۱۱٬۸۷۷
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
== کوثر، ذریه رسول خدا(ص) == | == کوثر، ذریه رسول خدا(ص) == | ||
[[علامه طباطبایی]] در ذیل | [[علامه طباطبایی]] در ذیل سوره کوثر می‌نویسد: روایات بسیاری نقل شده که این سوره در پاسخ کسی نازل شده که رسول خدا(ص) را به اجاق‌کوری زخم زبان زد و این زخم زبان هنگامی بود که قاسم و عبدالله دو فرزندان رسول خدا(ص) از دنیا رفتند. | ||
و | و به جهت این‌که مقصود امید دادن به رسول خدا(ص) بود، آیه از واژه اعطاء استفاده کرد: {{قرآن|إِنَّا أَعْطَیْناک الکوثر | ||
| سوره = کوثر | |||
| آیه = ۱ | |||
| ترجمه = ما به تو کوثر عطا کردیم. | |||
}} | |||
این سوره دارای این دلالت است که فرزندان [[فاطمه(س)]]، ذریه رسول خدا(ص) هستند، و این خود یکی از خبرهای غیبی [[قرآن کریم]] است. زیرا خداوند بعد از درگذشت پیامبر، در نسل آن حضرت، برکت قرار داد.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، ترجمه موسوی همدانی، محمد باقر، قم، جامعه مدرسین، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۲۰، ص۶۳۹.</ref> | |||
بر اساس تفسیر نمونه، عرب‌ها طبق سنت خود، برای فرزند پسر اهمیت فوق‌العاده ای قائل بودند، بعد رحلت قاسم و عبدالله، آن‌ها فکر می‌کردند با رحلت حضرت محمد(ص) برنامه‌های او به خاطر نداشتن فرزند ذکور تعطیل خواهد شد و خوشحال بودند. قرآن مجید نازل شد و به طرز اعجازآمیزی در این سوره به آن‌ها پاسخ گفت و خبر داد که دشمنان او ابتر خواهند بود، بشارتی که در این سوره داده شده از یک سو ضربه ای بر امیدهای دشمنان اسلام بود و از سوی دیگر تسلی خاطری به رسول الله(ص) بود که بعد از شنیدن این لقب زشت و توطئه دشمنان، قلب پاکش غمگین و مکدر شده بود.<ref>تفسیر نمونه، همان، ج۲۷، ص۳۶۹.</ref> | بر اساس تفسیر نمونه، عرب‌ها طبق سنت خود، برای فرزند پسر اهمیت فوق‌العاده ای قائل بودند، بعد رحلت قاسم و عبدالله، آن‌ها فکر می‌کردند با رحلت حضرت محمد(ص) برنامه‌های او به خاطر نداشتن فرزند ذکور تعطیل خواهد شد و خوشحال بودند. قرآن مجید نازل شد و به طرز اعجازآمیزی در این سوره به آن‌ها پاسخ گفت و خبر داد که دشمنان او ابتر خواهند بود، بشارتی که در این سوره داده شده از یک سو ضربه ای بر امیدهای دشمنان اسلام بود و از سوی دیگر تسلی خاطری به رسول الله(ص) بود که بعد از شنیدن این لقب زشت و توطئه دشمنان، قلب پاکش غمگین و مکدر شده بود.<ref>تفسیر نمونه، همان، ج۲۷، ص۳۶۹.</ref> | ||