automoderated، ناظمان (CommentStreams)
۱۵٬۱۶۱
ویرایش
مقصود از هو الاول و الآخر در آیه ۳ سوره حدید (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۰۵
، ۲ فوریهٔ ۲۰۲۱←تفسیر آیه
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
== اهمیت سوره حدید == | == اهمیت سوره حدید == | ||
سوره حدید یکی از سوره‌های قرآنی و از مجموعهٔ مسبحات است. حدید از جمله سوره‌های بسیار عمیق و دقیق است که هوشمندان و تیزهوشان را به تفکر وامی‌دارد. در تفسیر روایی، در ارتباط با اهمیت سوره حدید چنین آمده است: | [[سوره حدید]] یکی از سوره‌های قرآنی و از مجموعهٔ مسبحات است. حدید از جمله سوره‌های بسیار عمیق و دقیق است که هوشمندان و تیزهوشان را به تفکر وامی‌دارد. در تفسیر روایی، در ارتباط با اهمیت سوره حدید چنین آمده است: | ||
«از علی بن حسین(ع) در مورد توحید سئوال شد، فرمود: خدای عز و جل می‌داند که در آخر الزمان عده‌ای از مردم رشد فکری پیدا می‌کنند و اهل تعمق و دقت می‌شوند و از خودشان هوشمندی و نبوغ نشان می‌دهند. از این روی خداوند سورهٔ توحید و آیات اول سوره حدید را نازل کرد تا هوشمندان و صاحبان اندیشه، پیرامون آن اندیشه کنند. هر کس غیر آن را اراده کند، به تحقیق نابود شود.»<ref>تفسیر نور الثقلین، قم، بی تا، ج۵.</ref> | |||
== تفسیر آیه == | == تفسیر آیه == | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
به عنوان مثال: گفته می‌شود، فلان چیز نسبت به فلان چیز دیگر اول است و آن دیگری نسبت به سومی آخر است و آن سومی نسبت به چهارمی… پس هیچ موجودی در عالم هستی، به صورت مطلق، «اول و آخر» نیست. اول و آخر بودن در مورد تمام هستی غیر از خدا نسبی است.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ترجمه سید محمد باقر موسوی همدانی، قم، نشر بنیاد علمی و فکری علامه طباطبایی، ۱۳۶۳ش، ج۱۹، ص۲۹۳.</ref> | به عنوان مثال: گفته می‌شود، فلان چیز نسبت به فلان چیز دیگر اول است و آن دیگری نسبت به سومی آخر است و آن سومی نسبت به چهارمی… پس هیچ موجودی در عالم هستی، به صورت مطلق، «اول و آخر» نیست. اول و آخر بودن در مورد تمام هستی غیر از خدا نسبی است.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ترجمه سید محمد باقر موسوی همدانی، قم، نشر بنیاد علمی و فکری علامه طباطبایی، ۱۳۶۳ش، ج۱۹، ص۲۹۳.</ref> | ||
نکته: اوّلیت و آخریت خدای تبارک و تعالی، زمانی و مکانی نیست، زیرا خداوند تبارک و تعالی در ظرف زمانی و مکانی اول یا آخر نمی‌گنجد، چون خداوند منزه از مکان و زمان بوده و خود خالق زمان و مکان است و محیط بر تمامی هستی است. | |||
پس مراد از اولیت و آخریت این است که خدای تبارک و تعالی بر همه هستی احاطه دارد. اگر فلان چیز را اول فرض کنی، او با | پس مراد از اولیت و آخریت این است که خدای تبارک و تعالی بر همه هستی احاطه دارد. اگر فلان چیز را اول فرض کنی، او با احاطه‌اش اولتر از آن است و اگر آخر فرض کنی، او آخرتر است. پس اول و آخر فرع و شاخه‌ای از محیط است و محیط هم شاخه‌ای از اطلاق قدرت اوست. | ||
ممکن است این صفات را نیز شاخه‌ای از احاطه وجودی او بگیریم، چون وجود او قبل از وجود هر چیز و بعد از وجود هر چیز است. خداوند قبل از وجود هر چیزی، ثابت بود و بعد از فنای هر مخلوق ثابتی، باز هم ثابت می‌ماند.<ref>تفسیر نورالثقلین، همان.</ref> | ممکن است این صفات را نیز شاخه‌ای از احاطه وجودی او بگیریم، چون وجود او قبل از وجود هر چیز و بعد از وجود هر چیز است. خداوند قبل از وجود هر چیزی، ثابت بود و بعد از فنای هر مخلوق ثابتی، باز هم ثابت می‌ماند.<ref>تفسیر نورالثقلین، همان.</ref> | ||
[[امام صادق(ع)]] در ارتباط با این مهم، چنین می‌فرماید: «مراد از اول آن است که خدای تبارک و تعالی قدیم است و اول قدیم است و مراد از آخر، آن است که خدای تبارک و تعالی نهایت ندارد و حدوثی به او واقع نمی‌شود و از حالی به حال دیگر تبدیل نمی‌شود.»<ref>همان.</ref><span></span> | |||
«مراد از اول آن است که خدای تبارک و تعالی قدیم است و اول قدیم است و مراد از آخر، آن است که خدای تبارک و تعالی نهایت ندارد و حدوثی به او واقع نمی‌شود و از حالی به حال دیگر تبدیل نمی‌شود.»<ref>همان.</ref> | |||
<span></span> | |||
{{مطالعه بیشتر}} | {{مطالعه بیشتر}} | ||