علامه جعفری: تفاوت میان نسخه‌ها

محمدتقی جعفری متفکر و عالم  دینی  معاصر در مرداد ۱۳۰۴ در تبریز زاده  شد. وی دروس مقدماتی را در تبریز خواند و در حدود ۱۳۱۹ ش ، برای  ادامه تحصیلات  عازم  تهران  شد و به  مدرسه مروی  رفت . در تهران  دو سال  نزد شیخ  محمدرضا تنکابنی  فقه  و اصول  آموخت  و بخش  حکمت  منظومه ملاهادی  سبزواری  و بخشی  از امور عامه  اسفار را نزد میرزا مهدی  آشتیانی  فرا گرفت. در حدود ۱۳۲۳ ش به  قم  رفت  و در آنجا در حلقه درس  استادان  حوزه ، از جمله  امام خمینی  و سیدمحمد حجت کوه کمری ، شرکت  نمود و در سلک  اهل  علم  در آمد. اقامت  وی  در قم  بیش  از یک  سال  طول  نکشید و او به  سبب  بیماری  مادرش ، که  به  فوت  او انجامید، به  تبریز بازگشت. جعفری  در ۱۳۲۵ ش ، به  توصیه آیت اللّه  میرزا فتاح  شهیدی  و کمکهای مالی  او، برای  ادامه تحصیل  به  نجف  رفت  و حدود یازده  سال  در آنجا ماند.<ref>جلالی، غلامرضا، «جعفری محمدتقی»، دانشنامه جهان اسلام، تهران، بنیاد دایره المعارف اسلامی، ۱۳۹۳ش، ج۱۰، ذیل مدخل.</ref> از اساتید او در نجف می توان به شیخ  محمدکاظم  شیرازی، سیدابوالقاسم خویی، سید محمود شاهرودی، آیت اللّه  حکیم، سیدعبدالهادی  شیرازی، آیت اللّه  سیدجمال الدین  گلپایگانی، شیخ  صدرا قفقازی  و شیخ مرتضی  طالقانی نام برد.<ref>انوشه، حسن، «علامه جعفری و خیام»، کتاب ماه دین، شماره ۱۳، آبان ۱۳۷۷ش، ص۷.</ref> جعفری ، به  توصیه استادانش ، به  ایران  بازگشت  و نخست  به  قم  و سپس  به  مشهد رفت . در مشهد از آیت اللّه میلانی  گواهی  اجتهاد گرفت، سپس  مشهد را ترک  کرد و تهران  را برای  اقامت  دائم  برگزید. او در ۲۵ آبان ۱۳۷۷، بر اثر بیماری ، درگذشت و در مشهد به  خاک سپرده  شد.<ref>جلالی، غلامرضا، «جعفری محمدتقی»، دانشنامه جهان اسلام، تهران، بنیاد دایره المعارف اسلامی، ۱۳۹۳ش، ج۱۰، ذیل مدخل.</ref>

از جعفری حدود ۱۵۰ اثر علمی برجای مانده است.ص۱۹۱.

جعفری یک عالم و اندیشمند اسلامی و شیعی است که می کوشد برای پرسش های انسان معاصر پاسخ های از تعالیم اسلامی با بهره گیری از فرهنگ و ادبیات زمان بدهد. او نیز مانند بیشتر فیلسوفان اسلامی معاصر به هماهنگی عقل، وحی و کشف قايل است و فلسفه، علم، عرفان و دین را هماهنگ می داند. از این رو از روش های مختلف عقلی نقلی تجربی و عرفانی بهره می گیرد اما مشرب و نظرگاه اصلی او عقلی و فلسفی است. به گواهی آثارش،‌در کمتر بحثی است که او از تجزیه و تحلیل عقلی فاصله بگیرد.ص۱۹۲.