ویژگی مؤمنان در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پاسخ}}قرآن اوصاف زیادی برای مؤمنان برشمرده است از جمله: خاشع بودن در [[نماز]]، تسلیم، تواضع، [[حلم]] و بردباری، پاکدامنی، شب زنده‌داری، عدم شرک‌ورزی، گذشت، هجرت و جهاد با مال و جان، امر به معروف و نهی از منکر، انفاق، امانت‌داری، پرداخت [[زکات]] و دوری از گفتار و عمل لغو، دوری از بدگمانی و غیبت و تجسس، دوری از ربا و...

مؤمن از ریشه «امن»، یعنی؛ رساندن خود یا دیگری به امنیت یا گرویدن، یا در امان گرفتن است، و در اصطلاح اسلام به معنای اذعان و تصدیق به چیزی و التزام به لوازم آن است،<ref>. الطریحی، فخر الدین، مجمع البحرین، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، الطبعه الثانیه، ۱۴۰۸ ق، ج۱–۲، ص۱۱۰.</ref> مثلاً ایمان به خداوند در واژه‌های قرآنی به معنای تصدیق به یگانگی او، و پیغمبرانش و تصدیق به روز جزاء و بازگشت به سوی او، و تصدیق به هر حکمی است که فرستادگان او آورده‌اند البته ایمان با پیروی عملی می‌باشد. به همین خاطر در قرآن هرجا که صفات نیک مؤمنین را می‌شمارد یا از پاداش جمیل آنها سخن می‌گوید به دنبال ایمان، عمل صالح را هم ذکر می‌کند. مثلاً می‌فرماید: {{قرآن|الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ طُوبی وَ حُسْنُ مَآبٍ|ترجمه=کسانی که ایمان آورده و عمل صالح می‌کنند خوشا به حال آنان که سرانجام نیک دارند.|سوره=رعد|آیه=۲۹}}

مؤمن کسی است که اعتقاد قلبی به دستورهای خداوند داشته باشد و به آن‌ها عمل کند. در این صورت است که محبوب خداوند متعال می‌گردد و زندگی نیکو و سعادت‌مندی خواهد داشت: {{قرآن|و من یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لا یَحْتَسِبُ وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَیْءٍ قَدْراً|ترجمه=هرکس تقوای الهی پیشه کند (خدا ترس و پرهیزگار باشد) خداوند راه بیرون شدن (از عهده گناهان و بلا و حوادث سخت عالم) را بر او می‌گشاید. و از جایی که گمان نبرد به او روزی عطا کند و هرکه (در هر امری) بر خدا توکل کند خدا او را کفایت خواهد کرد که خدا امرش (بر همه عالم) نافذ و رواست و بر هر چیز قدر و اندازه‌ای مقرر داشته است.|سوره=طلاق|آیه=۲و۳}}

۱. خشوع در نماز: {{قرآن|الَّذِینَ هُمْ فِی صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ|ترجمه=مؤمنان کسانی هستند که در نماز خویش خاشع و فروتن هستند|سوره=مؤمنون|آیه=۲}}<ref>. مومنون/۲.</ref> و دیده بر سجده‌گاه خود دارند و به این سو و آن سو نمی‌نگرند و دلشان در گرو مهر و عشق به خداست.

۲. دوری از گفتار و عمل بیهوده:<ref>. مومنون/۳.</ref> (مردم با ایمان) کسانی هستند که از هر گفتار و نوشتار و عمل بیهوده و بی‌ثمر و بی‌اهمیت روی می‌گردانند. چراکه به باور آنان گفتار و کردار بیهوده، زشت و ناپسند است و باید از آن دوری جست.

۳. پاکدامنی:<ref>. مومنون/۵.</ref> آنان (مؤمنان) کسانی هستند که دامن خویش را حفظ می‌کنند. منظور از حفظ دامن خویش، این است که رابطه جنسی آنان تنها در قلمرو خانه و خانواده، و در چهارچوب مقررات شرعی و اخلاقی و انسانی است. و هرگز خود را با پستی و زشتی گناه آلوده نساخته، و دامان به حرام و گناه نمی‌آلایند، و چشم و دل و جسم را از حرام حفظ می‌کنند.

