|
|
| (۹ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۲: |
خط ۲: |
| {{شروع متن}} | | {{شروع متن}} |
| {{سوال}} | | {{سوال}} |
| شیعیان معتقدند که از رسول خدا(ص) روایت‌شده است که هر کس برای امام حسین(ع) گریه کند به بهشت می‌رود، اما اهل سنت روایت دارند که رسول خدا(ص) فرمود اگر عزاداری کنید اهل جهنم هستید. در اختلاف بین این مسئله باید به قرآن و سنت جامع پیامبر رجوع کنیم. در قرآن هیچ مطلبی درباره استحباب عزاداری و گریه بر مردگان و اختصاصاً امام حسین نیست. حتی اسم امام حسین(ع) نیز نیامده است. در قرآن آمده است که مؤمنان باید خوشحال باشند «قل بفضل الله و برحمته فبذلک فلیفرحوا» بلکه کفار و منافقان باید بگریند و غمگین باشند. «فلیضحکوا قلیلا و لیبکوا کثیرا». در سنت پیامبر نیز ابداً از عزاداری، زیارات قبور و نوحه‌خوانی خبری نیست. بلی مقداری گریه و سوگ چندروزه بودن شیون و نوحه طبیعی است اما عزاداری‌های سالانه و ماهانه و روزانه خلاف سنت رسول خدا است. پس اعمال شیعیان در این موضوعات خلاف اسلام است. | | شیعیان از رسول خدا(ص) روایت کرده‌اند که هر کس برای امام حسین(ع) گریه کند به بهشت می‌رود، اما اهل سنت روایت دارند که رسول خدا(ص) فرمود اگر عزاداری کنید اهل جهنم هستید. حال مواجهه اهل‌سنت با شهادت و عزاداری بر امام حسین(ع) چگونه بوده است؟{{پایان سوال}} |
| {{پایان سوال}} | |
| {{پاسخ}} | | {{پاسخ}} |
| گریه و عزاداری بر امام حسین (علیه‌السلام) نه‌تنها نامشروع و یک پدیده بیگانه از دین، قران، سنت و عقلانیت نیست بلکه ازنظر دینی مشروع، مستحب، مطلوب و مورد تأیید و تأکید پیشوایان دین و شخص رسول اکرم (صلی‌الله علیه و آله) است و ازنظر عقلی نیز یک مراسم معقول و مفید و دارای آثار اجتماعی فوق‌العاده انسان‌ساز و حیات‌بخش است. نه‌تنها شیعیان بلکه علمای اهل سنت با سرودن شعر، نوشتن مقتل و برپایی عزاداری یاد امام حسین و شهدای کربلا را گرامی داشته‌اند.
| | دیدگاه اهل‌سنت، در برابر حادثه عاشورا تفاوت بنیادینی با شیعیان نداشته و آنان از این حادثه، سوگوار بوده و عوامل آن را مورد نکوهش و لعن قرار می‌دهند. علمای اهل‌سنت از پیامبر اسلام(ص) روایاتی را مبنی بر شهادت امام حسین(ع) نقل نموده‌اند: «... روزی حسین در کودکی بر پشت و گردن پیامبر(ص) بازی میکرد که جبرئیل به پیامبر(ص) گفت: آیا او را دوست داری فرمود: بلی. جبرئیل: امت تو او را خواهد کشت. و سپس محل شهادت او را به پیامبر(ص) نشان داد … .».<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد، ج ۳، ص ۲۴۲، بیروت، دار صادر؛ هیثمی، مجمع الزوائد، ج ۹، ص۱۸۷، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۰۸ ق.</ref> |
|
| |
|
| پاسخ شبهه:
| | از دیدگاه اهل‌سنت و بنابر آنچه در متون روایی آن‌ها آمده، امت اسلامی با اهل‌بیت رسول خدا آزمایش می‌شوند. در روایتی آمده که رسول خدا فرمود: زود است که شما بعد از من درباره اهل‌بیتم مورد آزمایش قرار خواهید گرفت.<ref>طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۴ص۱۹۲موصل، مکتبه الزهراء، چ۲، ۱۴۰۴ ق/ ۱۹۸۳م. تحقیق: حمدی بن عبدالمجید السلفی.</ref> این امتحان را نه تنها در واقعه عاشورا بلکه همیشگی دانسته‌اند که در هر عصری مسلمانان با موضع‌گیری در قبال این واقعه امتحان می‌شوند. تفتازانی از متکلمان مشهور اهل‌سنت معتقد است ظلمی که بر اهل‌بیت پیامبر(ص) انجام‌گرفته را نمی‌توان پنهان نمود؛ زیرا بر این ظلم جمادات و حیوانات بی‌زبان شهادت می‌دهند و نزدیک بود که زمین و آسمان بر آن گریه کنند و کوه‌ها از جا کنده شوند و صخره‌ها تکه‌تکه گردند. پس لعنت خدا بر کسی که این کار را انجام داد یا به آن راضی شد یا در این جهت کوشید. و عذاب آخرت شدیدتر و ماندگارتر است.<ref>تفتازانی، سعد الدین مسعود بن عمر، شرح مقاصد فی علم الکلام، ج۲، ص۳۰۷، پاکستان، دار النعمانیه، چ۱، ۱۴۰۱ ق.</ref> |
|
| |
|
| عزاداری از نگاه قرآن | | موضوع عزاداری امام حسین(ع) از همان آغاز یک شعار مشترک و سنت فراگیر در میان مسلمانان اعم از شیعه و سنی ظاهر گردید. ازاین‌رو شخصیت‌های مهم اهل سنت سوگواری خود را نسبت به شهادت امام حسین(ع) در قالب شعر و تألیف کتاب ابراز نموده و همچنین در برخی مناطق، اهل سنت در روز عاشورا برای امام حسین(ع) مجلس عزا برپا نموده یا در مجالس عزای شیعیان شرکت میکنند. |
|
| |
|
| روایات غیر مستندی که از شیعه و سنی در شبهه مطرح‌شده قابل‌توجه نیستند. و آیاتی هم که درباره فرح مؤمنان و گریه کافران ذکرشده هیچ ربطی به عزاداری ندارند.
