حدیث خوردن شام قبل از خواندن نماز مغرب

سؤال

معنا و منظور از حدیث «اذا حضر العشاء فابدؤا العشاء» چیست؟

از رسول خدا(ص) نقل شده که فرمود:

«

اِذا حَضَرَ العِشاءَ فَابدَؤا بِالعَشاءِ

هنگامی‌که وقت نماز مغرب رسید، اول شروع به غذاخوردن کنید.^[۱]

»

روایت در کتاب‌های روایی شیعه با سلسله سند نیامده است. اهل سنت در کتاب‌های مختلف آن را از رسول خدا(ص) نقل کرده‌اند.^{^{[نیازمند منبع]}}

عَشاء با فتح عین به طعامی گفته می‌شود که در اول شب می‌خورند و عِشاء با کسر عین نماز مغرب می‌باشد.^[۲]

به نماز مغرب و عشاء عشاءان (دو عشاء) گفته می‌شود و منظور از «اَلعِشاء» در این روایت نماز مغرب می‌باشد. برای این‌که وقت افطار روزه با مغرب شروع می‌شود، به این نماز نماز مغرب گفته می‌شود.^[۳] با استناد به این روایت، اگر کسی گرسنه باشد و از طرفی اذان مغرب گفته شود می‌تواند یا بهتر است اول غذا بخورد و سپس برای نماز بپاخیزد.

در توضیح این حدیث نوشته‌اند: گرسنگی آرامش و توجه قلبی را از بین می‌برد از همین رو گفته اول غذا بخورید و سپس نماز بخوانید، تا با خشوع بیشتر نماز اقامه شود.^[۴] از این‌رو هرچند اقامه نماز قبل از غذا فضیلت بیشتری دارد، اما اگر گرسنگی توانایی انسان را بر اقامه نماز با توجه از بین ببرد بهتر است اول غذا خورده و سپس نماز خوانده شود.^[۵]

منابع

↑ میرزای قمی، ابو القاسم بن محمد حسن، غنائم الأیام فی مسائل الحلال والحرام، مرکز النشر التابع لمکتب الإعلام الإسلامی، قم، چاپ اول، ۱۴۱۷ق/ ۱۳۷۵ش، ج۵، ص۳۵۱.
↑ علوی عاملی، احمد بن زین العابدین، مناهج الأخیار فی شرح الإستبصار، قم، موسسه اسماعیلیان، چاپ اول، ۱۳۹۹ق، ج۱، ص۴۶۱.
↑ محقق داماد، اثناعشر رسالة، بی‌جا، مکتبه السید الداماد، بی‌تا، ج۷، ص۶۶.
↑ حلی، الحسن بن یوسف، تذکرة الفقهاء، مؤسسة آل البیت(ع) لإحیاء التراث، قم، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۱۷۰.
↑ میرزای قمی، ابو القاسم بن محمد حسن، غنائم الأیام فی مسائل الحلال والحرام، مرکز النشر التابع لمکتب الإعلام الإسلامی، قم، چاپ اول، ۱۴۱۷ق/ ۱۳۷۵ش، ج۵، ص۳۵۱.

[1] میرزای قمی، ابو القاسم بن محمد حسن، غنائم الأیام فی مسائل الحلال والحرام، مرکز النشر التابع لمکتب الإعلام الإسلامی، قم، چاپ اول، ۱۴۱۷ق/ ۱۳۷۵ش، ج۵، ص۳۵۱.

[2] علوی عاملی، احمد بن زین العابدین، مناهج الأخیار فی شرح الإستبصار، قم، موسسه اسماعیلیان، چاپ اول، ۱۳۹۹ق، ج۱، ص۴۶۱.

[3] محقق داماد، اثناعشر رسالة، بی‌جا، مکتبه السید الداماد، بی‌تا، ج۷، ص۶۶.

[4] حلی، الحسن بن یوسف، تذکرة الفقهاء، مؤسسة آل البیت(ع) لإحیاء التراث، قم، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۱۷۰.

[5] میرزای قمی، ابو القاسم بن محمد حسن، غنائم الأیام فی مسائل الحلال والحرام، مرکز النشر التابع لمکتب الإعلام الإسلامی، قم، چاپ اول، ۱۴۱۷ق/ ۱۳۷۵ش، ج۵، ص۳۵۱.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]