدا با هر صفات سلبى، تسبيح و تنزيه وى است.<ref>منشور جاويد، سبحانى، شیخ جعفر، ج۱، ص۹۷</ref>مفسران، مصادیق و معانی زیادی برای تسبیح ذکر کرده‌اند: نمازهای پنچ‌گانه، مطلق [[نماز در ادیان الهی|نماز]]، و مطلق حمد كه با يادآورى و حمد قلبى باشد و يا گفتن ذکر [[سبحان الله]] و [[الحمدللَّه]] و ... . برخی نیز تسبیح را تنها در اذکار خاص معنا کرده‌اند.<ref>تفسير نمونه، مکارم شیرازی، ج۱۳، ص: ۳۳۸

</ref>

مفسران تسبيح‌گوى حقيقى را كسى می‌دانند كه باور كرده خداوند در ذات، صفات و افعال، هيچ گونه كاستى ندارد و عظمت اين معنا را درک نموده است. بنابر اين، كسى كه حتى در دل، بر مقدّرات الهى، اعتراض دارد، نمى‌تواند در گفتن ذكر تسبيح، صادق باشد.<ref>نهج الذكر، محمدی ری‌شهری، محمد، ج۱، ص۴۳۷</ref>

تسبیح خداوند به معنای تنزیه اوست. تنزیه خداوند در قرآن به معانی مختلف آمده است<ref>آرام محمدرضا، شعور و تسبيح کيهاني در نگاه قرآني و ادبی، بهارستان سخن (ادبيات فارسي)، بهار و تابستان ۱۳۹۰، دوره ۷، شماره ۱۷، از صفحه  ۱۹۷ تا صفحه ۲۱۸.</ref>: خداوند منزه است از آنچه وصف کنند.<ref>سوره مؤمنون آیه ۹۱، سوره انبیاء آیه ۱۲، سوره صافات آیه ۱۵۹ و ۱۸۰. سوره زخرف آیه ۸۲، سوره انعام آیه ۱۰۰.</ref> منزه است از آنچه شریکش قرار دهند.<ref>سوره طور آیه ۴۳، سوره قصص آیه ۶۸، سوره توبه آیه ۳۱، سوره یونس آیه ۱۸، سوره نحل آیه ۱، سوره روم آیه ۴۰، سوره زمر آیه ۶۷، سوره حشر آیه ۲۳.</ref>منزه است از آنچه غیرموحدان می‌گویند.<ref>سوره اسراء آیه ۴۳، سوره مائده آیه ۱۱۶.</ref> منزه از هر ولی و سرپرست.<ref>سوره فرقان آیه ۱۸، سوره سبأ آیه ۴۱، </ref> و منزه از داشتن فرزند و هر عیب و نقصی.<ref>سوره بقره آیه ۱۱۶، سوره یونس آیه ۶۸، سوره انبیاء آیه ۲۶، سوره نساء آیه ۱۷۱، سوره مریم آیه ۳۵، سوره زمر آیه ۴، سوره نحل آیه ۵۷.</ref>

هفت سوره از قرآن، با تسبیح خداوند شروع شده و به [[مسبحات]] مشهور هستند. در قرآن به مومنان<ref>سوره احزاب، آیه۴۲.</ref> و در موارد متعددی به [[پیامبر(ص)]]<ref>آیه ۱۳۰ سوره طه و آیه ۳۹ و ۴۰ سوره ق، آیه ۴۸ و ۴۹ سوره طور. آیه ۲۶ سوره انسان، آیه ۹۶ سوره واقعه، آیه ۱ سوره اعلی، آیه ۹۸ سوره حجر</ref> سفارش به تسبیح خداوند شده است.

در آیات قرآن، زمان‌های مختلفی برای انجام تسبیح توصیه شده است:

* زمانی که به زکریا نوید تولد یحیی داده شد، امر به تسبیح خداوند کرد.<ref>سوره آل عمران، آیه ۴۱.</ref>

در قرآن پس از اینکه به پیامبر گفته می‌شود خدا را تسبیح گوید نتیجه آن را می‌گوید که {{قرآن|لَعَلَّكَ تَرْضَىٰ|ترجمه=باشد كه خشنود گردى.|سوره=طه|آیه=۱۳۰}} مفسران گفته‌اند هركس خدا را در دنيا خشنود كند، خدا او را در آخرت خشنود می‌كند.<ref>ترجمه تفسير كاشف، مغنیه، ج۱۵، ص: ۴۱۵</ref>  و فضیلت این تسبیح را خشنودی از سوی خداوند به بنده می‌دانند.<ref>روض الجنان و روح الجنان في تفسير القرآن، ج۱۳، ص: ۱۹۸</ref>