سرنوشت انسان: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - ' ص ' به ' ص'
جزبدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' ص ' به ' ص')
خط ۲۹: خط ۲۹:
اگر این سؤال را بشکافیم منظور این است که: وقتی خداوند رفتار و عمل [[آدمی]] را می‌دانسته، معنایش این است که [[سرنوشت]] او از قبل چنین رقم خورده و او نمی‌تواند از آن تخطی کند، پس چرا خداوند چنین انسانی را که عاقبتش از قبل رقم خورده، خلق کرده است تا او را گرفتار [[جهنم]] یا [[بهشت]] بکند؟
اگر این سؤال را بشکافیم منظور این است که: وقتی خداوند رفتار و عمل [[آدمی]] را می‌دانسته، معنایش این است که [[سرنوشت]] او از قبل چنین رقم خورده و او نمی‌تواند از آن تخطی کند، پس چرا خداوند چنین انسانی را که عاقبتش از قبل رقم خورده، خلق کرده است تا او را گرفتار [[جهنم]] یا [[بهشت]] بکند؟


پاسخ این است که [[قضا و قدر]] علمی خداوند به افعال انسان، به صورت مطلق تعلق نمی‌گیرد؛ بلکه با تمام خصوصیات آن تعلق می‌گیرد که از آن جمله آنها [[اختیار]]<nowiki/>ی بودن است، بدین معنا که انسان با اختیار خود چنین عملی را انجام می‌دهد، و افعال اختیاری انسان با وصف اختیاری برای خداوند معلوم است<ref>مصباح یزدی، محمد تقی، آموزش عقاید، دوره سه جلدی، تهران، نشر بین‌الملل، چاپ هفدهم، ۱۳۸۴، ص ۱۴۷ - ۱۷۸؛ و سعیدی مهر، پیشین، ص ۳۴۰-۳۴۲.</ref> و این به معنای عبث بودن آفرینش انسان نیست، چون انسان برای گزینش راه [[هدایت]] یا [[ضلالت]] مختار است، که اگر راه هدایت را برگزید، [[پاداش]] داده می‌شود و اگر راه گمراهی را انتخاب کرد، و به حق و حقوق دیگران تجاوز کرد [[عقاب]] داده می‌شود؛ و علم خداوند به افعال آدمی با وصف اختیاری اعمال او، موجب عبث بودن خلقت انسان نمی‌شود، چون هدف هدایت، رشد و کمال انسان است و خداوند راه کمال را به او معرفی نموده است، و حال او با اختیار خود تحطی کرده، باید خود تاوانش را بپردازد، که هر کس مسؤول اعمال اختیاری خود می‌باشد. {{قرآن|انا هدیناه السبیل اما شاکرا و اما کفورا}} (انسان/۳) {{قرآن|من عمل صالحا فلنفسه و ما اساء فعلیها، و ما ربک بظلام للعبید}} (فصلت ۴۶).
پاسخ این است که [[قضا و قدر]] علمی خداوند به افعال انسان، به صورت مطلق تعلق نمی‌گیرد؛ بلکه با تمام خصوصیات آن تعلق می‌گیرد که از آن جمله آنها [[اختیار]]<nowiki/>ی بودن است، بدین معنا که انسان با اختیار خود چنین عملی را انجام می‌دهد، و افعال اختیاری انسان با وصف اختیاری برای خداوند معلوم است<ref>مصباح یزدی، محمد تقی، آموزش عقاید، دوره سه جلدی، تهران، نشر بین‌الملل، چاپ هفدهم، ۱۳۸۴، ص۱۴۷ - ۱۷۸؛ و سعیدی مهر، پیشین، ص۳۴۰-۳۴۲.</ref> و این به معنای عبث بودن آفرینش انسان نیست، چون انسان برای گزینش راه [[هدایت]] یا [[ضلالت]] مختار است، که اگر راه هدایت را برگزید، [[پاداش]] داده می‌شود و اگر راه گمراهی را انتخاب کرد، و به حق و حقوق دیگران تجاوز کرد [[عقاب]] داده می‌شود؛ و علم خداوند به افعال آدمی با وصف اختیاری اعمال او، موجب عبث بودن خلقت انسان نمی‌شود، چون هدف هدایت، رشد و کمال انسان است و خداوند راه کمال را به او معرفی نموده است، و حال او با اختیار خود تحطی کرده، باید خود تاوانش را بپردازد، که هر کس مسؤول اعمال اختیاری خود می‌باشد. {{قرآن|انا هدیناه السبیل اما شاکرا و اما کفورا}} (انسان/۳) {{قرآن|من عمل صالحا فلنفسه و ما اساء فعلیها، و ما ربک بظلام للعبید}} (فصلت ۴۶).


علم خداوند به اشیاء و افراد و عاقبت آنها موجب پیدایش و بلکه عین پیدایش آنها است؛ و اگر خداوند آگاه به عاقبت هر فرد نبود، آفرینش آنها بی هدف بود.
علم خداوند به اشیاء و افراد و عاقبت آنها موجب پیدایش و بلکه عین پیدایش آنها است؛ و اگر خداوند آگاه به عاقبت هر فرد نبود، آفرینش آنها بی هدف بود.