حضرت نوح(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

== حضرت نوح در قرآن ==

نام نوح ۴۳ مرتبه در قرآن ذکر شده است. نام یکی از سوره‌های قرآن به نام این پیامبر است. نوح خود را در میان قومش «نذیر مبین» و «رسول امین» معرفی کرده است و سالها قومش را به یکتاپرستی و اطاعت خداوند دعوت کرد و از عذاب بیم داد اما آنها او را تکذیب کردند و پس از مجادلات فراوان او را دروغگو دانستند. قوم نوح او را به سنگسار تهدید کردند.<ref>آیه ۱۱۶ سوره شعراء</ref> گفتند اگر راست می‌گویی عذابِ خداوند را برای ما بیاور. خداوند به نوح وحی کرد که زین پس کسی به تو ایمان نمی‌آورد و بدو فرمان داد که کشتی‌ای بساز و خاندانت و مؤمنان را و از هر حیوان نر و ماده‌اش را سوار کشتی کن. پس از این کار، عذاب خداوند نازل شد و همه کافران غرق شدند.

حضرت نوح آنگاه که سوار بر کشتی بود و کافران در حال غرق شدن بودند، بار دیگر از پسر خود تقاضا کرد که به آنان بپیوندد اما پسرش باز هم از پیوستن به او امتناع کرد. حضرت نوح از خداوند تقاضای هدایت و نجات پسرش را کرد اما خداوند نوح را از چنین درخواستی منع کرد.<ref>آیات ۲۵ تا ۴۹ سوره هود

 

=== اوصاف و ویژگی‌های حضرت نوح در قرآن ===

در قرآن گفته شده است ما نوح را اجابت کردیم و او و خاندانش را از اندوه بزرگ (کرب العظیم) نجات دادیم. و نام نیکی برای او در میان جهانیان قرار دادیم. در قرآن از جانب خدا بر نوح سلام و درود فرستاده شده است و او را نیکوکار و مؤمن و عبد شکور<ref>آیه ۳ سوره اسراء</ref> معرفی کرده است.<ref>آیات ۷۵ تا ۸۲ سوره صافات</ref> در قرآن از قول نوح گفته شده که به خداوند می‌گوید من شب و روز، آشکار و پنهان قوم خود را دعوت کردم اما جز به فرارشان افزوده نشد و تکبر ورزیدند.<ref>آیات سوره نوح</ref> نوح به کافران گفت من به خدا [[توکل]] کرده‌ام و شما مکر و حیله خود را به کار برید و مهلتم ندهید.<ref>آیه ۷۱ سوره یونس</ref>

{{همچنین ببینید|شکور بودن حضرت نوح}}خداوند، حضرت نوح(ع) را به سبب ویژگی‌هایی که داشت «عَبْدًا شَكُورًا؛ بنده شکرگزار» خوانده است.<ref>سوره اسراء، آیه۳.</ref> نام بردن از صفت بنده شکور، برای حضرت نوح به‌جهت خصوصیت و ظهور بیشتری بوده که در او وجود داشته و سبب گردیده خداوند او را با این صفت، نام ببرد. رسول خدا(ص) فرمود: «نوح هیچ چیزی کوچک یا بزرگ را برنمی‌داشت مگر آنکه «بسم الله و الحمدلله» می‌گفت، و به همین جهت، خداوند او را بنده شکور نامید».<ref>تفسیر درّالمنثور، بیروت، مؤسسه اعلمی للمطبوعات، ۱۴۰۲ق، ج۴، ص۱۶۲.</ref>