حسنه‌ای میان دو سیئه: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ملامحسن فیض کاشانی]] در [[تفسیر صافی]] بعد از نقل این حدیث بیان می‌کند که امام(ع) میانه‌روی در همه امور را به فرزند خویش فرمان داده‌است تا از [[افراط و تفریط]]، محفوظ بماند.<ref>فیض کاشانی، محسن، تفسیر صافی، قم، مؤسسه الهادی، ج۳، ص۲۲۸.</ref>

«قتاده» که از راویان حدیث است، ضمن نقل حدیث «مطرف بن عبدالله» بیان می‌کند از سوال شخصی از حسنه بیان دو سیئه، وی ذکر می‌کند که مقصود کسانی‌اند که وقتی انفاق می‌کنند نه اسراف و زیاده‌روی می‌کنند و نه بخل و سخت‌گیری می‌ورزند.<ref>محمد بن جریر طبری، تفسیر جامع البیان، ج۱۹، ص۴۹.</ref> و «اصمعی» گفته‌است: مراد از «الحسنه بین السیئین» این است که «غلو» در عبادت و نیز تقصیر و کوتاهی در آن سیئه و گناه است؛ اما میانه‌روی و رعایت اعتدال در آن، حسنه و خوبی است.<ref>قاسم بن سلام هروی، غریب الحدیث، بیروت، دارالکتب العربی، چاپ اول، ۱۳۹۶ش، ج۴، ص۳۸۸.</ref>

[[علامه امینی(ره)]] با اشاره به نسبت ناروای یهود درباره حضرت مریم، علی‌رغم پاکدامنی وی و غلو مسیحیان در مورد حضرت عیسی(ع) و خدا دانستن او، می‌نویسد: این همان افراط و تفریطی است که گرفتارش شدند، اما راه نیکو، همان میانه‌روی است. «الحسنه بین السیئتین» چنان‌که مطرف بن عبدالله گفته‌است.<ref>امینی، شیخ عبدالحسین، الغدیر، بیروت، دارالکتب‌العربی، ج۷، ص۶۹.</ref>