پذیرفتن امانت الهی توسط انسان در آیه ۷۲ سوره احزاب: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پایان سوال}}'''امانت''' در تعابیر مفسیرین به؛ [[کمال]]، قابلیت [[تکامل]]، اطاعت و گسستن از هر چيز و [[فناى فى اللّه]] تعریف شده است.

== معنای عرضۀ امانت ==

مفسران در ذیل آیۀ {{قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَیْنَ أَنْ یَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ إِنَّهُ کَانَ ظَلُومًا جَهُولًا|ترجمه=ما امانت [الهی و بار تکلیف] را بر آسمانها و زمین و کوه‌ها عرضه کردیم، پس، از برداشتن آن سر باز زدند و از آن هراسناک شدند، و انسان آن را برداشت؛ راستی او ستمگری نادان بود.|سوره=احزاب|آیه=72}} نظرات مختلفی پیرامون مقصود از عرضه امانت خداوند بر آسمان‌ها و زمین و کوه‌ها مطرح کرده‌اند:

| عنوان =  

[[علامه طباطبایی]] مراد از امانت را کمالی می‌داند که با داشتن اعتقادات درست، اعمال صالح و سلوک راه کمال حاصل می‌شود. او معتقد است در این کمال، هیچ موجودی نه آسمان و نه زمین و نه غیر آن دو، شریک انسان نیست. و خدا او را برای خود خالص کرده است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=ترجمه تفسير الميزان‌|سال= 1402|نام=محمدحسين‌|نام خانوادگی=طباطبايى|ناشر=جامعه مدرسين حوزه علميه قم، دفتر انتشارات اسلامى‌|جلد=16|صفحه=525|مکان=قم}}</ref>

در [[تفسیر نمونه]] امانت الهی را همان قابلیت تکامل و مقام انسانِ کامل، همراه با اراده و اختیار دانسته است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسير نمونه‌|سال=1374|نام=ناصر|نام خانوادگی= مكارم شيرازى|ناشر=دار الكتب الاسلاميه |جلد=17|صفحه=481|مکان=تهران}}</ref> برخی مقصود خداوند از امانت را اطاعت گفته‏<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسير جوامع الجامع|سال=1421|نام=فضل بن حسن |نام خانوادگی=طبرسی|ناشر=مؤسسة النشر الإسلامي |جلد=3|صفحه=85|مکان=قم}}</ref> و [[ملاصدرا]]، امانت را گسستن از هر چيز و [[فناى فى اللّه]] دانسته است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=أسرار الآيات و أنوار البينات|سال=1360|نام خانوادگی=صدرالدين شيرازى، محمد بن ابراهيم‌|ناشر=انجمن اسلامي حكمت و فلسفه اسلامي‌ |صفحه=161|مکان=تهران‌}}</ref>

استعداد و توانایی انسان در برعهده گرفتن امانت الهی بزرگترین و مهمترین امتیاز انسان بر سایر موجودات است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسير نمونه‌|سال=1374|نام=ناصر|نام خانوادگی=مكارم شيرازى|ناشر=دار الكتب الاسلاميه|جلد=17|صفحه=481|مکان=تهران}}</ref> انسان را با توجه بر استعدادی که در وجودش نهفته، حاضر به پذیرش امانت الهی دانسته‌اند. [[علامه طباطبایی]] معتقد است اگر ولایت الهی را با وضع آسمان‌ها و زمین مقایسه کنیم، متوجه می‌شویم اینها تحمل این امانت را ندارند و تنها انسان می‌تواند حامل آن باشد. او معتقد است معنای امتناع آسمان‌ها و زمین و پذیرفتن آن توسط انسان این است که در انسان استعداد و صلاحیتی هست که در آسمان‌ها و زمین نیست.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=ترجمه تفسير الميزان‌|سال=1402|نام=محمدحسين‌|نام خانوادگی=طباطبايى|ناشر=جامعه مدرسين حوزه علميه قم، دفتر انتشارات اسلامى‌|جلد=16|صفحه=525|مکان=قم}}</ref>