استفاده نکردن امامان(ع) از کرامت برای یاری دین: تفاوت میان نسخه‌ها

در کتاب‌های شیعه توانایی‌های خارق‌العاده‌ای به ائمه نسبت داده شده است. اگر این ادعاها درست بود، حتماً در زندگی ائمه اثری از آن نمودار می‌شد و آنها از این توانایی‌های خارق‌العاده برای موفقیت خویش و نصرت دین خدا استفاده می‌کردند، در حالی که در تاریخ چنین چیزی مشاهده نمی‌شود.{{پایان شبهه}}

امامان(ع) هنگامی که مقام امامت آنها مورد تردید قرار می‌گرفت و ممکن بود برخی از مردم از راه حق منحرف شوند، به اذن الهی، با نشان دادن کرامت، مقام امامت خود را ثابت می‌کردند. کرامات و توانایی‌های خارق‌العاده امامان(ع) برای انج۸ام امور شخصی یا پیشبرد اهداف دین نبود؛ مانند معجزه پیامبران(ع) که فقط برای اثبات مقام نبوت به‌کار می‌رفت و نه برای پیشبرد اهداف دین. پیامبران و امامان برای رسیدن به اهداف الهی و یاری دین از راه‌های متعارف و معمول زندگی دنیا استفاده می‌کردند.   

امام(ع) مانند نبی منصبی الهی دارد که باید برای معرفی و اثبات خود قدرت خارق‌العاده داشته باشد. امام مانند نبی، عبد و مطیع فرمان خدا است؛ بنابراین از قدرتی که خدا به او داده است، فقط در محدوده‌ای که اجازه یافته و فقط برای اثبات ارتباط آسمانی خود برای جویندگان حقیقت و اتمام حجت بر منکران، استفاده می‌کند. در آیه ۱۱ سوره ابراهیم، پیامبران مانند دیگر انسان‌ها دانسته شده‌اند که خدا بر آنها منت گذاشته و به پیامبری برگزیده است. بر اساس این آیه، پیامبران بدون اذن خدا نمی‌توانند معجزه‌ای بیاورند.   

البته پیامبران در برخی مواقع، به اذن خدا برای قوی شدن دل مؤمنان یا برای غالب شدن ترس بر دل کافران معجزه ارائه می‌کرده‌اند. امامان نیز به اذن خدا در این موارد معجزاتی ارائه کرده‌اند. یکی از سنت‌های خدا شامل شدن نصرت‌های غیبی به مؤمنان استوار و با استقامت بوده است و امامان هم مانند پیامبران به تبع استقامت خود و یارانشان، در مواقعی از این نصرت‌های غیبی بهره‌مند شده‌اند.