| | زمانی که حضرت زینب(س) در قتلگاه فریاد برآورد: «یا محمداه … این حسین است که در بیابان افتاده، با خون خود آغشته گردیده، اعضایش قطعه‌قطعه شده، دخترانت اسیرشده‌اند و اولادت از دم تیغ گذرانده شده‌اند…»، طبری به خدا قسم یاد میکند که در این هنگام همه دوست و دشمن گریستند.<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۳، ص۳۳۶، بیروت، دار الکتب العلمیه، ج۳، ص۳۳۶.</ref> همچنین هنگامی‌که خاندان اسیر پیامبر(ص) وارد منزل یزید شدند هیچ زن و دختری از خاندان معاویه باقی نماند مگر آنکه بر حسین گریه نموده و نوحه‌سرایی کردند.<ref>تاریخ طبری، ج۳، ص۳۳۹.</ref> هنگامی‌که بشیر بن جذل به دستور امام سجاد(ع) با این شعر که «یا اهل یثرب لا مقام لکم بها * قتل الحسین فادمعی مدرار / الجسم منه بکربلا مُضرّج * والرأس منه علی القناه یدار» خبر رسیدن قافله اسیران را به اهل مدینه آورد، همه مردم مدینه در کنار اسیران و امام سجاد(ع) جمع شدند و عزای عمومی برپا کردن و با ریختن اشک به خطابه امام ۷ گوش فرا دادند.<ref>رک:ابومخنف، لوط بن یحیی، مقتل ابو مخنف، ترجمه سید علی محمد جزایری، ص۴۱۵–۴۱۸، قم، مؤلف، چ۱، ۱۳۷۸ش.</ref> |
|
| |
|
| در پاسخ به شبهه این مطلب قابل‌توجه است که در کل قرآن حتی یک آیهای که مشعر بر منع عزاداری و گریه بر امام حسین(ع) باشد وجود ندارد. بلکه از قرآن می‌توانیم بر جواز عزاداری جهت گرامی داشت شهادت امام حسین(ع) استفاده کنیم؛ زیرا این مراسم به‌قصد ابراز محبت، توسل، تعظیم، و پاسداشت خون به‌ناحق ریخته آن حضرت انجام میشود و قرآن کریم خطاب به پیامبر اکرم میفرماید: «بگو من از شما اجر رسالت جز این نخواهم که مودّت و محبّت مرا در حقّ خویشاوندان منظور دارید»<ref>قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّه فِی الْقُرْبی، شوری ،۲۳.</ref> و طبق روایاتی که از طریق شیعه و اهل سنت نقل‌شده منظور از (قربی) اهل‌بیت پیامبر یعنی علی و اولاد علی است؛ بنابراین محبت امام حسین مورد تأکید قران کریم است و هرکس امام حسین را دوست داشته باشد طبیعی است که در برابر مصائب و ظلم‌های که بر آن حضرت رفته محزون و متأثر شده و گریه میکند. مانند حضرت یعقوب که در فراق یوسف آن‌چنان گریه کرد که قرآن در توصیفش میفرماید: «آنگاه یعقوب (از شدت حزن) روی از آن‌ها بگردانید و گفت: وااسفا بر فراق یوسف! و از گریه غم چشمانش سفید شد»<ref>وَ تَوَلَّی عَنْهُمْ وَ قالَ یا أَسَفی عَلی یوسُفَ وَ ابْیضَّتْ عَیناهُ مِنَ الْحُزْن، یوسف، ۸۴.</ref> قرآن کریم در آیه دیگر به تعظیم شعائر الهی ترغیب نموده و میفرماید: «و هر کس شعائر (دین) خدا را بزرگ و محترم دارد این از صفت دل‌های باتقواست».<ref>وَ مَنْ یعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَی الْقُلُوب، حج، ۳۲.</ref> در اینکه مصداق شعائر چیست اختلاف است ولی به‌طورکلی منظور از شعائر علامت‌های است که خدا برای اطاعت و بندگی خود قرار داده است؛ بنابراین شامل هر امر مقدس و الهی میشود که موجب جلب‌توجه دل‌ها به‌سوی خدا، آخرت و پاکی‌ها بشود و این خصوصیت به نحو کامل در حادثه عاشورا و نهضت حسینی نهفته است؛ چه علامتی بهتر و بیشتر از حادثه عاشورا میتواند علامت هدایت، طاعت و بندگی باشد حادثهای که هرساله موجب بیداری و بندگی میلیون‌ها انسان را فراهم آورده و آن‌ها را برای شنیدن موعظههای از قرآن، سنت و شنیدن رشادت‌ها و مظلومیت‌های حضرت ابیعبدالله در مساجد و تکایا گرد هم میآورد. چنان‌که خود رسول اکرم فرمود: «إنّ الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه»<ref>بحرانی، سید هاشم، مدینه المعاجز، قم، مؤسسه المعارف الاسلامیه، چ۱، ۱۳۱۴، ج۴، ص۵۲.</ref> حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است.
