وصف مؤمنان در آیه ۲۳ احزاب: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳: خط ۳:
بر اساس آیهٔ ۲۳ سورهٔ احزاب، مؤمنان واقعی چه کسانی هستند.
بر اساس آیهٔ ۲۳ سورهٔ احزاب، مؤمنان واقعی چه کسانی هستند.
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}آیه ۲۳ سوره احزاب درباره مؤمنینی است که با عهد با خداوند صادق هستند و وفا کردند. ایشان در عهد با خداوند چنان هستند که جان خود را از دست دادند یا اینکه در انتظار آن هستند و هیچگه عهد خود را تغییر نمی دهند. این آیه درباره جنگ احزاب است که مؤمنان از جنگ با کفار دست نکشیدند به عهد خود با خداوند وفا کردند.


== متن آیه ==
== متن آیه ==
خط ۱۲: خط ۱۲:
}}
}}


== آیات قبل ==
== وفای عهد با خداوند ==
برای روشن شدن مطلب، توجه به آیات قبل و بعد، ضروری است. چرا که این آیه در راستای آیات قبل می‌باشد. خداوند متعال در آیهٔ ۲۱ این سوره می‌فرماید: {{قرآن|لَقَدْ کانَ لَکمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَه حَسَنَه لِمَنْ کانَ یَرْجُوا اللَّهَ وَ الْیَوْمَ الْآخِرَ وَ ذَکرَ اللَّهَ کثِیراً|ترجمه=قطعاً براى شما در [اقتدا به‌] رسول خدا سرمشقى نيكوست: براى آن كس كه به خدا و روز بازپسين اميد دارد و خدا را فراوان ياد مى‌كند.|سوره=احزاب|آیه=۲۱}}.
 
کلمه «أسوه» به معنای اقتداء و پیروی است و اسوه در مورد رسول خدا(ص)، عبارت است از پیروی از او و اگر تعبیر کرد به‌{{قرآن|لَکمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ}} شما در مورد رسول خدا(ص) تأسی داریدکه استقرار و استمرار در گذشته را افاده می‌کند، برای این است که اشاره کند به این که این وظیفه همیشه ثابت است و شما همیشه باید به آن جناب تاسی کنید. و معنای آیه این است که یکی از احکام رسالت رسول خدا(ص) و ایمان آوردن شما، این است که به او تاسی کنید، هم در گفتارش و هم در رفتارش و شما می‌بینید که او در راه خدا چه مشقت‌هایی تحمل می‌کند و چگونه در جنگ‌ها حاضر شده، آن طور که باید جهاد می‌کند، شما نیز باید از او پیروی کنید.
 
جملهٔ {{قرآن|لِمَنْ کانَ یَرْجُوا اللَّهَ وَ الْیَوْمَ الْآخِرَ وَ ذَکرَ اللَّهَ کثِیراً}}، دلالت می‌کند بر این که تأسی به رسول خدا(ص) صفت حمیده و پاکیزه ای است که هر کسی که مؤمن نامیده شود، بدان متصف نمی‌شود، بلکه کسانی به این صفت پسندیده متصف می‌شوند که متصف به حقیقت ایمان باشند و معلوم است که چنین کسانی امیدشان همه به خدا است و هدف همه، خانه آخرت است، چون دل در گرو خدا دارند و به زندگی آخرت اهمیت می‌دهند و در نتیجه، عمل صالح انجام می‌دهند و با این حال بسیار به یاد خدا می‌باشند و هرگز از پروردگار خود غافل نمی‌مانند و نتیجه این توجه دائمی، تأسی به رسول خدا(ص) است، در گفتار و کردار.
 
در ذیل آیهٔ ۲۲ می‌فرماید: {{قرآن|وَ لَمَّا رَأَ الْمُؤْمِنُونَ الْأَحْزابَ قالُوا هذا ما وَعَدَنَا اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ صَدَقَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ}}.
 
این آیه وصف حال مؤمنین است که وقتی لشکرها را می‌بینند که پیرامون مدینه اتراق کرده‌اند، می‌گویند این همان وعده ای است که خدا و رسولش به ما داده و خدا و رسولش راست می‌گویند و این عکس العمل آنان برای این است که در ایمان خود بینا و رشد یافته‌اند و خدا و رسولش را تصدیق دارند. به خلاف آن عکس العملی که منافقین و بیماردلان از خود نشان دادند، آن‌ها وقتی لشکرها را دیدند به شک افتاده و سخنان زشتی گفتند، از همین‌جا معلوم می‌شود که مراد از مؤمنین، آن افرادی هستند که با خلوص به خدا و رسول(ص) ایمان آوردند.
 
