جاودانه بودن قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

بسیاری از آیات [[قرآن]] خطاب‌هایی دارد که برای تمام مردم و هر مکلفی می‌باشد. مانند خطاب به مؤمنان {{قرآن|یا ایها الذین آمنوا|ترجمه=ای کسانی که ایمان آورده‌اید}}<ref>ر. ک. بقره/۱۰۴، ۱۵۳، ۲۷۲ و آل عمران/۱۰۰، ۱۰۲ و نساء/ ۱۹،۲۹.</ref> و «ای مردم»<ref>بقره/ ۲۱ و نساء/۱ و یونس/۲۳ و حج/۵ و فاطر/۵ و حجرات/۱۳ و …</ref> و خطاب به مردم {{قرآن|یا ایها الناس|ترجمه=ای انسان}}<ref>ر. ک. انفطار/۶ و انشقاق/۶.</ref> و {{قرآن|یا بنی آدم|ترجمه=ای بنی آدم}}<ref>رک: مائه / ۲۷، اعراف / ۲۶، یس / ۶۰</ref>

در قرآن داستان‌های فراوانی از [[پیامبران]] و امت‌های گذشته ذکر شده است، با وجود اینکه از ظاهر این قصه‌ها همان دلالت ظاهری که از شأن نزول آیه به دست می‌آید و مربوط به همان جریان است فهمیده می‌شود؛ اما با قطع نظر از قرائن و توجه به باطن آن، برداشت‌هایی کلی از متن قرآن به دست می‌آید که همه‌جانبه است.<ref>ر. ک. معرفت، محمد هادی، التمهید، قم، جامعه مدرسین حوزه علمیّه، بی‌تا، ج۳، ص۲۹.</ref> چرا که اگر چنین نبود می‌بایست با از بین رفتن گروهی، آیه مخصوص آنها نیز باطل می‌شد. امام باقر(ع) می‌فرمایند: «اگر آیه‌ای درمورد قومی نازل شود و آن قوم بمیرد، آیه هم می‌میرد و برای قرآن چیزی باقی نمی‌ماند، ولی قرآن تا آسمان و زمین باقی است، جریان دارد.»