| | برخی شعرای عرب‌زبان اهل سنت با سرودن شعر برای امام حسین(ع) سوگواری نموده‌اند. یکی از شاعران اهل سنت هنگام انتقال سر مبارک امام حسین(ع) دریکی از منازل با خون چنین نوشت: «أَتَرْجُو أُمَّه قَتَلَتْ حُسَینّا * شَفاعَه جَدِّهِ یوْمَ االْحِسَابِ».<ref>عاصمی مکی، عبدالملک بن حسین، سمط النجوم العوالی فی أنباء الأوائل والتوالی، ج۳، ص۱۹۵، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۹ق/ ۱۹۹۸م، تحقیق: عادل أحمد عبد الموجود- علی محمد معوض.</ref> همچنین شعر «أیها القاتلون جهلا حسینا * أبشروا بالعذاب والتنکیل» از سوی اهل سنت در عزای امام حسین<ref>مؤسسه فرهنگی شیعه‌شناسی، سنت عزاداری و منقبت خوانی در تاریخ شیعه امامیه، ص۶۹، تهران، شیعه‌شناسی، چ۱، ۱۳۸۴ش.</ref> در مدینه سروده شده است.<ref>ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۸، ۲۰۱، بیروت، مکتبه المعارف، بی‌تا.</ref> |
|
| |
|
| اما اینکه خداوند در قرآن به عزاداری امام حسین(ع) دستور نداده و حتی اسم امام حسین(ع) در قرآن نیامده است، دلیل بر این نمی‌شود که عزاداری امام حسین(ع) بدعت و غیر مشروع است. اگر این مطلب را بپذیریم که هر چه در قرآن به آن دستور نداده و اسمی از آن برده نشده باشد، بدعت و مخالف اسلام است، باید بسیاری از عقاید و احکام اسلامی را کنار گذاشته و آن‌ها را محکوم‌به بدعت و مخالف دین اسلام تلقی کنیم؛ مثلاً در قرآن کریم به رکعات نماز هیچ اشاره‌ای نشده است و از ارکان و مراسم حج نام‌برده نشده است و …، پس با این منطق باید همه این امور مخالف با دین اسلام تلقی شوند.
| | خالد بن معدان یکی از بزرگان تابعین در نزد اهل سنت<ref>سنت عزاداری و منقبت خوانی در تاریخ شیعه امامیه، ص۶۹.</ref> در هنگام ورود کاروان اسیران به شام،<ref>ابن شهر آشوب، مناقب آل أبی طالب، ج۳، ص۲۶۳، نجف اشرف، مطبعه الحیدریه، ۱۳۷۶ق/۱۹۵۶م.</ref> محمد بن ادریس شافعی رئیس مذهب شافعی در قصیده‌ای که با شعر «وممّا نفی نومی وشیب لمتی * تَصاریف أیام لَهُنّ خُطُوبُ» آغاز گردیده و به شعر «هم شفعائی یوم حشری وموقفی * وبغضهم للشافعی ذنوب»<ref>قندوزی، شیخ سلیمان، ینابیع الموده لذوی القربی، ج۳، ص۴۸، دار الأسوه للطباعه والنشر، چ۱، ۱۴۱۶ق. تحقیق: سید علی جمال أشرف الحسینی</ref> به پایان می‌رسد، برای امام حسین(ع) نوحه‌سرایی نموده‌اند. |
|
| |
|
| عزاداری از منظر روایات | | مقتل‌نویسی اهل سنت برای امام حسین نیز از مصادیق عزاداری به‌شمار می‌آید؛ عبدالله بن محمد بن ابی الدنیا اُمَوی (م ۲۸۱ ق)، عبدالله بن محمد بَغَوی(۲۱۴–۳۱۷ق)، معروف به «حافظ بغوی»، محمد بن عمر واقدی (۱۳۰–۲۰۷ق)، موفّق بن احمد خوارزمی مکّی (م ۵۶۸ ق) مشهور به اَخطَب خوارزمی، سلیمان بن احمد طَبَرانی (۲۶۰–۳۶۰ ق)، محمود بن عثمان حنفی (۸۷۸–۹۳۸ ق)، معروف به لامعی برخی از علمای برجسته اهل‌سنت هستند که کتابهایی به نام مقتل الحسین(ع) نوشته‌اند. |
|
| |
|
| در منابع شیعه روایاتی بسیاری داریم که اولین گریه کننده بر امام حسین، شخص پیغمبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) بوده است. مانند روایتی که میگوید: «روز ولادت امام حسین بعدازآنکه رسول اکرم توسط جبرئیل از کشته شدن امام حسین (علیه‌السلام) آگاه شد گریه کرد و در جواب کسی که از سبب گریه سؤال کرده بود، فرمود: گریه میکنم بر فرزندم حسین که گروهی باغیهای کافر از بنی‌امیه او را میکشند» و روایاتی دیگر از این قبیل.<ref>ر. ک. مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چ۲، ۱۴۰۳، ج۴۴، صص ۲۳۰. ۲۳۸.</ref> البته این‌ها تنها روایاتی است که از رسول اکرم نقل‌شده وگرنه روایات منقول از ائمه دیگر مانند امام باقر، امام صادق، امام رضا و سایر ائمه که صریحاً به دوستان و پیروان خود، دستور برپائی مراسم عزاداری و گریه داده‌اند بسیار زیادند که در مقاله نیازی به ذکر آن‌ها نیست.
