توّاب: تفاوت میان نسخه‌ها

تواب، از صفات خداوند، به چه معناست؟

'''توّاب،''' از صفات و اسماء الهی به معنای این است که [[خداوند]] توبه‌پذیر و بازگشت‌کننده است. به این معنا که هرگاه بنده از گناهش توبه کند و به خدا بازگردد، خدا نیز بسیار بر بنده‌اش بازمی‌گردد و او را می‌بخشد. گفته شده خداوند به سبب صفت رحمتش، توبه را می‌پذیرد. توّاب را به معنای کسی ذکر کرده‌اند که توبه بندگانش را قبول و اسباب توبه را برایشان فراهم می‌کند، و هر قدر توبه از سوی بنده تکرار شود، قبول توبه نیز از جانب خداوند تکرار می‌شود. توّاب در قرآن، یازده بار آمده و در همه موارد جز یک بار ه عنوان وصف خدا به کار رفته است.

صفت تواب از آن روی که بر وقوع فعلی از خداوند دلالت دارد صفت فعلی ثبوتی به‌شمار می‌آید. تواب به معنای نام نیکوی خداوند در ادعیه و روایات بسیاری آمده بویژه در حدیث مشهور [[اسماء حسنی]] یکی از نود و نه نام خدا برشمرده شده است. عموم متکلمان شیعه قبول توبه را بر خداوند واجب نمی‌دانند و عموم متکلمان معتزلی قبول توبه را بر خدا واجب می‌دانند.