دلیل عصمت انبیاء: تفاوت میان نسخه‌ها

یک: قرآن كریم، گروهى از انسانها را مُخْلَص (= خالص شده براى خدا) نامیده است كه ابلیس هم طمعى در گمراه كردن ایشان نداشته و ندارد و در آنجا كه سوگند یاد كرده كه همه فرزندان آدم(ع) را گمراه كند مخلَصین را استثناء كرده است چنانكه در آیه (82 و 83) از سوره ص از قول وى مى‌فرماید: {{قرآن|قالَ فَبِعِزَّتِكَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعِین. إِلاّ عِبادَكَ مِنْهُمُ الُْمخْلَصِین.}} و بى شك، طمع نداشتن ابلیس در گمراهى ایشان بخاطر مصونیّتى است كه از گمراهى و آلودگى دارند و گرنه دشمنى وى شامل ایشان هم مى‌شود و در صورتى كه امكان مى‌داشت هرگز دست از گمراه كردن ایشان برنمى داشت.بنابراین، عنوان «مُخلَص» مساوى با «معصوم» خواهد بود. و هر چند دلیلى بر اختصاص این صفت به انبیاء (علیهم السلام) نداریم ولى بدون تردید، شامل ایشان هم مى‌شود، چنانكه قرآن كریم تعدادى از انبیاء را از مخلصین شمرده است.<ref>سوره ص آیه ۴۴،۴۵</ref>

دو: قرآن كریم، اطاعت پیامبران را بطور مطلق، لازم دانسته، و از جمله در آیه (63) از سوره نساء مى‌فرماید: {{قرآن|وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُول إِلاّ لِیُطاعَ بِإِذْنِ اللّه}}و اطاعت مطلق از ایشان در صورتى صحیح است كه در راستاى اطاعت خدا باشد و پیروى از آنان منافاتى با اطاعت از خداى متعال نداشته باشد و گرنه امر به اطاعت مطلق از خداى متعال و اطاعت مطلق از كسانى كه در معرض خطا و انحراف باشند موجب تناقض خواهد بود.

سه: قرآن كریم، مناصب الهى را اختصاص به كسانى داده است كه آلوده به «ظلم» نباشند و در پاسخ حضرت ابراهیم(ع) كه منصب امامت را براى فرزندانش درخواست كرده بود مى فرماید: «{{قرآن|لا یَنالُ عَهْدِی الظّالِمِین}}» و مى‌دانیم كه هر گناهى دست كم، ظلم به نفس مى‌باشد و هر گنهكارى در عرف قرآن كریم «ظالم» نامیده مى‌شود پس پیامبران یعنى صاحبان منصب الهى نبوت و رسالت هم منزه از هرگونه ظلم و گناهى خواهند بود.<ref>آیت الله مصباح یزدی، آموزش عقاید، صفحه ۲۰۳</ref>