| | افزون بر این‌ها بزرگان و عالمان صاحب اعتبار حنفی و شافعی، نسل‌اندرنسل، سنّت سوگواری امام حسین(ع) را رعایت کرده‌اند. خواجه ابونصر ماشاده، از شخصیت‌های اهل سنت اصفهان، هرساله در روز عاشورا، آیین سوگواری امام حسین(ع) را با ناله و فریاد، به پا می‌داشته است. در همدان که لشکرگاه ترکان سلجوقی بوده است، مجدالدین مُذکِّر هَمَدانی، هرساله در روز عاشورا مراسم سوگواریِ پُرشوری برگزار میکرد که موجب تعجب قمی‌ها شده بود. در نیشابور، ابو المعالی نجم بن ابی‌القاسم بُزاری حنفی مذهب، در روز عاشورا، آیین سوگواری را به‌طور کامل، برگزار می‌کرده و عمامه از سر برمی‌داشته، بر سرش خاک می‌پاشیده و گریه و فریاد داشت.<ref>نرم‌افزار دانشنامه امام حسین(ع) ج۱۰، ص۱۶۴–۱۶۵، مؤسسه علمی ـ فرهنگی دارالحدیث، تحت اشراف محمد محمدی ری شهری.</ref> |
|
| |
|
| از مجموع آنچه ذکر شد، هر انسان منصفی به مشروعیت و بلکه استحباب و مطلوب بودن مسئله عزاداری شهدای کربلا ازنظر سنت پیامبر و ائمه دین به‌خوبی پی میبرد. اینکه شیعیان هرساله مجالس عزاداری و سوگواری بر امام شهید خود را برپا کرده و از مقام، منزلت و رشادت آن حضرت که درراه حق و عدالت از جان خود ویارانش گذشت؛ تجلیل و تکریم میکنند و از دشمنانش بیزاری میجویند، نه‌تنها هیچ منافاتی با توحید و مبانی دین اسلام ندارد، بلکه موافق با مبانی دین اسلام است. | | در دوره سلجوقیان (۴۲۷–۵۸۸ق) باوجود سختگیری‌ها، محمد بن عبدالله بلخی (م۵۹۶ق) از عالمان مشهور اهل‌سنت در مدرسه نظامیه بغداد پس از وعظ و سخنرانی برای عالمان و طلاب نظامیه اهل‌سنت روضه می‌خواند و برای مصائب اهل‌بیت(ع) اشک می‌ریختند. همچنین علی بن الحسین غزنوی از عالمان و خطیبان معروف بغداد نیز به سوگواری اهل‌بیت می‌پرداخت.<ref>رک: سنت عزاداری و منقبت خوانی در تاریخ شیعه امامیه، ص۸۹–۹۰.</ref> |
|
| |
|
| عزاداری عاشورا از دیدگاه اهل سنت
| | در زمان تیموریان جلسات روضه‌خوانی در میان اهل سنت بسیار رایج بوده است و ازاین‌رو ملاحسین واعظ کاشفی که خود حنفی مذهب بوده است کتابی به نام «روضه الشهداء» تألیف نمود که بعدها شیعیان نیز از این کتاب برای مجالس عزاداری امام حسین(ع) استفاده می‌کرده‌اند و با تأسی از همین کتاب، مراسم عزاداری امام حسین(ع) به روضه‌خوانی معروف گردیده است.<ref>مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، ج۱۷، ص۹۵، تهران، صدرا، بی‌تا.</ref> |
| | |
| دیدگاه اهل سنت، در برابر حادثه عاشورا هیچ تفاوتی با دیدگاه مذهب شیعه ندارد. آنان از این حادثه ناگوار، غمگین و سوگوار بوده و عوامل آن را مورد نکوهش و لعن قرار می‌دهند. این ادعا از مطالب زیر به دست می‌آید:
| |
| | |
| ۱. علمای اهل سنت از پیامبر اسلام(ص) روایاتی را مبنی بر شهادت امام حسین(ع) نقل نموده مثلاً: «... روزی حسین در کودکی بر پشت و گردن پیامبر(ص) بازی میکرد که جبرئیل به پیامبر(ص) گفت آیا او را دوست داری فرمود بلی. جبرئیل گفت امت تو او را خواهد کشت. و سپس محل شهادت او را به پیامبر(ص) نشان داده و مشتی خاک سرخ‌رنگ را از آن محل برداشته و به ام سلمه داد…».<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد، ج ۳، ص ۲۴۲، بیروت، دار صادر؛ هیثمی، مجمع الزوائد، ج ۹، ص۱۸۷، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۰۸ ق.</ref>
| |
| | |
| ۲. اهل سنت روایاتی را درباره حوادث روز عاشورا و حوادث بعدازآن نقل نموده که دریکی از این روایات چنین آمده است: «هنگامی‌که حسین بن علی کشته شد آفاق آسمان تا چندین ماه رنگ سرخ را به خود گرفته بود و این سرخی آسمان حکایت از گریه آن داشته است.»<ref>سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور، ج۷، ص۴۱۳، بیروت، دار الفکر، ۱۹۹۳م؛ ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، تفسیر ابن کثیر، ج۴، ص۱۴۳، بیروت، دار ا لفکر، ۱۴۰۱ ق؛ طبری، محمد بن جریر، تفسیر طبری، ج۲۵، ص۱۲۴، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۵ ق.</ref>
| |
| | |
