پیدایش دانش سیره‌نگاری: تفاوت میان نسخه‌ها

اصحاب پیامبر(ص) از همان ابتدا به سیره و شرح حال پیامبر توجّه پیدا داشته و در شرح زندگانی و ویژگی‌های آن حضرت خاطراتی را حفظ و بعدها نقل می‌کردند. تدوین و جمع‌آوری اخبار و روایات مربوط به آغاز دین اسلام و شرح احوال و تاریخ غزوات پیامبر(ص) از نیمه قرن اول هجری در مدینه شروع شد و از آثار نوشته شده قرن اوّل و اوائل قرن دوّم اثر مهمّی به جای نمانده است اما مطالب آنها در منابع بعدی بر جای مانده است. در این منابع، از افرادی مثل عروه بن زبیر متوفای ۹۰ هجری، آبان بن عثمان متوفای ۱۰۵ هجری، شرحبیل بن سعد متوفای ۱۲۳ هجری و ابن شهاب زهری متوفای ۱۲۴ یاد شده است.<ref>جعفریان، رسول، تاریخ سیاسی اسلام، قم: نشر الهادی، چاپ اول ۱۳۷۷، جلد ۱، صفحه ۳۹.</ref>

در آغاز قرن دوّم نگارش سیره رسمی شد و زهری را سرآمد جمع مهمّی از محدّثان و فقیهان و سیره شناسان مدینه معرفی می‌کنند، طبری درباره‌اش نوشته است که وی در نوشتن مغازی رسول‌الله از همه جلوتر بوده است.<ref>طبری، محمد بن جریر، المنتخب من ذیل المذیل، مصر: دارالمعارف، صفحه ۹۷.</ref> اما آنچه که همه اتّفاق نظر دارند این است که ابن اسحاق نویسنده اوّلین و جامع‌ترین سیره است که به دلیل نظم منطقی موجود در آن به عنوان نخستین کار اصیل در این زمینه شناخته شده است. البته همان‌طور که ذکر شد در نسل‌های پیش از ابن اسحاق، کوشش‌هایی از سوی برخی از محدّثان در گردآوری سیره پیامبر وجود داشته است امّا از آنجا که هیچ‌کدام کار خویش را آن گونه که ابن اسحاق سر و سامان داد منظّم نکردند، چندان مورد توجّه قرار نگرفتند. سیره ابن اسحاق بعنوان الگوی تمام عیار از طرف مورّخان پذیرفته شد.<ref>جعفریان، پیشین، ج۱ صفحه ۴۰.</ref>