کارکرد اعتقاد به معاد: تفاوت میان نسخه‌ها

کارکرد اعتقاد به [[معاد]] و [[قیامت]] در زندگی چیست؟

{{پاسخ}}اعتقاد به آخرت و معاد سومین رکن از ارکان اعتقادی [[اسلام]] محسوب می‌شود. به گونه‌ای که اگر کسی معاد را نپذیرد گویا آن دو رکن دیگر یعنی توحید و [[نبوت]] را هم نپذیرفته است. اعتقاد به آخرت از جمله اموری است که در عقاید، رفتار و اخلاق [[انسان]] نقش به سزایی دارد، به گونه‌ای که حتی اعتقاد به [[توحید]] چنین تأثیری ندارد.

 

 

===درک ناپایداری زندگی دنیوی===

تأثیری که اعتقاد به قیامت و آخرت و یادآوری آن در شئون فکری انسان دارد این است که آدمی خود را و همه چیز را با یک دید واقع بینانه می‌نگرد و انسان خود را جزئی از اجزای این جهان گذرا می‌داند که مجموعاً به سوی یک جهان جاوید و ابدی در سیر و حرکت هستند.<ref>ر. ک. همان، ص ۱۳۲.</ref>

وقتی انسان با نگاهی واقع بینانه به دنیای ناپایدار برسد، احساسات و غرایز درونی خود را تعدیل نموده و با توجه به مقصود و هدفی که در پیش دارد آنها را محدود می‌سازد. اعتقاد به معاد و کیفر و پاداش الهی انسان را فردی وظیفه‌شناس می‌کند. آدمی با اعتقاد به آخرت و توجه به عذاب‌های دردناک، نمی‌تواند بی‌تفاوت باشد و مقایسه دنیای زودگذر و آخرت جاویدان، انسان را در به دست آوردن راحتی و آسایش آخرت تشویق می‌کند.

در حقیقت اعتقاد به معاد و یاد مرگ و قیامت پرده غفلت را از پیش روی انسان برمی‌دارد و او را متوجه حیات جاودانه آخرت می‌کند تا گرفتار گناه و جنایت و فساد نشود. بنابر این یکی از راه‌های نجات از هواهای نفسانی و تعدیل غرایز درونی این است که متوجه باشیم نهایت کار ما، مرگ است و به زودی از این دنیا به آخرت سفر می‌کنیم و نتیجه اعمال و کردار و عقاید خود را ملاقات می‌کنیم.

وقتی انسان با یاد مرگ و آخرت تربیت یافت، چنین باوری «ضمانت اجرایی» دارد و طبق همین باور و اعتقاد همه اخلاق و کردار و عقاید خود را پایه‌ریزی می‌کند ولی انسانی که از یاد مرگ و قیامت غافل است دلیلی ندارد، مقید به قانون باشد در نتیجه به هر عملی دست می‌زند. در نتیجه یاد مرگ و قیامت و آخرت و باور داشتن آنها نه تنها غرایز انسانی را تعدیل می‌کند و جلو تجاوزات غریزی آدمی را می‌گیرد بلکه باعث پرورش و رشد فضایل او هم می‌گردد چون کسی که همیشه به یاد قیامت است همه اعمال و رفتارش را تحت مراقبت قرار می‌دهد و سعی و کوشش خود را در مسیر جلب رضایت خداوند متعال قرار می‌دهد.<ref>ر. ک. همان، ص ۱۳۲–۱۳۴؛ ر.ک. مصباح یزدی، محمد تقی، پند جاوید، ص ۲۸۵–۲۸۹؛ ر.ک. سبحانی، جعفر، معاد انسان و جهان، ص ۱۷؛ ر.ک. جوادی آملی، عبدالله، معاد در قرآن تفسیر موضوعی، ج ۴، ص ۲۲ و ۲۴ و ۲۹–۳۰ و ۳۴.</ref>

اینجا حکومت‌های بشری در تأمین عدالت اجتماعی به بن‌بست می‌رسند؛ ولی اجتماعی که زیربنای برنامه‌های آن را ایمان و ترس از خدا تشکیل می‌دهد این چنین نیست. زیرا کیفر گناه یا عذاب‌های اخروی بهترین ضامن اجرای قوانین خواهند بود.<ref>ر. ک. سبحانی، جعفر، معاد انسان و جهان، ص ۱۹.</ref>

تصور مرگ و جهان پس از مرگ و مسئله قیامت، زندگی را برای انسان تلخ نمی‌کند و او را از فعالیت و کوشش در امور زندگانی باز نمی‌دارد. چرا که علت فعالیت انسان در امور زندگی حس احتیاج است و با یاد مرگ و قیامت حس احتیاج از بین نمی‌رود. بله یاد آخرت و قیامت باعث می‌شود که از زیاده‌روی در شهوت‌پرستی جلوگیری شود و او در طریقی قرار گیرد که بداند هر کار نیکی که انجام دهد، پاداش آن کار را خواهد دید، پس سعی و کوشش خود را به همین طریق معطوف می‌نماید.<ref>ر. ک. طباطبایی، سید محمد حسین، مجموعه مقالات، ج ۲، ص ۱۳۲.</ref>

 

 

*جوادی آملی، عبدالله، معاد در قرآن (تفسیر موضوعی، ج ۴) مرکز نشر اسراء.