| بیشتر مفسرین اهل سنت این سخن را در ذیل آیه «فَما بَکَتْ عَلَیهِمُ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ»<ref>دخان، ۲۹.</ref> آورده‌اند.<ref>رک: اندلسی، عبد الحق بن غالب، المحرز الوجیزفی تفسیر الکتاب العزیز، ج۵، ص۷۳، لبنان، دار الکتب العلمیه، چ۱، ۱۴۱۳ق/ ۱۹۹۳م، تحقیق: عبد السلام عبد الشافی محمد؛ بغوی، تفسیر بغوی، ج۴، ص۱۵۲، بیروت، دار المعرفه، بی‌تا، تحقیق: خالد عبد الرحمن العک؛ طبری، محمد بن جریر، جامع البیان عن تأویل آی القرآن، ج۲۵، ص۱۲۴، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۵ق؛ قرطبی، محمد بن أحمد، الجامع لأحکام القرآن، ج۱۶، ص۱۴۱، قاهره، دار الشعب، بی تا و…</ref> در تفسیر ابن ابی‌حاتم آمده است که آسمان از زمانی که دنیا بوده است بر هیچ‌کسی نگریسته است مگر بر دو نفر؛ یکی یحیی بن ذکریا و دیگری حسین بن علی. از زید بن زیاد نقل‌شده که چون‌که حسین کشته شد آفاق آسمان چهار ماه رنگ سرخ را به خود گرفته بود و از عطاء نقل‌شده که گریستن آسمان سرخ شدن اطراف آن است.<ref>رازی، عبد الرحمن بن محمد، تفسیر ابن ابی‌حاتم، ج۱۰، ص۳۲۸۹، صیدا، المکتبه العصریه، تحقیق: أسعد محمد الطیب.</ref>
| |
| | |
| از دیدگاه اهل سنت بنا بر آنچه در متون روایی آن‌ها آمده، امت اسلامی با اهل‌بیت رسول خدا در آزمایش قرار دارد؛ زیرا بنا بر نقل خالد بن عرفطه رسول خدا فرموده بودند زود است که شما بعد از من درباره اهل‌بیتم مورد آزمایش قرار خواهید گرفت.<ref>طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۴ص۱۹۲موصل، مکتبه الزهراء، چ۲، ۱۴۰۴ ق/ ۱۹۸۳م. تحقیق: حمدی بن عبدالمجید السلفی.</ref> این امتحان و ابتلا تا پایان تاریخ همچنان ادامه دارد و لذا همان‌گونه که در روز عاشورا بسیاری از مسلمانان در معرض امتحان قرار گرفتند و فقط تعداد معدودی از این امتحان سربلند بیرون آمدند، امروز نیز مسلمانان با موضع‌گیری در قبال این واقعه همچنان امتحان می‌شوند و هرکه به دلیل محبتی که نسبت به امام حسین(ع) و خاندان رسول خدا(ص) دارد از آن غمگین شود و کسانی را که باعث این حادثه شده و ظلم‌هایی را بر این خاندان پاک روا داشتند از خود طرد کنند سربلند خواهند بود. به همین دلیل تفتازانی از متکلمین بنام اهل سنت میگوید: ظلمی که بر اهل‌بیت پیامبر(ص) انجام‌گرفته نمی‌توان آن را پنهان نمود؛ زیرا بر این ظلم که درنهایت شقاوت بوده جمادات و حیوانات بی‌زبان شهادت می‌دهند و نزدیک بود که زمین و آسمان بر آن گریه کنند و کوه‌ها از جا کنده شوند و صخره‌ها تکه‌تکه گردند. پس لعنت خدا بر کسی که این کار را انجام داد یا به آن راضی شد یا در این جهت کوشید. و عذاب آخرت شدیدتر و ماندگارتر است.<ref>تفتازانی، سعد الدین مسعود بن عمر، شرح مقاصد فی علم الکلام، ج۲، ص۳۰۷، پاکستان، دار النعمانیه، چ۱، ۱۴۰۱ ق.</ref>
| |
| | |
| به‌یقین می‌توان گفت علمای آگاه اهل سنت نیز به خاطر واقعه عاشورا محزون و ماتم‌زده هستند. موضوع عزاداری امام حسین(ع) از همان آغاز یک شعار مشترک و سنت فراگیر در میان مسلمانان اعم از شیعه و سنی ظاهر گردید. ازاین‌رو شخصیت‌های مهم اهل سنت سوگواری خود را نسبت به شهادت امام حسین(ع) در قالب شعر و تألیف کتاب برای عزاداری ابراز نموده و همچنین در برخی مناطق، اهل سنت در روز عاشورا برای امام حسین(ع) مجلس عزا برپا نموده یا در مجالس عزای شیعیان شرکت میکنند. ما در اینجا به علت طولانی نشدن مقاله و فقط برای پاسخ به این شبهه به چند نمونه از عزاداری علمای اهل سنت اشاره می‌کنیم:
| |
| | |
