ویژگی مؤمنان در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پاسخ}}قرآن اوصاف زیادی برای مؤمنان برشمرده است از جمله: خاشع بودن در [[نماز]]، تسلیم، تواضع، [[حلم]] و بردباری، پاکدامنی، شب زنده‌داری، عدم شرک‌ورزی، گذشت، هجرت و جهاد با مال و جان، امر به معروف و نهی از منکر، انفاق، امانت‌داری، پرداخت [[زکات]] و دوری از گفتار و عمل لغو، دوری از بدگمانی و غیبت و تجسس، دوری از ربا و...

مؤمن از ریشه «امن»، یعنی؛ رساندن خود یا دیگری به امنیت یا گرویدن، یا در امان گرفتن است، و در اصطلاح اسلام به معنای اذعان و تصدیق به چیزی و التزام به لوازم آن است،<ref>. الطریحی، فخر الدین، مجمع البحرین، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، الطبعه الثانیه، ۱۴۰۸ ق، ج۱–۲، ص۱۱۰.</ref> مثلاً ایمان به خداوند در واژه‌های قرآنی به معنای تصدیق به یگانگی او، و پیغمبرانش و تصدیق به روز جزاء و بازگشت به سوی او، و تصدیق به هر حکمی است که فرستادگان او آورده‌اند البته ایمان با پیروی عملی می‌باشد. به همین خاطر در قرآن هرجا که صفات نیک مؤمنین را می‌شمارد یا از پاداش جمیل آنها سخن می‌گوید به دنبال ایمان، عمل صالح را هم ذکر می‌کند. مثلاً می‌فرماید: {{قرآن|الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ طُوبی وَ حُسْنُ مَآبٍ|ترجمه=کسانی که ایمان آورده و عمل صالح می‌کنند خوشا به حال آنان که سرانجام نیک دارند.|سوره=رعد|آیه=۲۹}}

مؤمن کسی است که اعتقاد قلبی به دستورهای خداوند داشته باشد و به آن‌ها عمل کند. در این صورت است که محبوب خداوند متعال می‌گردد و زندگی نیکو و سعادت‌مندی خواهد داشت: {{قرآن|و من یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لا یَحْتَسِبُ وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَیْءٍ قَدْراً|ترجمه=هرکس تقوای الهی پیشه کند (خدا ترس و پرهیزگار باشد) خداوند راه بیرون شدن (از عهده گناهان و بلا و حوادث سخت عالم) را بر او می‌گشاید. و از جایی که گمان نبرد به او روزی عطا کند و هرکه (در هر امری) بر خدا توکل کند خدا او را کفایت خواهد کرد که خدا امرش (بر همه عالم) نافذ و رواست و بر هر چیز قدر و اندازه‌ای مقرر داشته است.|سوره=طلاق|آیه=۲و۳}}

۱۰. [[توحید]] خالص: {{قرآن|وَ الَّذِینَ لا یَدْعُونَ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ|ترجمه=کسانی هستند که با خدا معبود دیگری را نمی‌پرستند.|سوره=فرقان|آیه=۶۸}}  

۱. هجرت و جهاد: {{قرآن|الَّذِینَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَه عِنْدَ اللَّهِ وَ أُولئِکَ هُمُ الْفائِزُونَ|ترجمه=کسانی که ایمان آوردند مهاجرت کردند و جهاد نمودند در راه خدا با مالها و جانهای خود، بزرگترین درجه را نزد خداوند دارند و آنان خود رستگارانند.|سوره=توبه|آیه=۲۰}}  

۲. [[امر به معروف و نهی از منکر]]: {{قرآن|وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ، بَعْضُهُمْ أَوْلِیاءُ بَعْضٍ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ|ترجمه=مردان و زنان مؤمن همه یاور و دوستدار یکدیگرند، همدیگر را به کار نیکو امر و از کار زشت بازمی‌دارند.|سوره=آل عمران|آیه=۱۳۰}}

۳. پرداخت زکات: {{قرآن|وَ الَّذِینَ هُمْ لِلزَّکاه فاعِلُونَ|ترجمه=مردم با ایمان کسانی هستند که زکات و حقوق مالی خویش را می‌پردازند.|سوره=مؤمنون|آیه=۴}}

۴. دوری از [[ربا]]: {{قرآن|یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَأْکُلُوا الرِّبا أَضْعافاً مُضاعَفَه وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ|ترجمه=ای مؤمنان ربا را چند برابر نخورید و تقوای الهی داشته باشید، شاید رستگار شوید.|سوره=آل عمران|آیه=۱۳۰}}

۵. امانت‌داری: {{قرآن|وَ الَّذِینَ هُمْ لِأَماناتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ راعُونَ|ترجمه=مردم با ایمان کسانی هستند که رعایت‌گر امانت‌های مردم و عهد و پیمانهای خود با دیگران‌اند.|سوره=مؤمن|آیه=۸}} {{پایان پاسخ}}

* سیمای مومنان در قرآن؛ سید مجتبی برهانی

{{پایان مطالعه بیشتر}}

  | شناسه =شد

  | تیترها =شد

  | ویرایش =شد

  | لینک‌دهی =شد

  | اولویت =ج

  | کیفیت =ج