پیش نویس:گریه حضرت زهرا(س): تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۴۴: خط ۴۴:
۵- سلاح اشک
۵- سلاح اشک


در دوران پس از رحلت پیامبر(ص) که حق و حقیقت به فراموشی سپرده شد، تنها سلاح حضرت زهرا(س) در مسیر بصیرت افزایی و روشنگری، گریه و اشک بود. آن حضرت در اشعاری می‌فرماید:
در دوران پس از رحلت پیامبر(ص) که حق و حقیقت به فراموشی سپرده شد، تنها سلاح [[حضرت زهرا(س)]] در مسیر بصیرت افزایی و روشنگری، گریه و اشک بود. آن حضرت در اشعاری می‌فرماید:


«فَلَأَجْعَلَنَّ الْحُزْنَ بَعْدَکَ مُونِسی* وَ لَأَجْعَلَنَّ الدَّمْعَ فِیکَ وَ شَاحِیَا»؛ بعد از تو حزن و اندوه را مونس خود خواهم ساخت و اشک را اسلحه خود قرار خواهم داد. چه باکی است بر کسی که خاک قبر احمد را بوییده، در تمام زندگی هیچ عطری را نبوید».<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مناقب آل ابی طالب(ع)|عنوان کتاب=مناقب آل ابی طالب(ع)|سال=1412|نام=ابن شهر آشوب|نام خانوادگی=مازندرانی|ناشر=دار الأضواء|جلد=1|صفحه=243|مکان=بیروت}}</ref>
«فَلَأَجْعَلَنَّ الْحُزْنَ بَعْدَکَ مُونِسی* وَ لَأَجْعَلَنَّ الدَّمْعَ فِیکَ وَ شَاحِیَا»؛ بعد از تو حزن و اندوه را مونس خود خواهم ساخت و اشک را اسلحه خود قرار خواهم داد. چه باکی است بر کسی که خاک قبر احمد را بوییده، در تمام زندگی هیچ عطری را نبوید».<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مناقب آل ابی طالب(ع)|عنوان کتاب=مناقب آل ابی طالب(ع)|سال=1412|نام=ابن شهر آشوب|نام خانوادگی=مازندرانی|ناشر=دار الأضواء|جلد=1|صفحه=243|مکان=بیروت}}</ref>
خط ۵۰: خط ۵۰:
در این اشعار، علاوه بر اشاره بر مصیبت رحلت پیامبر تنها و بی یاور شدن و روبرویی با فرومایگان را جز مصائب خویش دانسته که برای آن گریه می‌کند و تنها اسلحه خویش را گریه خویش بیان می‌دارد. از این رو گریه‌های مکرر حضرت زهرا(س) نشان از شیوه مبارزه ایشان بوده است تا فریاد مظلومانه خود را به دیگران برساند. چرا که گریه در برانگیختن احساسات و عواطف دیگران نقش بسیار زیادی دارد و فرد نظاره گر، تحت تأثیر شدید قرار می‌گیرد و سعی می‌کند از ناراحتی گریه کننده بکاهد و یا به او کمک نموده، مشکل او را بفهمد و در حل آن بکوشد.<ref>{{یادکرد وب|نشانی=https://www.mehrnews.com/news/5663334/%D9%81%D9%84%D8%B3%D9%81%D9%87-%DA%AF%D8%B1%DB%8C%D9%87-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AD%D8%B6%D8%B1%D8%AA-%D9%81%D8%A7%D8%B7%D9%85%D9%87-%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%B9%D9%84%DB%8C%D9%87%D8%A7|عنوان=فلسفه گریه‌های حضرت فاطمه سلام الله علیها|تاریخ بازبینی=5 دی 1401|سال=1403}}</ref>
در این اشعار، علاوه بر اشاره بر مصیبت رحلت پیامبر تنها و بی یاور شدن و روبرویی با فرومایگان را جز مصائب خویش دانسته که برای آن گریه می‌کند و تنها اسلحه خویش را گریه خویش بیان می‌دارد. از این رو گریه‌های مکرر حضرت زهرا(س) نشان از شیوه مبارزه ایشان بوده است تا فریاد مظلومانه خود را به دیگران برساند. چرا که گریه در برانگیختن احساسات و عواطف دیگران نقش بسیار زیادی دارد و فرد نظاره گر، تحت تأثیر شدید قرار می‌گیرد و سعی می‌کند از ناراحتی گریه کننده بکاهد و یا به او کمک نموده، مشکل او را بفهمد و در حل آن بکوشد.<ref>{{یادکرد وب|نشانی=https://www.mehrnews.com/news/5663334/%D9%81%D9%84%D8%B3%D9%81%D9%87-%DA%AF%D8%B1%DB%8C%D9%87-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AD%D8%B6%D8%B1%D8%AA-%D9%81%D8%A7%D8%B7%D9%85%D9%87-%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%B9%D9%84%DB%8C%D9%87%D8%A7|عنوان=فلسفه گریه‌های حضرت فاطمه سلام الله علیها|تاریخ بازبینی=5 دی 1401|سال=1403}}</ref>


شاهد اینکه این گریه‌ها یک شیوه مبارزاتی بوده، این است که آن گریه اگر فقط جنبه عاطفی داشت. حضرت فاطمه(س) می‌توانست در یک نقطه، آن هم در خانه خود، مخفیانه گریه کند و این گونه گریه‌ای در نظر خود او نیز بهتر بود؛ زیرا او همان کسی است که وقتی پیامبر(ص) می پرسد: بهترین چیز برای زنان چیست؟ در جواب عرض می‌کند: بهترین چیز برای آنان این است که مردان را نبیند و آنها نیز او را نبینند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=حلیه الأولیاء و طبقات الأصفیاء|عنوان کتاب=حلیه الأولیاء و طبقات الأصفیاء|سال=1407|نام=احمد بن عبدالله|نام خانوادگی=ابونعیم اصفهانی|ناشر=دار الکتاب العربی|جلد=2|صفحه=41|مکان=بیروت}}</ref>
شاهد اینکه این گریه‌ها یک شیوه مبارزاتی بوده، این است که آن گریه اگر فقط جنبه عاطفی داشت. حضرت فاطمه(س) می‌توانست در یک نقطه، آن هم در خانه خود، مخفیانه گریه کند و این گونه گریه‌ای در نظر خود او نیز بهتر بود؛ زیرا او همان کسی است که وقتی پیامبر اکرم(ص) می پرسد: بهترین چیز برای زنان چیست؟ در جواب عرض می‌کند: بهترین چیز برای آنان این است که مردان را نبیند و آنها نیز او را نبینند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=حلیه الأولیاء و طبقات الأصفیاء|عنوان کتاب=حلیه الأولیاء و طبقات الأصفیاء|سال=1407|نام=احمد بن عبدالله|نام خانوادگی=ابونعیم اصفهانی|ناشر=دار الکتاب العربی|جلد=2|صفحه=41|مکان=بیروت}}</ref>


== منابع ==
== منابع ==
trustworthy
۴۳۶

ویرایش