| الف. اولین عزاداری امام حسین(ع) از سوی مسلمانان شیعه و سنی و حتی دشمنان امام حسین(ع) درزمانی برپا گردید که حضرت زینب(س) در قتلگاه فریاد برآورد: «یا محمداه … این حسین است که در بیابان افتاده، با خون خود آغشته گردیده، اعضایش قطعه‌قطعه شده، دخترانت اسیرشده‌اند و اولادت از دم تیغ گذرانده شده‌اند…»، طبری به خدا قسم یاد میکند که در این هنگام همه دوست و دشمن گریستند.<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۳، ص۳۳۶، بیروت، دار الکتب العلمیه، ج۳، ص۳۳۶.</ref> همچنین هنگامی‌که خاندان اسیر پیامبر(ص) وارد منزل یزید شدند هیچ زن و دختری از خاندان معاویه باقی نماند مگر آنکه بر حسین گریه نموده و نوحه‌سرایی کردند و سه روز به این عزاداری ادامه دادند.<ref>تاریخ طبری، ج۳، ص۳۳۹.</ref> هنگامی‌که بشیر بن جذل به دستور امام سجاد(ع) با این شعر که «یا اهل یثرب لا مقام لکم بها * قتل الحسین فادمعی مدرار / الجسم منه بکربلا مُضرّج * والرأس منه علی القناه یدار» خبر رسیدن قافله اسیران را به اهل مدینه آورد، همه مردم مدینه در کنار اسیران و امام سجاد(ع) جمع شدند و عزای عمومی برپا کردن و با ریختن اشک به خطابه امام ۷ گوش فرا دادند.<ref>رک:ابومخنف، لوط بن یحیی، مقتل ابو مخنف، ترجمه سید علی محمد جزایری، ص۴۱۵–۴۱۸، قم، مؤلف، چ۱، ۱۳۷۸ش.</ref>
| |
| | |
| با توجه به اینکه شهادت امام حسین(ع) و یاران باوفای آن حضرت یک امر استثنایی بوده و برای حفظ اسلام این حادثه ناگوار اتفاق افتاد، شیعه و سنی یاد این حادثه را با عزاداری و سرودن شعر و نوشتن کتاب مقتل زنده نگه می‌دارند. به همین دلیل برخی از شعرای عرب‌زبان اهل سنت با سرودن شعر برای امام حسین(ع) سوگواری نموده‌اند. یکی از شاعران اهل سنت هنگام انتقال سر مبارک امام حسین(ع) دریکی از منازل با خون چنین نوشت: «أَتَرْجُو أُمَّه قَتَلَتْ حُسَینّا * شَفاعَه جَدِّهِ یوْمَ االْحِسَابِ».<ref>عاصمی مکی، عبدالملک بن حسین، سمط النجوم العوالی فی أنباء الأوائل والتوالی، ج۳، ص۱۹۵، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۹ق/ ۱۹۹۸م، تحقیق: عادل أحمد عبد الموجود- علی محمد معوض.</ref> همچنین اشعار «أیها القاتلون جهلا حسینا * أبشروا بالعذاب والتنکیل / کل أهل السماء یدعو علیکم * ونبی ومرسل وقبیل / قد لعنتم علی لسان ابن داود * وموسی وصاحب الأنجیل» از سوی اهل سنت در عزای امام حسین<ref>مؤسسه فرهنگی شیعه‌شناسی، سنت عزاداری و منقبت خوانی در تاریخ شیعه امامیه، ص۶۹، تهران، شیعه‌شناسی، چ۱، ۱۳۸۴ش.</ref> در مدینه سروده شده است.<ref>ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۸، ۲۰۱، بیروت، مکتبه المعارف، بی‌تا.</ref>
| |
|
| |
|
| خالد بن معدان یکی از بزرگان تابعین در نزد اهل سنت<ref>سنت عزاداری و منقبت خوانی در تاریخ شیعه امامیه، ص۶۹.</ref> در هنگام ورود کاروان اسیران به شام،<ref>ابن شهر آشوب، مناقب آل أبی طالب، ج۳، ص۲۶۳، نجف اشرف، مطبعه الحیدریه، ۱۳۷۶ق/۱۹۵۶م.</ref> محمد بن ادریس شافعی رئیس مذهب شافعی در قصیده‌ای که با شعر «وممّا نفی نومی وشیب لمتی * تَصاریف أیام لَهُنّ خُطُوبُ» آغاز گردیده و به شعر «هم شفعائی یوم حشری وموقفی * وبغضهم للشافعی ذنوب»<ref>قندوزی، شیخ سلیمان، ینابیع الموده لذوی القربی، ج۳، ص۴۸، دار الأسوه للطباعه والنشر، چ۱، ۱۴۱۶ق. تحقیق: سید علی جمال أشرف الحسینی</ref> به پایان می‌رسد، برای امام حسین(ع) نوحه‌سرایی نموده‌اند.
| | در اینکه ملاحسین کاشفی از اهل‌سنت بوده است تردیدی وجود ندارد زیرا عالم حنفی اهل سنت در کشف‌الظنون از او به مولانا حسین بن علی کاشفی مشهور به واعظ هروی یاد نموده<ref>قسطنطینی رومی حنفی، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون عن أسامی الکتب والفنون، ج۱، ص ۳۸–۳۹، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۳ق/ ۱۹۹۲م.</ref> و کتاب‌های مهمی به زبان فارسی از او نام‌برده که بر طبق مبانی اعتقادی و فقهی اهل سنت نگاشته شده است.<ref>رک: همان، صص ۴۴۶، ۶۱۳، ۶۴۶، ۸۷۸، ۹۰۳ و ۹۲۶.</ref> |
|
| |
|
| مقتل‌نویسی اهل سنت برای امام حسین نیز از مصادیق عزاداری به‌شمار می‌آید؛ عبدالله بن محمد بن ابی الدنیا اُمَوی) م ۲۸۱ ق)، عبدالله بن محمد بَغَوی(۲۱۴–۳۱۷ق)، معروف به «حافظ بغوی»، محمد بن عمر واقدی (۱۳۰–۲۰۷ق)، موفّق بن احمد خوارزمی مکّی (م ۵۶۸ ق) مشهور به اَخطَب خوارزمی، سلیمان بن احمد طَبَرانی (۲۶۰–۳۶۰ ق)، محمود بن عثمان حنفی (۸۷۸–۹۳۸ ق)، معروف به لامعی برخی از علمای برجسته اهل سنت هستند که کتابهایی به نام مقتل الحسین(ع) نوشته‌اند.
