اگر تمام دنيا را به منافق ببخشم دوست من نخواهد شد

سؤال

حدیثی در مورد دوست داشتن و دشمنی داشتن امام علی(ع) از کتب شیعه بیان کنید؟

درگاه‌ها

امیر مومنان(ع) فرمود:

« لَوْ ضَرَبْتُ خَيْشُومَ‏ الْمُؤْمِنِ بِسَيْفِي هَذَا عَلَى أَنْ يُبْغِضَنِي مَا أَبْغَضَنِي وَ لَوْ صَبَبْتُ الدُّنْيَا بِجَمَّاتِهَا عَلَى الْمُنَافِقِ عَلَى أَنْ يُحِبَّنِي مَا أَحَبَّنِي وَ ذَلِكَ أَنَّهُ قُضِيَ فَانْقَضَى عَلَى لِسَانِ النَّبِيِّ الْأُمِّيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ أَنَّهُ قَالَ يَا عَلِيُّ لَا يُبْغِضُكَ مُؤْمِنٌ وَ لَا يُحِبُّكَ‏ مُنَافِقٌ

اگر با شمشيرم بر بينى مومن بزنم كه دشمن من شود، با من دشمنى نخواهد كرد. و اگر تمام دنيا را به منافق ببخشم تا مرا دوست بدارد، دوست من نخواهد شد. و اين بدان جهت است كه قضاى الهى جارى شد و بر زبان پيامبر امّى صلّى اللّه عليه و آله گذشت كه فرمود: اى على مؤمن تو را دشمن نگيرد و منافق تو را دوست نخواهد داشت.

»

شیخ صدوق، شیخ مفید، و شیخ طوسی نیز اصل یا مضمون این حدیث را آورده‌اند.