کاربر:R.bahmani/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

# '''یاد [[مرگ]] و توجه به آخرت''': به یاد آوردن مرگ که سفر حتمی پیش روی انسان است، باعث می‌شود دل بستن به دنیا کم شده، یا از بین برود. یاد مرگ موجب می‌شود انسان در دنیا به انجام کارهای نیک پرداخته و توشه‌ای برای آخرت فراهم کند. باور قلبی به قیامت و آخرت نیز، از [[غفلت]] و سرگرم شدن به دنیا جلوگیری می‌کند.

# [[صدقه]] و [[انفاق مستحبی]]: راه دیگر برای زدودن حب دنیا، صدقه و انفاق مستحبی و پرداخت واجبات مالی همچون [[خمس]] و [[زکات]] معرفی شده است<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۱۳۷۸ش، ۵۰-۵۱.</ref>؛ زیرا وقتی انسان آنچه را که با زحمت به دست آورده و دوست دارد انفاق می‌کند عملا دل از آن می‌کَند و این رفتار بر قلب اثر می‌گذارد<ref>مصباح یزدی، «حبّ دنیا؛ و راه‌های زدودن آن»، ص۱۳.</ref>.

# '''[[خودشناسی]]:''' انسان باید خود را به خوبی بشناسد و بداند موجودی است آسیب‌پذیر که فاصلۀ میان مرگ و زندگی او بسیار کم است. امروز سالم است و پر نشاط، فردا ممکن است گرفتار سخت‌ترین بیماری‌ها، یا اندوه‌بارترین مصایب گردد. امروز قوی و غنی و قدرت‌مند است، فردا ممکن است از ضعیف‌ترین و فقیرترین افراد باشد و نمونه‌های آن صفحات تاریخ بشریّت را پر کرده است. این اندیشه در او روحیۀ متعالی [[هجرت]] و [[جهاد]] را زنده می‌کند<ref>توبه، ۲۰ - ۲۱.</ref>.

# '''اندیشه در [[حرص]] و اندوختن مال:''' انسان باید اندیشه کند که حرص در اندوختن و ذخیره‌کردن اموال و برنامه‌ریزی برای رسیدن به آرزوها و آمال، هرگز مایۀ سعادت انسان نمی‌شود، بلکه دائماً او را به درد و رنج گرفتار می‌سازد؛ از این‌رو باید [[صبر]] و [[استقامت]] که خمیرمایۀ همۀ کارهای مثبت و پایۀ اصلی هرگونه [[اطاعت]] و ترک [[معصیت]] و [[دنیای مذموم]] است و از جمله اسباب ورود در بهشت و [[رضوان الهی]] است، را پیشه سازد<ref>انسان، ۱۲؛ رعد، ۲۴.</ref>. این اندیشه موجب می‌گردد در امور زندگی [[قناعت]] پیشه نموده و به ضروریات [[زندگی]] اکتفا نماید. به زندگی سادۀ فقرا و مردمی که در سطحی پایین‌تر هستند نگاه کرده و از این طریق روح انفاق و کمک به مستمندان را در خویش تقویت نماید<ref>مائده، ۸۵.</ref>.