| | «اهل بیت رسول‌الله ـ علیهم السلام ـ تاریخ جهاد در اسلام را ساخته‌اند. یکی از این قهرمانان جاوید تاریخ، سیدالشهدا، حضرت اباعبدالله الحسین(ع) است. وی برای حاکمیت کلمه لااله الاالله، مجاهدت کرد. حسین فرزند مصطفی و خدیجه، پسرعلی و فاطمه و برادر حسن مجتبی ـ علیه السلام ـ است و اسلام از جهاد او زنده است». این جملات را چندسال قبل، «شیخ محمد فرحات» امام مسجد الازهر در سالروز تولد حضرت امام حسین(ع) و در خطبه اول نمازجمعه بیان داشت.<ref>«[https://www.mashreghnews.ir/news/11420/تشيع-در-مصر تشیع در مصر]»، سایت مشرق نیوز.</ref> |
|
| |
|
| افزون بر این‌ها بزرگان و عالمان صاحب اعتبار حنفی و شافعی، نسل‌اندرنسل، سنّت سوگواری امام حسین(ع) را رعایت کرده‌اند. خواجه ابونصر ماشاده، از شخصیت‌های اهل سنت اصفهان، هرساله در روز عاشورا، آیین سوگواری امام حسین(ع) را با ناله و فریاد، به پا می‌داشته است. در همدان که لشکرگاه ترکان سلجوقی بوده است، مجدالدین مُذکِّر هَمَدانی، هرساله در روز عاشورا چنان مراسم سوگواریِ پُرشوری برگزار میکرد که مایه تعجّب قمی‌ها شده بود. در نیشابور، ابو المعالی نجم بن ابی‌القاسم بُزاری حنفی مذهب، در روز عاشورا، آیین سوگواری را به‌طور کامل، برگزار می‌کرده و عمامه از سر برمی‌داشته، بر سرش خاک می‌پاشیده و گریه و فریاد او، از حد، بیرون بوده است.<ref>نرم‌افزار دانشنامه امام حسین(ع) ج۱۰، ص۱۶۴–۱۶۵، مؤسسه علمی ـ فرهنگی دارالحدیث، تحت اشراف محمد محمدی ری شهری.</ref>
| | اهل تسنن در مناطق مختلف افغانستان مانند کابل، ولایت بدخشان و به ویژه در ولایت بلخ و مزارشریف برای شهدای کربلا مجالس سوگواری برپا میکنند. در اندونزی، مالزی و جنوب فیلیپین نیز مسلمانان که غالباً سنی شافعی هستند در روز عاشورا سوگواری میکنند. ترکمن‌های ایران که پیرو مذهب حنفی هستند در روزهای عاشورا و اربعین سوگواری میکنند و حتی دسته‌های عزاداری راه می‌اندازند. در بین کردهای سنی مذهب ایران و عراق نیز عزاداری امام حسین(ع) بسیار رواج دارد. در کردستان ایران با آغاز ماه محرم مراسم جشن یا عروسی برگزار نمی‌شود. برخی زنان کرد از اول تا پایان محرم، سرمه به چشم نمی‌زنند. در شهر سنندج مردم در شب عاشورا به مقبره پیر عمر می‌روند و تا پاسی از شب با روشن کردن شمع به دعا و ذکر می‌پردازند. برخی کردهای ایران به حضرت ابوالفضل(ع) توسل میکنند و به نام آن حضرت نذر میکنند. شاعران کرد نیز اشعار و مراثی با ارزشی درباره امام حسین(ع) سروده‌اند.<ref>«[https://www.karbobala.com/articles/info/1860/عزاداری-اهل%26zwnj--تسنن-برای-امام%26zwnj--حسین--ع عزاداری اهل‌تسنن برای امام حسین(ع)]»، پایگاه تخصصی امام حسین(ع).</ref> |
| | |
| در دوره سلجوقیان (۴۲۷–۵۸۸ق) باوجود سختگیری‌های آنان، محمد بن عبدالله بلخی (م۵۹۶ق) یکی از عالمان بنام اهل سنت در مدرسه نظامیه بغداد پس از وعظ و سخنرانی برای عالمان و طلاب نظامیه اهل سنت روضه می‌خواند و برای مصائب اهل‌بیت (علیهم‌السلام) اشک می‌ریختند. همچنین علی بن الحسین غزنوی از عالمان و خطیبان معروف بغداد نیز به سوگواری اهل‌بیت می‌پرداخت.<ref>رک: سنت عزاداری و منقبت خوانی در تاریخ شیعه امامیه، ص۸۹–۹۰.</ref> | |
| | |
| در زمان تیموریان جلسات روضه‌خوانی در میان اهل سنت بسیار رایج بوده است و ازاین‌رو ملاحسین واعظ کاشفی که خود حنفی مذهب بوده است کتابی به نام «روضه الشهداء» تألیف نمود که بعدها شیعیان نیز از این کتاب برای مجالس عزاداری امام حسین(ع) استفاده می‌کرده‌اند و با تأسی از همین کتاب، مراسم عزاداری امام حسین(ع) به روضه‌خوانی معروف گردیده است.<ref>مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، ج۱۷، ص۹۵، تهران، صدرا، بی‌تا.</ref>