۴. دوری از بدگمانی، غیبت، بدگوئی، تجسس: {{قرآن|یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِیراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَ لا تَجَسَّسُوا وَ لا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضاً|ترجمه=ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید از بعضی گمان‌های (بد) دوری گزینید، که آن گمانها گناه است، و تجسس در عیوب دیگران نکنید (از چیزهائی که از بدی ایشان بر شما پنهان است) و غیبت و بدگویی از یکدیگر نکنید.|سوره=حجرات|آیه=۱۲}}  

۵. مقام تسلیم: مؤمن تمام امور وجودی خود را به اختیار خداوند واگذار می‌کند. در قرآن کریم، [[حضرت ابراهیم(ع)]] از خداوند می‌خواهد فرمانبردار باشد.<ref>بقره/ ۱۲۸.</ref>

۶. مقام یقین: مؤمن اعتقاد قطعی نسبت به اصول دین و فروع دین دارد، مثلاً ممکن نیست انسان اعتقاد قطعی بروز حساب داشته باشد، و همواره آن روز را در خاطر داشته و بیاد آن باشد در عین حال پاره‌ای گناهان را مرتکب شود.

۷. تواضع و فروتنی: {{قرآن|الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَی الْأَرْضِ هَوْناً|ترجمه=آنان بر روی زمین متواضعانه راه می‌روند.|سوره=فرقان|آیه=۶۳}}

۸. حلم و بردباری: {{قرآن|وَ إِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً|ترجمه=و زمانی که جاهلان، به آنان خطاب ـ جاهلانه ـ کنند با سلام و بیان خوش جواب دهند.|سوره=فرقان|آیه=۶۳}}

۹. شب زنده‌داری: {{قرآن||ترجمه=و آنان که شب را برای پروردگارشان به روز می‌آورند در حالی که سجده کننده و قیام کننده هستند.|سوره=فرقان|آیه=۶۴}}

۱۰. [[توحید]] خالص: {{قرآن|وَ الَّذِینَ لا یَدْعُونَ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ|ترجمه=کسانی هستند که با خدا معبود دیگری را نمی‌پرستند.|سوره=فرقان|آیه=۶۸}}

۱۱. گذشت: {{قرآن|وَ إِذا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا کِراماً|ترجمه=و چون با لغو مواجه شوند، بزرگوارانه از آن می‌گذرند.|سوره=فرقان|آیه=۷۲}}

۱۲. تدّبر در آیات الهی: {{قرآن|وَ الَّذِینَ إِذا ذُکِّرُوا بآیاتِ رَبِّهِمْ لَمْ یَخِرُّوا عَلَیْها صُمًّا وَ عُمْیاناً|ترجمه=و کسانی هستند که چون به آیات پروردگارشان تذکر داده شوند همچون کرها و کورها بر آن آیات نمی‌افتند.|سوره=فرقان|آیه=۷۳}}

۱. هجرت و جهاد: {{قرآن|الَّذِینَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَه عِنْدَ اللَّهِ وَ أُولئِکَ هُمُ الْفائِزُونَ|ترجمه=کسانی که ایمان آوردند مهاجرت کردند و جهاد نمودند در راه خدا با مالها و جانهای خود، بزرگترین درجه را نزد خداوند دارند و آنان خود رستگارانند.|سوره=توبه|آیه=۲۰}}  

۲. [[امر به معروف و نهی از منکر]]: {{قرآن|وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ، بَعْضُهُمْ أَوْلِیاءُ بَعْضٍ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ|ترجمه=مردان و زنان مؤمن همه یاور و دوستدار یکدیگرند، همدیگر را به کار نیکو امر و از کار زشت بازمی‌دارند.|سوره=آل عمران|آیه=۱۳۰}}

۳. پرداخت زکات: {{قرآن|وَ الَّذِینَ هُمْ لِلزَّکاه فاعِلُونَ|ترجمه=مردم با ایمان کسانی هستند که زکات و حقوق مالی خویش را می‌پردازند.|سوره=مؤمنون|آیه=۴}}

۴. دوری از [[ربا]]: {{قرآن|یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَأْکُلُوا الرِّبا أَضْعافاً مُضاعَفَه وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ|ترجمه=ای مؤمنان ربا را چند برابر نخورید و تقوای الهی داشته باشید، شاید رستگار شوید.|سوره=آل عمران|آیه=۱۳۰}}

۵. امانت‌داری: {{قرآن|وَ الَّذِینَ هُمْ لِأَماناتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ راعُونَ|ترجمه=مردم با ایمان کسانی هستند که رعایت‌گر امانت‌های مردم و عهد و پیمانهای خود با دیگران‌اند.|سوره=مؤمن|آیه=۸}} {{پایان پاسخ}}

* سیمای مومنان در قرآن؛ سید مجتبی برهانی

{{پایان مطالعه بیشتر}}

  | شناسه =شد

  | تیترها =شد

  | ویرایش =شد

  | لینک‌دهی =شد

  | اولویت =ج

  | کیفیت =ج