تدوین مصادر حدیثی: تفاوت میان نسخه‌ها

مصادر حدیث کتاب‌هایی که توسط اصحاب و یاران پیامبر و اهل‌بیت از سخنان ایشان گردآوری شده است. در میان اهل سنت این تعریف وسعت بیشتری داشته و سخن صحابه و تابعین و برخی دیگر از بزرگان اهل سنت نیز سندیت دارد. سفارش به نوشتن و حفظ روایات در زمان پیامبر انجام شده و امام علی(ع) اولین شخصیتی است که این کار را در کتابی به نام مصحف علی(ع) (که به نام‌های دیگر نیز شناخته می‌شود) انجام داده است.

حدیث در اصطلاح شیعه عبارت است از «کلامی که از قول، فعل یا تقریر معصوم حکایت می‌کند».<ref>ر. ک. شیخ بهایی، الحبل المتین، قم، مکتبه بصیرتی، ۱۳۹۸ق، ص۴.</ref> حدیث از نظر اهل سنت شامل قول، فعل، تقریر پیامبر و نیز شامل قول، فعل و تقریر صحابه و تابعین و مُخضرم (کسی که جاهلیت و اسلام را درک کرده ولی پیامبر را ملاقات نکرده است) می‌شود.<ref>قربانی، زین العابدین، علم حدیث و نقش آن در شناخت و تهذیب حدیث، قم، انصاریان، چاپ سوم، ۱۳۷۸، ص۲۰.</ref> مصادر حدیثی آثاری است که این روایات را در طول تاریخ در خود جمع نموده‌اند. نگارش حدیث در میان شیعه از زمان حضور پیامبر و امامان معصوم انجام گرفته و در میان اهل سنت پس از خلافت [[عمرو بن عبدالعزیز]] و فرمان آزادی نقل و نگارش روایت، رواج یافت.

قرآن و احادیث از مهم‌ترین منابع شناخت اسلام هستند. همچنین احادیث را به عنوان شرح‌دهنده و تفسیرکننده خطوط کلی قرآن در میان مسلمانان دانسته‌اند.<ref>نحل / ۴۴ و ۶۴.</ref> با کنار گذاشتن حدیث، شناخت درست اسلام میسر نمی‌شود. به همین جهت پیامبر(ص) و ائمه اطهار(ع) به فراگیری، حفظ، نوشتن و نشر حدیث تأکید ورزیدند؛<ref>محمد بن یعقوب کلینی، اصول کافی، ترجمه سید جواد مصطفوی، تهران، علمیه اسلامیه، بی تا، ج۱، ص۶۵–۶۸؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، چاپ دوم، ۱۴۰۳، ج۲، ص۱۴۴–۱۵۳.</ref> برای نمونه، پیامبر(ص) در [[مسجد خیف]] خطبه‌ای خواند و در آن فرمود: {{متن عربی|نَضَّرَ اللَّهُ عَبْداً سَمِعَ مَقَالَتِی فَوَعَاهَا وَ حَفِظَهَا وَ بَلَّغَهَا مَنْ لَمْ یَسْمَعْهَا|ترجمه=خدا شاد و مسور کند بنده‌ای را که سخن مرا بشنود و در گوش گیرد و حفظ کند و به کسانی که نشنیده‌اند برساند.}}<ref>اصول کافی، ج۲، ص۲۵۸، ح ۱.</ref> درباره نوشتن حدیث نیز می‌فرماید: {{متن عربی|قَيِّدُوا العِلمَ بالكِتابِ|ترجمه=علم را، با نوشتن در بند كشيد.}}<ref>بحار الانوار، ج۷۴، ص۱۳۹.</ref>

مهم‌ترین آثار حدیثی دوره حیات پیامبر توسط امام علی(ع) نوشته شده است. یکی از آن‌ها معروف به «مصحف علی (کتاب علی)» است که از آن با عناوینی چون، صحیفه علی، جامعه، صحیفه الفرائض و … یاد شده است. این کتاب را حضرت علی(ع) با املای پیامبر اکرم(ص) به منظور تدوین قانون اسلامی نوشته است. این کتاب در دست ائمه معصوم(ع) یکی پس از دیگری بوده و گاهی ایشان آن را به اصحاب خاص خود نشان داده‌اند و در مواردی هم بخشی‌هایی از آن را برای آنان قرائت نموده‌اند.<ref>عسگری، سید مرتضی، معالم المدرستین، مجمع جهانی اهل بیت(ع)، چاپ اول، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۳۹۴–۴۰۰.</ref> کتاب دیگر، «کتاب جفر» بوده است که در آن خبر از همه حوادثی داده شده است که اتفاق خواهد افتاد. این کتاب نیز در دست ائمه(ع) است و ایشان از این کتاب نیز در روایات متعددی سخن به میان آورده‌اند.<ref>معالم المدرستین، ج۲، ص۴۰۱–۴۰۶.</ref>