حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن: تفاوت میان نسخه‌ها

امام صادق -علیه السلام- می‌فرمایند: «إِنَّ لَکُمْ لَنُوراً تُعْرَفُونَ بِهِ فِی الدُّنْیَا حَتَّی إِنَّ أَحَدَکُمْ إِذَا لَقِیَ أَخَاهُ قَبَّلَهُ فِی مَوْضِعِ النُّورِ مِنْ جَبْهَتِهِ» «... پیشانی را ببوسید که محل نور است» منظور امام چه نوری می‌باشد؟

روایت از نظر سند ضعیف و قابل اعتماد نیست و بر فرض قبول مراد از نور، نور معرفت و ایمان است که ملائکه الهی، رسول خدا، ائمه اطهار و مؤمنان وارسته، آن نور را می‌شناسند.

[[ملاصالح مازندرانی]] در شرح حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن، نوری که در مؤمن وجود دارد را  نور معرفت، [[ایمان]]، [[اخلاق]] و عمل دانسته است. به گفته او، منظور از «تُعْرَفُون؛ شناخته می‌شوند» [[فرشتگان]] و افراد صالح هستند که با نگاه به چهره مؤمن، آن نور را دیده و او را می‌شناسند.‏<ref>مازندرانی، محمد صالح، شرح الکافی-الأصول و الروضه، تهران، المکتبه الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۸۲ق، ج‏۹، ص۶۰.</ref> به نظر [[علامه مجلسی]] نیز، لازم نیست نور مؤمن را همه بشناسند؛ بلکه فرشتگان و [[معصومان(ع)]] آن را می‌بینند و ممکن است مؤمنان کامل نیز آنها را بشناسند. به گفته او، عبارت «تُعْرَفُون» اشاره به آیه ۲۹ سوره فتح دارد.{{یادداشت|سِيمَاهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ؛نشانه آنها در صورتشان از اثر سجده نمایان است}}<ref>مجلسی، محمد باقر، مرآه العقول فی شرح أخبار آل الرسول، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دوم، ۱۴۰۴ ق، ج‏۹، ص۷۸.</ref>