{{قرآن|قالُوا هذا ما وَعَدَنَا اللَّهُ وَ رَسُولُهُ}} مؤمنان نه تنها با دیدن دشمن نترسیدند، بلکه گفتند این همان وعدهٔ الهی است که رسولش به ما داده است.
 
== تفسیر آیه ۲۳ ==
بعد از این که خداوند متعال، اسوه بودن رسول خدا(ص) و تخلف ناپذیر بودن وعده‌های الهی را گوشزد کرده، در آیهٔ ۲۳، وصف مؤمنان را چنین ترسیم می‌کند: {{قرآن|مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضی نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِیلًا}}.
 
راغب گفته کلمه «نحب» به معنای نذری است که محکوم به وجوب باشد، مثلاً وقتی گفته می‌شود «فلان قضی نحبه»، معنایش این است که فلانی به نذر خود وفا کرد و در قرآن کریم آمده {{قرآن|فَمِنْهُمْ مَنْ قَضی نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ}} که منظور از آن، مردن است، منتها مردنی با وفاداری و انجام وظیفه وکوتاهی نکردن در آن.<ref>مفردات راغب، ماده «نحب».</ref>
 
{{قرآن|صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ}}، یعنی: صدق خود را در آنچه با رسول خدا(ص) عهد کرده بودند به ثبوت رساندند و آن عهد این بود که هر وقت به دشمن برخوردند، فرار نکنند. شاهد این که مراد از عهد این است، محاذاتی است که آیه مورد بحث با آیه سابق دارد، که در بارهٔ منافقین و بیماردلان سست ایمان می‌فرمود: {{قرآن|وَ لَقَدْ کانُوا عاهَدُوا اللَّهَ مِنْ قَبْلُ لا یُوَلُّونَ الْأَدْبارَ}}. قبلاً با خدا عهد کرده بودند که پشت به دشمن نکنند هم چنان‌که همین محاذات بین آیه سابق و آیه ای که قبلاً فرموده بود که: منافقین در چنین مخاطری به شک افتادند و تسلیم امر خدا نشدند، نیز برقرار است.
{{قرآن|صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ}}، یعنی: صدق خود را در آنچه با رسول خدا(ص) عهد کرده بودند به ثبوت رساندند و آن عهد این بود که هر وقت به دشمن برخوردند، فرار نکنند. شاهد این که مراد از عهد این است، محاذاتی است که آیه مورد بحث با آیه سابق دارد، که در بارهٔ منافقین و بیماردلان سست ایمان می‌فرمود: {{قرآن|وَ لَقَدْ کانُوا عاهَدُوا اللَّهَ مِنْ قَبْلُ لا یُوَلُّونَ الْأَدْبارَ}}. قبلاً با خدا عهد کرده بودند که پشت به دشمن نکنند هم چنان‌که همین محاذات بین آیه سابق و آیه ای که قبلاً فرموده بود که: منافقین در چنین مخاطری به شک افتادند و تسلیم امر خدا نشدند، نیز برقرار است.


=== شهادت ===
{{قرآن|فَمِنْهُمْ مَنْ قَضی نَحْبَهُ}} یعنی بعضی از مؤمنین در جنگ اجلشان به سر رسید، یا مردند یا در راه خدا کشته شدند و بعضی منتظر رسیدن اجل خود هستند و از قول خود و عهدی که بسته بودند هیچ چیز را تبدیل نکردند.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، ترجمه موسوی همدانی، سید محمدباقر، قم، جامعه مدرسین، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۱۶، ص۴۳۴.</ref>
{{قرآن|فَمِنْهُمْ مَنْ قَضی نَحْبَهُ}} یعنی بعضی از مؤمنین در جنگ اجلشان به سر رسید، یا مردند یا در راه خدا کشته شدند و بعضی منتظر رسیدن اجل خود هستند و از قول خود و عهدی که بسته بودند هیچ چیز را تبدیل نکردند.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، ترجمه موسوی همدانی، سید محمدباقر، قم، جامعه مدرسین، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۱۶، ص۴۳۴.</ref>


با این توضیح، می‌توان نتیجه گرفت که مؤمنان واقعی چند صفت دارند:
=== در انتظار شهادت ===
 
۱ـ رسول خدا(ص) را الگو و اسوهٔ خود دانستن.
 
۲ـ ایمان به تحقق وعده‌های رسول خدا(ص).
 
۳ـ ایمان به تحقق وعده‌های الهی.
 
۴ـ صبر و استقامت و شجاعت در برابر دشمنان.
 
۵ـ ثابت کردن ایمان خود به رسول خدا(ص) با پایداری در جنگ و فرار نکردن و تا آخرین لحظه در کنار رسول خدا(ص) ماندن.
 
{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}
{{مطالعه بیشتر}}
{{مطالعه بیشتر}}
automoderated، ناظمان (CommentStreams)، trustworthy
۱۶٬۰۱۱

ویرایش