| |
|
| |
|
| در اینکه ملاحسین کاشفی از اهل سنت بوده است تردیدی وجود ندارد زیرا عالم حنفی اهل سنت در کشف‌الظنون از او به مولانا حسین بن علی کاشفی مشهور به واعظ هروی یاد نموده<ref>قسطنطینی رومی حنفی، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون عن أسامی الکتب والفنون، ج۱، ص ۳۸–۳۹، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۳ق/ ۱۹۹۲م.</ref> و کتاب‌های مهمی به زبان فارسی از او نام‌برده که بر طبق مبانی اعتقادی و فقهی اهل سنت نگاشته شده است.<ref>رک: همان، صص ۴۴۶، ۶۱۳، ۶۴۶، ۸۷۸، ۹۰۳ و ۹۲۶.</ref>
| | و أما ما جرى بعدهم من الظلم على أهل بيت النبي (صلى اللّه عليه و سلّم) فمن الظهور بحيث لا مجال للإخفاء، و من الشناعة بحيث لا اشتباه على الآراء، إذ تكاد تشهد به الجماد و العجماء، و يبكي له من في الأرض و السماء، و تنهد منه الجبال، و تنشق الصخور، و يبقى سوء عمله على كر الشهور و مر الدهور، فلعنة اللّه على من باشر، أو رضي، أو سعى، و لعذاب الآخرة أشد و أبقى.<ref>[https://lib.eshia.ir/71426/5/311 شرح المقاصد] نویسنده : التفتازاني، سعد الدين جلد : 5 صفحه : 311</ref> |
|
| |
|
| نتیجه:
| | از دیدگاه اهل سنت، امت اسلامی با اهل‌بیت رسول خدا در آزمایش قرار دارد؛ زیرا رسول خدا فرموده بودند زود است که شما بعد از من درباره اهل‌بیتم مورد آزمایش قرار خواهید گرفت.<ref>المعجم الکبیر، ج۴ص۱۹۲.</ref> |
|
| |
|
| ازآنچه بیان شد این نتیجه حاصل گردید که امام حسین(ع) برای حفظ اسلام از انحراف به شهادت رسید و زنده نگه‌داشتن نهضت کربلا با برپایی مراسم عزاداری و سخنرانی امکان‌پذیر است و به همین دلیل بعد از گذشت چهارده قرن، نه‌تنها این نهضت به فراموشی سپرده نشده، بلکه بیش‌ازپیش در میان مسلمانان جهان زنده‌تر گردیده و حتی غیرمسلمانان از این مراسم و یاد امام حسین(ع) بهره می‌برند.
| | این امتحان و ابتلا تا پایان تاریخ همچنان ادامه دارد و لذا همان‌گونه که در روز عاشورا بسیاری از مسلمانان در معرض امتحان قرار گرفتند، امروز نیز مسلمانان با موضع‌گیری در قبال این واقعه همچنان امتحان می‌شوند و هرکه به دلیل محبتی که نسبت به امام حسین (علیه‌السلام) و خاندان رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله) دارد از آن غمگین شود و کسانی را که باعث این حادثه شده از خود طرد کنند سربلند خواهند بود. به همین دلیل تفتازانی از متکلمین بنام اهل سنت میگوید: ظلمی که بر اهل‌بیت پیامبر (صلی‌الله علیه و سلم) انجام‌گرفته نمی‌توان آن را پنهان نمود؛ زیرا بر این ظلم که درنهایت شقاوت بوده جمادات و حیوانات بی‌زبان شهادت می‌دهند و نزدیک بود که زمین و آسمان بر آن گریه کنند و کوه‌ها از جا کنده شوند و صخره‌ها تکه‌تکه گردند. پس لعنت خدا بر کسی که این کار را انجام داد یا به آن راضی شد یا در این جهت کوشید. و عذاب آخرت شدیدتر و ماندگارتر است.<ref>تفتازانی، سعد الدین مسعود بن عمر، شرح مقاصد فی علم الکلام، ج۲، ص۳۰۷، پاکستان، دار النعمانیه، چ۱، ۱۴۰۱ ق.</ref> |
|
| |
|
| | مسئله عاشورا و شهادت امام حسین (علیه‌السلام) آن‌قدر مهم است که علمای آگاه و معتدل اهل سنت به خاطر واقعه عاشورا محزون و ماتم‌زده هستند. ازاین‌رو، شخصیت‌های مهم اهل سنت سوگواری خود را نسبت به شهادت امام حسین (علیه‌السلام) در قالب شعر و مقتل نویسی و برگزاری مراسم عزاداری ابراز نموده و همچنین در برخی مناطق، در روز عاشورا برای امام حسین (علیه‌السلام) مجلس عزا برپا نموده یا در مجالس عزای شیعیان شرکت میکنند. |
| == منابع == | | == منابع == |
| {{پانویس|۲}} | | {{پانویس|۲}} |