بحیرا: تفاوت میان نسخه‌ها

قرآن وحی الهی توسط جبرئیل به رسول‌خدا است و هیچ‌کس جز خدا کوچک‌ترین نقشی در آن ندارد. در برخی از روایات آمده است رسولخدا وی را در زمانی که از سوی خدیجه و با عمویش ابی‌طالب برای تجارت به شام می‌رفت، دیده است و بحیرا به ابی‌طالب توصیه می‌کند مراقب برادرزاده‌اش باشد زیرا وی به پیامبری مبعوث خواهد شد.

برخی می‌پندارند که رسول خدا آموزه‌های اسلامی را از وی آموخته است. با نگاهی به معارف والای قرآن ناروایی این نگرش روشن می‌شود و بحیرای راهب نمی‌تواند در یک ملاقات کوتاه کتابی به عظمت قرآن را برای رسول خدا یاد دهد. روایات نقل شده درباره این ملاقات نیز فقط می‌گوید بحیرا نشانه‌های رسالت را در حضرت دید و این بدان معناست که او پیامبری الهی است و بحیرا چیزی به او یاد نداده است.

برخی از کتاب‌های روایی و تاریخی آورده‌اند: هنگامی که [[ابوطالب]] تصمیم گرفت با کاروان تجارتی بطرف شام حرکت کند، [[رسول خدا(ص)]] را که کودکی کم سن بود با خود برد. در یکی از منزل‌ها، کاروان در نزدیکی صومعه بحیرای راهب استراحت می‌کردند که بحیرا راهب چشمش بر رسول خدا(ص) افتاد و گفت ای کودک بحق لات و عزّی آنچه از تو می‌پرسم جواب بده. رسول خدا(ص) فرمود: {{متن عربی| لَا تَسْأَلْنِي بِهِمَا فَوَ اللَّهِ مَا أَبْغَضْتُ شَيْئاً كَبُغْضِهِمَا|ترجمه=مرا به لات و عزّى سوگند مده، به خدا قسم من چيزى را مانند اين دو دشمن نمي‌دارم}} بحیراء گفت: به خدا قسمت می‌دهم هر چه به پرسم جواب بدهی، فرمود: اینک آنچه خواهی بپرس. وی سؤالاتی کرد، حضرت پاسخ داد. بعد از این راهب به ابوطالب گفت: این برادرزاده‌ات را به شهر خودش برگردان و او را از شرّ یهودیان محافظت کن، بخدا قسم اگر یهودیان وی را ببینند و آنچه را که من در وجود او دیدم ببینند به او آسیب خواهند رسانید و این برادرزاده‌ات شأن و مقامی پیدا خواهد کرد.<ref>طبرسی، فضل بن حسن، زندگانی چهارده معصوم (ترجمه إعلام الوری)، مترجم: عزیزالله عطاردی قوچانی، تهران، اسلامیه، چاپ اول، ۱۳۹۰ق، ص۲۰.</ref>

بر اساس این روایت، کاروانی از قریش به قصد تجارت به سوی شام حرکت کرد که ابوطالب به اصرار محمد(ص)، که در آن هنگام نُه<ref>بلعمی، محمدبن محمد، تاریخنامه طبری، چاپ محمد روشن، تهران، ۱۳۶۶ش، ج ۱، ص۲۰–۲۱. یعقوبی، احمد بن‌اسحاق، تاریخ یعقوبی، ترجمة محمدابراهیم آیتی، تهران، ۱۳۶۲ش، ج ۱، ص۳۶۹.</ref>یا دوازده ساله بود،<ref>بن‌سعد، الطبقات الکبری، ترجمة محمود مهدوی دامغانی، تهران ۱۳۶۵–۱۳۶۹ش، ج ۱، ص۱۱۶.</ref> او را نیز با خود برد.

این دیدار دستمایه دشمنانی بوده است که با شک در رسالت پیامبر(ص)، آموزه‌های اسلام را مجموعه‌ای از اخبار و روایات و عقایدی قلمداد کرده‌اند که وی در سفرهای پیاپی از اخبار یهود و راهبان مسیحی شنیده است.<ref>معروف حسنی، هاشم، سیرة المصطفی، بیروت، ۱۴۰۶م/۱۹۸۶ق، ص۵۳. رشیدرضا، محمد، الوحی المحمّدی، قاهره، ۱۳۸۰/م۱۹۶۰ق، ص۷۲.</ref>

 

تاریخ زندگی پیامبر خدا(ص) و چگونگی [[بعثت]] و گرفتن [[وحی]] و تبلیغ آن به مردم به‌قدری روشن است که هرگونه تأثیرپذیری پیامبر و دین او از هر دین و فرهنگی خارج از محدوده وحی الهی را نفی می‌کند و حتی در حد احتمال و تصور هم این پدیده قابل‌قبول نیست.