automoderated، moderator، مدیران، trustworthy
۱۱٬۹۱۳
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
||
خط ۶: | خط ۶: | ||
خداوند، استفاده از تعبیر «راعِنا» برای پیامبر را نهی کرده است: {{قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَقُولُوا رَاعِنَا وَقُولُوا انْظُرْنَا| سوره = بقره| آیه = ۱۰۴| ترجمه = اى كسانى كه ايمان آوردهايد، نگوييد: «راعنا»، و بگوييد: «انظرنا»}} | خداوند، استفاده از تعبیر «راعِنا» برای پیامبر را نهی کرده است: {{قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَقُولُوا رَاعِنَا وَقُولُوا انْظُرْنَا| سوره = بقره| آیه = ۱۰۴| ترجمه = اى كسانى كه ايمان آوردهايد، نگوييد: «راعنا»، و بگوييد: «انظرنا»}} | ||
مسلمانان صدر اسلام هنگامی که [[پیامبر(ص)]] مشغول سخن گفتن بود و آیات و احکام الهی را بیان میکرد، گاهی از او میخواستند کمی آهسته سخن بگوید تا بتوانند مطالب را خوب درک کنند. مسلمانان برای این درخواست تعبیر «راعنا» به معنی مهلت دادن را به کار | مسلمانان صدر اسلام هنگامی که [[پیامبر(ص)]] مشغول سخن گفتن بود و آیات و احکام الهی را بیان میکرد، گاهی از او میخواستند کمی آهسته سخن بگوید تا بتوانند مطالب را خوب درک کنند. مسلمانان برای این درخواست تعبیر «راعنا» به معنی مهلت دادن را به کار میبردند. یهود کلمه «راعنا» را از ماده «الرعونه» به معنی کودنی و حماقت است، استعمال میکردند و این تعبیر نزد آنان معنای بدی داشت.<ref>محقق، محمد باقر، نمونه بینات در شأن نزول آیات، تهران، انتشارات اسلامی، چهارم، ۱۳۶۱ ش، ص۲۵.</ref> | ||
یهود با استفاده از جملهای که مسلمانان میگفتند پیامبر یا مسلمانان را مسخره میکردند. این آیه نازل شد و برای جلوگیری از این سوء استفاده، به مؤمنان دستور داد به جای جمله «راعنا»،تعبیر «انْظُرْنا» را به کار بردند تا دستاویزی برای دشمنان لجوج قرار نگیرد.<ref>محقق، محمد باقر، نمونه بینات در شأن نزول آیات، تهران، انتشارات اسلامی، چهارم، ۱۳۶۱ ش، ص۲۵.</ref> | یهود با استفاده از جملهای که مسلمانان میگفتند پیامبر یا مسلمانان را مسخره میکردند. این آیه نازل شد و برای جلوگیری از این سوء استفاده، به مؤمنان دستور داد به جای جمله «راعنا»،تعبیر «انْظُرْنا» را به کار بردند تا دستاویزی برای دشمنان لجوج قرار نگیرد.<ref>محقق، محمد باقر، نمونه بینات در شأن نزول آیات، تهران، انتشارات اسلامی، چهارم، ۱۳۶۱ ش، ص۲۵.</ref> |